bhabad
( image by google ) 01 हल्ली ऊन किती आहे माहितीय ना ? एप्रिलच ऊन खरच भयाण असत. या उन्हात चंद्र सावलीत उभा थांबायचा. चंद्र ? आकाशातला नाही. …
प्रेमाची शप्पथ आहे तुला हि कथा मी एअरपोर्ट वर असताना वाचत बसलेले. त्या कथेत मी इतकी हरवून गेले कि माझं फ्लाईट मिस झालं. माणसाला कथेत गुंतवून ठेवायची ताकद अजिंक्यकडे आहे.
मोनिका देशमुख
मला वाचनाची आवड आहे. खूप वाचत असते मी. पण अजिंक्यच लिखाण म्हणजे मीच मला वाचल्याचा भास मला होतो. आत्ताच्या काळातला सर्वोत्तम लेखक अजिंक्यच आहे असं मला वाटत
ऐश्वर्या घोलप
आजवर मी पु.ल., व.पु. काळे. रणजित देसाई वाचले. पुन्हा कुणाचं लिखाण वाचू वाटलं नाही. अजिंक्यचा एक लेख वाचला होता. आता त्याने लिहिलेली प्रत्येक कथा वाचल्याशिवाय मी राहत नाही. ग्रेट लिखाण
शशि धोत्रे.-कुलकर्णी
जेव्हा केव्हा वेळ मिळतो मी बाकी फौजीना अजिंक्यच्या कथा वाचून दाखवतो. फॅन आहोत आम्ही अजिंक्यचे.
फौजी रणजित भालेराव
Popular Posts
 |
| ( image by google ) |
01
हल्ली ऊन किती आहे माहितीय ना ? एप्रिलच ऊन खरच भयाण असत. या उन्हात
चंद्र सावलीत उभा थांबायचा. चंद्र ? आकाशातला नाही. चंद्र , चंद्रविलास. मधुरा रोज
त्यांच्या इथून शाळेला जायची. दहावीच पूर्ण वर्ष अस झालच
नाही कि. मधुरा तिथून
पेठेतून गेलीय आणि चंद्र्विलास तिथ तिची वाट बघत उभा राहिला नाहीये. आणि नुसता वाट
बघत उभा नाहीतर तिच्या माग माग सुमो चारचाकी घेऊन हि जायचा. कितीदा त्यान प्रयत्न
केला पण ती एकदा हि त्याच्या गाडीत बसली नाही. पण तरी हा रोज शाळेत सकाळी ती जाताना आणि
संध्याकाळी येताना दोन्ही वेळा डीझेल जाळत तिच्या माग ये जा करायचा. शाळेकडे
जाताना रस्ता अरुंद होता तरी हॉर्न वर हात ठेवूनच त्यातून त्याच गाडीने रोज येण जाण
तिच्यामाग सुरु होत. अशात त्यान तिला सांगितल होत गणपती बसले असताना कि तू मला
आवडतेस. झाल अस कि ,
मधुराला बहिण भाऊ कोणी नाही. एकुलती एकच. बाबांचं कॉस्मेटिकच दुकान
होत. आणि आई सुद्धा दुपारी घरातल्या कामातून मोकळी झाली कि दुकानात जाऊन बसत. मग बाबा घरी येऊन जेवून झोपत. त्यांची परिस्थिती मध्यमच. पण आई बाबा पेक्षा उजळ सुंदर दिसायला होती मधुरा. न जाणे
कित्येक तिच्या मागावर होते. सातवीत असताना ती इकड आलेली राहायला. म्हणजे तिसरीत
असताना घरी बरेच पेच-प्रसंग आले कि तिच्या आई बाबांनी तिला आजोळी शिकवायचं ठरवल.
ती तिकडच शिकायला लागली. तिकड तीच शिक्षण सुरु होत. इकड आईच बाबांचं कामधंद्याच
सुरु होत. आणि मग एका-माग एक लिंक लागत गेली आणि त्याचं कॉस्मेटिकच दुकान उभ
राहील. उभारल आणि चालायला हि लागल. मग आता सगळ ठीक आहे तर कशाला मधुराला तिकड
ठेवायचं म्हणून मग सातवीच्या सुट्टीत तिला इकड आणल. सगळ नव नव वाटत होत तिला. ती
कोणाला ओळखत नव्हती पण तिला सगळे ओळखत होते.
एकदा चंद्रविलास मित्रांसोबत बोलत असताना. तीथ तीन मुली आल्या तिघी
सारख्याच वयाच्या होत्या. तिघीं रस्त्यावर बाजूला खेळत असतात. तेव्हा चंद्र्विलास सहज
विचारतो,
चंद्र्विलास : कोणे रे हि ? कोण नवीन आलय का पेठेत रहायला ?
दिलीप :अरे ते सोनावणे आहेत ना वर चढाला राहतात बघ ?
चंद्रविलास : ते पिवळसर रंगाच घर आहे ते ?
दिलीप : हा.
चंद्र्विलास : फौंडेशनवाल्याची आहे वे. भारी आहे रे अजून तीन-चार वर्षांनी गाजवणारे गल्ली हि.
दिलीप : हा ती भोसल्यांची पण आहे कि साईशा.
चंद्र्विलास : नाही हि भारीय. सुंदर आहे खूप.
चंद्र्विलास : इथ काय करती मग हि खाली ?
दिलीप : असतील या तिच्या मैत्रिणी. सोड.
चंद्र्विलास : कोणे रे हि ? कोण नवीन आलय का पेठेत रहायला ?
दिलीप :अरे ते सोनावणे आहेत ना वर चढाला राहतात बघ ?
चंद्रविलास : ते पिवळसर रंगाच घर आहे ते ?
दिलीप : हा.
चंद्र्विलास : फौंडेशनवाल्याची आहे वे. भारी आहे रे अजून तीन-चार वर्षांनी गाजवणारे गल्ली हि.
दिलीप : हा ती भोसल्यांची पण आहे कि साईशा.
चंद्र्विलास : नाही हि भारीय. सुंदर आहे खूप.
चंद्र्विलास : इथ काय करती मग हि खाली ?
दिलीप : असतील या तिच्या मैत्रिणी. सोड.
चंद्र विलास तिच्याकडे अधून मधून बघत मित्रांशी बोलत असतो.
थोड्यावेळाने मधुरा निघून जाते. हि अशी पहिली तोंड ओळख झालेली चंद्र्विलासची मधुराशी. मधुराला मात्र नंतर कळाल कि चंद्रविलास
आपल्याकडे बघतोय.
 |
| ( image by google ) |
02
रोज कधी तरी मधुरा काहीना काही कारणाने खाली यायची खेळायला. कधी कधी आईसोबत दुकानात जाताना हि ती चंद्रविलासला दिसायची. तो रोखून बघायचा तिच्याकडे पण तिची हिम्मत व्हायची नाही त्याच्याकडे बघायची. तरीही रोज मिळेल तितक मधुराला नजरेत भरण चंद्र्विलासच सुरु होत. एक दिवस ती शाळेत जाताना चंद्रविलास नेहमी सारखा रस्त्याच्या उताराला थांबलेला. एका दुमजली घराच्या खाली आडोशाला. ऊन होत ना. आणि नुकताच तो आवरून आलेला बाहेर. ती लांबून येताना दिसली. तिला हि चंद्रविलास दिसला. तिने नजर खाली केली आणि येऊ लागली. आणि वरून बाल्कनीतल्या फुलाच्या कुंडीतल पाणी चंद्र्विलासच्या शर्टवर सांडायला लागल. तो वर बघून तोंडातल्या तोंडात बडबडायला लागल. आणि पुढ एक पाऊल टाकल आणि याचा पाय सटकला. तस त्यान पटकन पुढच्या कट्याच्या भिंतीला धरल. एकदम त्याची झालेली हालचाल मधुराला दिसली तिने त्याच्याकड बघितल आणि स्वतःला सावरूच शकली नाही. ती हसली. आणि चंद्र्विलास हि.
मधुरा पुढ गेली. आणि चंद्रविलास आत घरी गेला. काळा शर्ट घातला आणि
तिच्या मागे गेला. आज पहिल्यांदा मधुरा त्याच्याकडे वळून वळून बघत होती. शाळेपर्यंत
तेच चाललेलं. तो तिच्यामाग तिच्या गतीला पकडत देत चालत होता. आणि ती त्याला अधून
मधून गाड्या ये-जा करत होत्या गर्दीत मग त्या बघण्याच्या बहाण्याने त्याला वळून बघत
होती. मग ती शाळेत गेली आणि चंद्र्विलास घरी आला.
आज त्याला खूप भारी अस वेगळच काहीतरी वाटत होत. ते म्हणतात ना कस तरी
होतय ? तस त्याला होत होत. बारा वाजलेले पाच कधी वाजणार अस झालेलं त्याला. कस तरी
इकड तिकड टंगळ-मंगळ करत वेळ घालवला त्याने आणि आत्ताशी फक्त दोन वाजेलेले. मग काय
करायचं हा नालायक वेळ घालवण्यासाठी म्हणून त्याने एक पर्याय निवडला जो या वेळेसाठी
जहाल होता. त्यान उशी घेतली खाली चटई टाकली आणि पंखा लाऊन त्यान ताणून दिली मस्त.
ते त्याला जाग आली पाच वाजून दहा मिनिटांनी
.
घाई गडबडीत तो बाहेर आला. मधुराच्या आधी कांबळेची साक्षी जायची पेठेतून. तिला
घरी जायची खूप घाई असायची ना आणि मग चंद्र्विलासला मधुरा दिसायची. पण आत्ता साक्षी पण
दिसत नव्हती. उशीर झाला का काय मला असा विचार करत करत चंद्र्विलास दुचाकी गाडीच्या
आरशात बघून भांग पाडत होता. आणि त्याला तितक्यात मधुरा दिसली. आणि मागून एक जोरात
पाठीवर थाप पडली दीपकची. आणि चंद्र्विलास त्याला शांत करतो. आणि दोघ शांत उभी
राहतात. आणि मधुरा समोरून जाते. चंद्र्विलास, दीपक तिला बघत राहतात आणि नंतर मग मधुरा
पुढे जाऊन माग वळून बघते. आणि पुढ निघून जाते.
दीपक : आयला पटवलीस वे एका दिवसात ?
चंद्र्विलास : एक दिवस वे ? रोज थांबतोय इथ तेव्हा कुठ आज लाईन दिली तिन मला.
दीपक : चल
चंद्र्विलास : कुठ ?
दीपक : जाता कि वहिनींच्या माग, कोपर्यापर्यंत वर ?
चंद्र्विलास : नको जाऊदे तिला. एकाच दिवशी नको सारख माग लागायला. उद्या बघायची नाही परत
दीपक : मग खाली तर चल सोबत तंबाखू आणायला ?
चंद्र्विलास : हो चल.
ते जातात.
दीपक : आयला पटवलीस वे एका दिवसात ?
चंद्र्विलास : एक दिवस वे ? रोज थांबतोय इथ तेव्हा कुठ आज लाईन दिली तिन मला.
दीपक : चल
चंद्र्विलास : कुठ ?
दीपक : जाता कि वहिनींच्या माग, कोपर्यापर्यंत वर ?
चंद्र्विलास : नको जाऊदे तिला. एकाच दिवशी नको सारख माग लागायला. उद्या बघायची नाही परत
दीपक : मग खाली तर चल सोबत तंबाखू आणायला ?
चंद्र्विलास : हो चल.
ते जातात.
 |
| ( indian reception image by google ) |
03
शनिवार होता आणि आज
मधुराला सकाळची शाळा होती. मग काय इकडे तिच्या आधी चंद्रविलास आवरून सकाळी पावणे
सातला बाहेर येऊन थांबलेला. आत्ता येईल मग येईल या विचारात साडे सात वाजले तरी
मधुराचा पत्ता नव्हता. बहुतेक आजारी असेल अस त्याला वाटल. बर बघू दुपारी आली इकड
खाली खेळायला तर दिसेलच असा त्यान विचार केला आणि घरी जाऊन झोपला. अकरा वाजता सगळ
आवरून तो कट्ट्यावर आला. कट्ट्यावर कोण पोर जमली नव्हती. मग तो एकटाच तिथ बसला.
तिकडून नवीन कपडे घालून दीपक आला.
चंद्र्विलास : कुठ चालला रे ?
दीपक : आहेस कुठ तू ?
चंद्र्विलास : आहे कि इथच का काय झाल ?
दीपक : मग गल्लीतल्या गल्लीतल माहित नाय का तुला
चंद्र्विलास : काय ते तर सांग
दीपक : विज्या भाऊंच्या पोराच लग्न आहे आज.
चंद्र्विलास : पिंटूच ?
दीपक : हा मग पत्रिका दिलीय कि तुला पण
चंद्र्विलास : काय माहित बघितल नाही
दीपक : हो तुम्ही मोठी माणस बाबा, तुम्ही पत्रिका नाही वहिनींना बघता होणा ?
चंद्र्विलास : अरे खरच माहित नाही मला.
दीपक : असुदे असुदे , जा आवरून ये. जाता आपण मी आलो गाडीत पेट्रोल टाकून तोवर तू आवरून थांब इथ.
चंद्र्विलास : आलोच.
चंद्र्विलास : कुठ चालला रे ?
दीपक : आहेस कुठ तू ?
चंद्र्विलास : आहे कि इथच का काय झाल ?
दीपक : मग गल्लीतल्या गल्लीतल माहित नाय का तुला
चंद्र्विलास : काय ते तर सांग
दीपक : विज्या भाऊंच्या पोराच लग्न आहे आज.
चंद्र्विलास : पिंटूच ?
दीपक : हा मग पत्रिका दिलीय कि तुला पण
चंद्र्विलास : काय माहित बघितल नाही
दीपक : हो तुम्ही मोठी माणस बाबा, तुम्ही पत्रिका नाही वहिनींना बघता होणा ?
चंद्र्विलास : अरे खरच माहित नाही मला.
दीपक : असुदे असुदे , जा आवरून ये. जाता आपण मी आलो गाडीत पेट्रोल टाकून तोवर तू आवरून थांब इथ.
चंद्र्विलास : आलोच.
दीपक जातो गाडी घेऊन. आणि
चंद्र्विलास घरी आवरायला जातो. मग आवरून बाहेर येतो तर दीपक मित्राशी बोलत असतो.
मग ते तीघ ट्रिप्सी जातात. लग्नाच्या हॉलमध्ये जातात तोच त्यांचा जीव घशाशी येतो.
बाहेर ऊन, आत गर्दी, गरम जेवण आणि त्याचा येणारा वास सगळीकडे, लावलेल्या फुलांचा
येणारा वास, त्यात वेगवेगळे सेंट आणि अत्तर मारून फिरणारे लोक आणि त्यांचा वास आणि
आलच कोण जवळ तर येणारा त्याच्या अंगाचा घामाचा वास, आणि यात भर म्हणून त्या हॉल
मध्ये चार ए.सी. होते. मग काय होणार ? आतला वास आतल्या आतच घुमत होता. पोटातला
नाष्टा चंद्र्विलासच्या तर घशाशी आलेला. पण परत जाता हि येत नव्हत त्याला. मग लग्न
सुरु झाल. मंगलाष्टका सुरु झाल्या तोच निम्मा मॉब जेवणाच्या पंगतीत जाऊन बसला.
तिकडे स्टेजवर वधुवराची
सप्तपदी चालली होती. आणि चंद्रविलास ते बघायचं सोडून इकड तिकड नजर टाकत होता.
तेवढ्यात त्याच्या खांद्याला धरून दीपक त्याचा कानात बोलला,
दीपक : अरे ती बघ फौंडेशनवाली.
चंद्रविलास : कुठय ?
दीपक : त्या खांबापाशी बघ , मरून रंगाची साडी घातलीय बघ
चंद्रविलास : कुठ दिसतीय तुला ?
दीपक : माझ्या चेहऱ्याकड बघ आणि कुठ बघतोय बघ मी आणि त्याच रेषेत बघ
चंद्रविलास : नाही रे दिसत
दीपक : मरून रंग म्हणजे कोणता माहितीय का तुला आधी ?
चंद्रविलास : हो. हा दिसली. पण एकटीच ?
दीपक : हा मग अजून कोण पाहिजे तुला ? तिचा नवरा ?
चंद्रविलास : तो कशाला ? मधुरा दिसेना
दीपक : असतील वाहिनी इथच कुठ तरी
चंद्रविलास : मी बघतोयच पण तुला पण दिसली तर सांग
दीपक : बस का भाव तुला नाय तर कोणाला सांगणार ?
दीपक : अरे ती बघ फौंडेशनवाली.
चंद्रविलास : कुठय ?
दीपक : त्या खांबापाशी बघ , मरून रंगाची साडी घातलीय बघ
चंद्रविलास : कुठ दिसतीय तुला ?
दीपक : माझ्या चेहऱ्याकड बघ आणि कुठ बघतोय बघ मी आणि त्याच रेषेत बघ
चंद्रविलास : नाही रे दिसत
दीपक : मरून रंग म्हणजे कोणता माहितीय का तुला आधी ?
चंद्रविलास : हो. हा दिसली. पण एकटीच ?
दीपक : हा मग अजून कोण पाहिजे तुला ? तिचा नवरा ?
चंद्रविलास : तो कशाला ? मधुरा दिसेना
दीपक : असतील वाहिनी इथच कुठ तरी
चंद्रविलास : मी बघतोयच पण तुला पण दिसली तर सांग
दीपक : बस का भाव तुला नाय तर कोणाला सांगणार ?
सप्तपदीची सातवी फेरी
झाली आणि दीपक चंद्रविलासला जेवायला घेऊन गेला. आत पहिली पंगत आता उठणार होती.
लग्न राहील बाजूला आशीर्वाद राहिले बाजूला लोकांच पहिलं खाण सुरु होत. याच साठी
केला होता हा धुमधडाक्यात लग्न करण्याचा अट्टाहास. ( बहुतेक )
जो तो आपली जागा पकडायला
पुढ जेवण करत बसलेल्या लोकांच्या मागे खुर्ची धरून उभा होता. चंद्रविलास दीपक आणि
अजून एक मित्र तिघे थांबलेले वाट बघत. दीपक आणि त्याच्या मित्राच्या पुढचे खाणारे
जेवून उठले. आणि निम्मी पंगत हि उठली तरी चंद्रविलासने धरलेल्या खुर्चीवरचा आजोबा
काही उठायला तयार नव्हता.
दिपकने त्याला शेजारच्या
खुर्चीवर बसायला सांगितल पण चंद्रविलासला त्या दोघांशेजारीच बसायचं होत. इतक्यात
नवीन ताट वाढून जेवण वाटायला वाड्प्यांनी सुरुवात केली. आणि आता कंटाळून चंद्रविलास
शेजारच्या रिकाम्या खुर्चीवर बसणार तेवढ्यात तिथ मधुर आली.
मधुरा : कोण बसलय का इथ ?
चंद्रविलास : नाही. नाही. बस कि तू.
मधुरा : नक्की ना ?
चंद्रविलास : हो.
मधुरा : पण तू धरलेली ना जागा ?
चंद्रविलास : नाही ते मी असच पकडलेली खुर्ची. बस तू माझी होईल जागा आता रिकामी.
मधुरा : कोण बसलय का इथ ?
चंद्रविलास : नाही. नाही. बस कि तू.
मधुरा : नक्की ना ?
चंद्रविलास : हो.
मधुरा : पण तू धरलेली ना जागा ?
चंद्रविलास : नाही ते मी असच पकडलेली खुर्ची. बस तू माझी होईल जागा आता रिकामी.
तेवढ्यात अर्धवट जेवण
टाकून ते आजोबा उठले. दीपक आणि तो मुलगा चंद्रविलासकडे
बघत असतात आणि मधुरा आणि चंद्रविलास एकमेकांकडे बघत असतात आणि चंद्रविलास तिच्या
शेजारी बसतो. अंगात जोश आलेला असतो त्याच्या आणि त्या जोशात पोकळ स्टाईल मारत तो
एकाला हाक मारतो,
चंद्रविलास : इथल पूस रे निट आणि दोन ताट आण.
चंद्रविलास : इथल पूस रे निट आणि दोन ताट आण.
 |
| ( image by google ) |
04
त्या दिवशी चंद्रविलासला अस वाटत होत कि तिथून उठूच नये. नॉनस्टोप
फक्त खातच रहाव. फक्त मधुराकडे बघत. पण अस होण शक्य नव्हत. कारण पंगत उठत आलेली.
आणि मधुरा आधी जेवून उठते. मधुरा त्याच्याकडे बघते. आणि चंद्र्विलास पटकन उठतो.
ताटात सगळ अर्धनिम्म जेवण उरलेलं असत.
मधुरा : अरे ते खा ना...
चंद्र्विलास : नाही नको झाल माझ.
मधुरा : मग घ्यायचं कशाला ? मला नाही आवडत अस जेवण टाकून द्यायला.
चंद्र्विलास : मी एकटा कसा जेवू मग ?
मधुरा : मी बसू का सोबत ?
चंद्रविलास : हो.
मधुरा : अरे ते खा ना...
चंद्र्विलास : नाही नको झाल माझ.
मधुरा : मग घ्यायचं कशाला ? मला नाही आवडत अस जेवण टाकून द्यायला.
चंद्र्विलास : मी एकटा कसा जेवू मग ?
मधुरा : मी बसू का सोबत ?
चंद्रविलास : हो.
ती बसते. आणि मग तो जेवतो. दोघ मिळून हात धुवायला जातात. तिथून तिच्या सोबत
हॉल पर्यंत जातो. आणि मग मधुरा जाते आईजवळ आणि त्या दोघी रिक्षाला बोलवून त्यात
बसून घरी जातात. आपण पण जाऊ मागून अस ठरवून तो घाईत बाहेर जातो आणि त्याला आठवत
आपण तर दीपक सोबत आलोय. मग तो आत जातो. आणि दीपकच्या मागे लागतो चल लवकर घरी
म्हणून आणि मग ते तीघ निघतात. गाडी जोरात चालवायला लावतो तो दीपकला. आणि ते गल्लीत
पोचतात. पण तो पर्यंत वाटेत मधुराची रिक्षा त्यांना दिसत नाहीच.
त्या दिवसांनंतर शाळेत जाताना आणि शाळेतून येताना
रोज मधुरा त्याला बघायची. असच वर्ष गेल. काही ना काही कारणाने ती यायची खाली पेठेत
आणि मग ती त्याला तो तिला बघायचा. आणि दोघ तोंडसुख घ्यायचे. पण ती त्याला कधी काय
बोलली नाही. आणि चंद्र्विलासलाही विचारायची घाई कधी करावीशी वाटली नाही. आणि तिची
वार्षिक परीक्षा झाली. आणि गावाला म्हणून ती गेली ते परत तीन वर्षाने दहावीलाच आली
पुन्हा साताऱ्याला.
तीन वर्षात खूप आठवण आली मधुराची त्याला. पण
पर्याय नव्हता. मित्रांच्यात रमून होता चंद्र्विलास. या मधल्या काळात त्यान बरीच
काम केली. आणि स्वतःच्या कष्टाने हप्त्यावर पहिली टाटा सुमो गाडी घेतली. सकाळी
त्यातून तो ट्रीप भरवायचा. कधी शहराबाहेर गेला तर तिथेच राहायचा. अस सुरु होत.
एकदा असाच सुमो धूत असताना. पिवळा पंजाबी ड्रेस आणि छान पाठीएवढी केस वाढवून हातात
गुंडाळलेली पिशवी पकडून खालून वरून खाली एक मुलगी येत होती. हि तर मधुरा होती. चंद्र्विलासच्या
अंगात काहीतरी होत-होत. हृदय मिनिटाला शंभर वेळा वैगरे धडकत होत. हात पाय कापत
होते. आणि तेवढ्यात तिने समोर बघितल तर चंद्र्विलास दिसला तिला आणि तिने नजर
फिरवून खाली मान केली आणि निघून गेली. चंद्र्विलासला काही कळालच नाही.
तो तिच्या मागे चालत गेला. तिला तो माग येत
असल्याच जाणवलं. तिने मागे बघितल आणि तो थबकला आणि जागेवर थांबला. तिच्या नजरेत
त्याला थोडा राग दिसला आणि चंद्र्विलास माघारी फिरला. संध्याकाळी सहाच्या दरम्यान सुद्धा
ती खाली आलेली. पण तेव्हा हि तिने त्याला बघितल नाही. चार दिवस असच ती त्याला टाळत
राहिली. तेव्हा तीन वर्षापूर्वी ती जस आपल्याकड बघत होती. ते प्रेमच होत. मग आत्ता
काय झाल तिला ? तिला कोण दुसर आवडत का ? कि माझी काय चुकी झाली ? या विचारात तो
होता. दीपकशी बोलाव तर तो चारचौघात बोभाटा करेल. काही नसताना उगीच गावभर होईल.
म्हणून त्यान शांत राहण पसंत केल.
एकदा चंद्र्विलास गाडीत बसला होता. समोरून मधुरा
आली. आणि तिकडून तिची मैत्रीण आली. तिने विचारल तिला कुठे चालली. आणि तिने सांगितल
दुकानात चालले आहे. आणि ती निघून गेली. चंद्र्विलासला रहावल नाही. त्याने गाडी सुरु
केली. आणि तिच्यामागुन पुढे गेला. नंतर तिच्या शाळेच्यापाशी जाऊन थांबला.पाच
मिनिटांनी ती तिथे आली. तिला त्याची गाडी दिसली. इकड गाडीत चंद्र्विलास त्याच्या
आवडत गाण लावत असतो. त्यामुळे ती आली कि नाही त्याला समजत नाही. आणि नेमकि तीच वेळ
साधून मधुरा दुसऱ्याच बोळकांड्या रस्त्याने जाते आणि थेट दुकानात पोचते. वीस मिनिट थांबून शेवटी चंद्र्विलासला रहावेना.
शेवटी त्याला राग आला. आणि त्याने गाडी तिच्या दुकानापाशी घेतली. दारात गाडी
थांबली आणि दुकानात फक्त त्याला तीच एकटी दिसली. तो गाडीतून उतरला. आणि तिला जाब
विचारायला आत गेला. आणि आत शिरताच तो बोलाल ,
चंद्र्विलास : थांबली.....
मधुराची आई : काय पाहिजे ?
चंद्र्विलास : थांबली.....
मधुराची आई : काय पाहिजे ?
मधुराची आई आतल्या बाजूला बसलेली. त्या जाणार होत्याच घरी पण टायमिंग
चुकल चंद्र्विलासच.
चंद्र्विलास( माधुराकडे बघत ) : लीपबाम आहे का ?
मधुराची आई : हो पाचवाल का पंचवीसच देऊ ?
चंद्र्विलास : द्या पाचच.
चंद्र्विलास( माधुराकडे बघत ) : लीपबाम आहे का ?
मधुराची आई : हो पाचवाल का पंचवीसच देऊ ?
चंद्र्विलास : द्या पाचच.
आणि तो ते घेऊन गाडीत बसतो आणि गाडी सुरु करून उगीचच मोठा हॉर्न
वाजवून निघून जातो. इकड मधुराच मन खायला उठत. पण ती दुर्लक्ष करते.
05
06
07
08
12
लेखक : अजिंक्य अरुण भोसले.
त्या दिवसानंतर जेव्हा जेव्हा मधुरा पेठेत आली तेव्हा-तेव्हा
चंद्र्विलास तिच्याकडे बघायचा बंद झाला. तिला त्रास झाला. पण नंतर-नंतर तिला सवय
लागली. आणि मग त्यान बघितल काय किंवा बघितल नाही काय तिला काही वाटत नव्हत उलट
त्यान बघितल तिच्याकडे तर तिला कस तरी व्हायचं जस सुरुवातीला वाटायचं. परीक्षा जवळ
आलेली त्यामुळे हल्ली तरी ती घराबाहेर कमी पडायची. एक म्हणजे शाळेत जायला आणि
कधीतरी त्यांच्या दुकानात जायला बाकीची काम बाहेरची,घरची तर आईच सांभाळत होती.
मधुराचा फक्त अभ्यास सुरु होता. परीक्षा चाचणी होती पण तरी त्यात चांगलेच मार्क
मिळाले पाहिजे असा वडिलांचा हट्ट असायचा. जे काय करतो ते आम्ही तुझ्यासाठी करतो. तुला
हव ते देतो. मग त्याबदल्यात तुला फक्त चांगले मार्क मिळवायला काहीही अवघड नाही असे
तिचे वडील तिला बोलत आणि मुलापेक्षा मुलींना समज जास्त असते. ती समज मधुराला हि
होतीच. त्यामुळे चांगले मार्क हि फक्त एकच गोष्ट हवीय बाबांना, आईला आपल्याकडून
आणि ती आपण देऊ शकतो अस मनाशी पक्क करून ती दरवर्षी अधिकाधिक मार्क मिळवत होती.
या सगळ्या परीक्षेच्या काळात शाळेत जायचा रस्ता हि तिने बदलला होता.
उगीच चंद्र्विलास दिसायचा आणि आपल मन भरकटल जायचं म्हणून तिने लांबचा रस्ता जायला
निवडला. हा रोज आठ मिनिट लागायचे पोचायला शाळेत. पण या लांबच्या रस्त्याने पंधरा
मिनिट लागत होते. पण ती जात होती. इकड तीन दिवस तर चंद्र्विलासला मधुरा दिसलीच
नाही. मग चौथ्या दिवशी तो सरळ दीपकची दुचाकी गाडी घेऊन शाळेपाशी गेला. पण मधुरा
त्याला दिसली नाही. चुकामुक झाली असेल. दुसऱ्या दिवशी परत गेला तेव्हा हि ती दिसली
नाही. तो ज्या रस्त्याला थांबायचा तो रोजचा यायचा जायचा रस्ता होता मधुराचा पण
तिने रस्ता बदलला आहे हे त्याला माहित नव्हत.
त्या दिवशी संध्याकाळी दीपकशी बोलताना त्याला समजल कि उद्या शेवटचा
पेपर आहे. साईशाचा भाऊ दीपकचा मित्र होता त्यामुळे बोलता बोलता दीपकला तो बोलून
गेला होता. आणि तेच चंद्र्विलासला त्याने बोलता बोलता सांगितल. चंद्रविलासने मनाशी
पक्क ठरवल. आणि दुसऱ्या दिवशी पाचला वाजता त्याने शाळा गाठली. आणि उभा राहिला गेट
पाशी. आतल्या वॉचमनने बाजूला थांबायला
सांगितल. मुलींच्या शाळेपाशी अस थांबू नका. कोण घरातल असेल इथ शिकणार तरच थांबा.
त्याच्या बडबडीने चंद्र्विलास बाजूला थांबला. शाळा सुटायला पाच मिनिट होते. बाजूला
टपरीत जाऊन त्याने मावा आणला. आणि जरास तोंडात टाकून चघळायला लागला. स्पीकरवर वंदे
मातरम् सुरु झाल. ते संपल आणि मुलींची रीघ बाहेर पडायला सुरुवात झाली. पाचवी सहावी
मग सातवी अश्या क्रमाने वर्ग सोडले जात होते. सगळे झाले आता दहावीचे वर्ग सुटले.
त्याला माहित नव्हत कि दहावीच्या मुली आहेत या कि नववीच्या कारण दोन्ही वर्गातल्या
अंगाकाठीने जेमतेम सारख्या होत्या. आणि केसातून हात फिरवत त्याने तोंडात साठलेल्या
माव्याच्या थुंकिला रस्ता दाखवला आणि त्याने ओठावरून बोट फिरवत समोर बघितल आणि
मधुराने ओठ वाकडे करून स्वतःशीच ईई...! असा हावभाव केला. चंद्र्विलासला त्याचीच
लाज वाटली. त्यान तोंड चालवायचा बंद केल.
आणि तिने बघितल आपल्याला या बिचक्याने त्याने निम्मा मावा गिळला. तो पुढे जाणार
तोच तिने नजर फिरवून दुसरा रस्ता धरला. चंद्र्विलास पटकन गाडीत बसला गाडी सुरु
केली. त्याला ठसका लागला. बहुतेक माव्यातली एखादी सुपारी अडकली असेल घशात. पण काहीतरी
टोचत होत घशांत. पाण्याची बाटली समोरच होती. पण ती घेऊन पाणी पिऊन चूळ भरावी हे सगळ सोडून त्याने
घशाला चोळत एका हाताने गाडी चालवण सुरु ठेवल. आणि तिच्या पुढे जाऊन एका बाजूला
गाडी थांबवली.
तिकडून मधुरा आली त्याने तिला इशारा केला. तिने हि इशाऱ्याने नाही अस
त्याला खुणावल. पण तरी चंद्र्विलास तिच्या जवळ गेला. आणि मागून येणाऱ्या मुलीना घाबरून
आणि आपली इज्जत जाऊ नये कारण हा काय बोलला मोठ्याने तर चार लोक बघतील या भीतीने मधुरा
गाडीजवळ गेली. चंद्र्विलासने गाडीच दार उघडल.
ती त्यच्याकडे बघत होती. त्याने तिला खुणावल आत बसायला. पण तिने नकार
दिला.
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नको मला घरी जायचं आहे.
चंद्र्विलास : जायचं नाही आपण कुठ. दोन मिनिट बस गाडीत तुझ्याशी बोलायचं आहे मला. मग जा तू किंवा अलीकड सोडतो तुला.मी
मधुरा : नको.नको. बघेल कोण तरी. काय बोलायचं आहे सांग ?
चंद्र्विलास : तू रस्ता का बदललास ?
मधुरा : नाही दुकानात जाव लागता मला म्हणून.
चंद्र्विलास : खर का ?
मधुरा : होय.
चंद्र्विलास : वाटत तर नाही.
मधुरा : मी काय करू मग ?
चंद्र्विलास : अस का बोलतीस ?
मधुरा : अस म्हणजे कस ?
चंद्र्विलास : रागाने ?
मधुरा : हो मग तू गुटका खातोस. शी...... मला नाही आवडत.
चंद्र्विलास : सोडतो आजपासून.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : तुला नाही ना आवडत.म्हणून
मधुरा : माझ्यासाठी ? नको तुझ आयुष्य आहे तू हव ते कर
चंद्र्विलास : नाही अस नाही. तुला आवडेल तेच मी करेन.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : कारण....
मधुरा : काय?
चंद्र्विलास : काही नाही. जाऊदे. सोड.
मधुरा : सांग कि
चंद्र्विलास : काही नाही. फक्त माझ्याशी बोलत जा मला टाळू नकोस ना
मधुरा : मी कुठ टाळल तुला ?
चंद्र्विलास : उशीर होतोय ना ? सोडू का ?
मधुरा : नको दुकानात जाते मी.
चंद्र्विलास : बर. तुला लिपस्टिक कोणते आवडते. म्हणजे कोणत्या रंगाची.
मधुरा : मी लावत नाही.
चंद्र्विलास : मग नेलपेंट कोणत्या रंगाच आवडत ?
मधुरा : मी मेकअप करत नाही. नुसती पावडर लावते.
चंद्र्विलास : तरी इतकी भारी दिसतेस.
मधुरा : म्हणूनच लावत नाही. काही गरज नाही काय लावायची. जाऊ मी ?
चंद्र्विलास : हो. पुन्हा कधी भेटशील ?
मधुरा : माहित नाही.
चंद्र्विलास : अस कस ? सांग ना
मधुरा : बघू.
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नको मला घरी जायचं आहे.
चंद्र्विलास : जायचं नाही आपण कुठ. दोन मिनिट बस गाडीत तुझ्याशी बोलायचं आहे मला. मग जा तू किंवा अलीकड सोडतो तुला.मी
मधुरा : नको.नको. बघेल कोण तरी. काय बोलायचं आहे सांग ?
चंद्र्विलास : तू रस्ता का बदललास ?
मधुरा : नाही दुकानात जाव लागता मला म्हणून.
चंद्र्विलास : खर का ?
मधुरा : होय.
चंद्र्विलास : वाटत तर नाही.
मधुरा : मी काय करू मग ?
चंद्र्विलास : अस का बोलतीस ?
मधुरा : अस म्हणजे कस ?
चंद्र्विलास : रागाने ?
मधुरा : हो मग तू गुटका खातोस. शी...... मला नाही आवडत.
चंद्र्विलास : सोडतो आजपासून.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : तुला नाही ना आवडत.म्हणून
मधुरा : माझ्यासाठी ? नको तुझ आयुष्य आहे तू हव ते कर
चंद्र्विलास : नाही अस नाही. तुला आवडेल तेच मी करेन.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : कारण....
मधुरा : काय?
चंद्र्विलास : काही नाही. जाऊदे. सोड.
मधुरा : सांग कि
चंद्र्विलास : काही नाही. फक्त माझ्याशी बोलत जा मला टाळू नकोस ना
मधुरा : मी कुठ टाळल तुला ?
चंद्र्विलास : उशीर होतोय ना ? सोडू का ?
मधुरा : नको दुकानात जाते मी.
चंद्र्विलास : बर. तुला लिपस्टिक कोणते आवडते. म्हणजे कोणत्या रंगाची.
मधुरा : मी लावत नाही.
चंद्र्विलास : मग नेलपेंट कोणत्या रंगाच आवडत ?
मधुरा : मी मेकअप करत नाही. नुसती पावडर लावते.
चंद्र्विलास : तरी इतकी भारी दिसतेस.
मधुरा : म्हणूनच लावत नाही. काही गरज नाही काय लावायची. जाऊ मी ?
चंद्र्विलास : हो. पुन्हा कधी भेटशील ?
मधुरा : माहित नाही.
चंद्र्विलास : अस कस ? सांग ना
मधुरा : बघू.
आणि ती निघून जाते.
 |
| ( image by google ) |
06
पुन्हा तेच ते रोजच बघण सुरु झाल. फक्त एकमेकांना बघण. आणि अशात दिवस
सरत राहिले आणि गणपती आले. पहिले पाच दिवस तर मधुरा घरातल्या गणपतीच करण्यात सगळ
व्यस्त झालेली. पण जश्या गौरी उठल्या तसे गणपती हि गेले. आणि मग सुरु झाले
सार्वजनिक मंडळांच्या गणपतीचे देखावे. आणि मग कशी बशी दोन मैत्रिणींना घरी आणून
त्यांच्या करवी आई बाबांना सांगून मधुराने देखावे बघायला जायची परवानगी मिळवली.
दोन देखावे बघून झाले. आणि तिसऱ्या मंडळापाशी त्या तिघी गेल्या आणि तिथल्या
रस्त्यावरच्या खांबावरची लाईट घालवली. आणि देखावा सुरु झाला. आणि त्या स्टेजवरच्या
थोड्या प्रकाशात चंद्रविलासला दिसल दोन माणस सोडून पलीकडे आपली मधुरा उभी आहे.
त्याने दीपकच्या खांद्यावरचा हात काढला. आणि नकळत मधुरा शेजारी गेला.
चंद्र्विलास : कुणासोबत आलीयस ?
मधुरा : तू ? इथपण ?
चंद्र्विलास : तुझ्याआधी आलोय पण मी.
मधुरा : आलीय ह्या दोघींसोबत.
चंद्र्विलास : घरी कधी जाणारेस ?
मधुरा : हा देखावा संपला कि
चंद्र्विलास : इतक्या लवकर ? दहा तर वाजत आलेत. मस्त एक पर्यंत असतात देखावे.
मधुरा : बाबांना नाही आवडत.
चंद्र्विलास : मी आहे कि
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : तुझ्यासोबत. तुझ्या माघारी. तुझ्या माग-माग
मधुरा : नको. कुणी बघितल तर उगीच. राहूदे
चंद्रविलास : सारख काय ग कोण तरी बघेल, कोण तरी बघेल.
मधुरां : मग काय म्हणू ? मला भीती वाटते.
चंद्रविलास : कुणाची ? माझी ? का लोकांची ?
मधुरा : सगळ्यांचीच.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : हम. बघयचा का देखावा नाहीतर परत उद्या याव लागेल बघायला. बाबा सोडतील का नाही माहित नाही मला.
चंद्र्विलास : ऐक न मला तुझ्याशी बोलायचा आहे.
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : मला तू खूप आवडतेस ?
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : मी का आवडते ?
चंद्र्विलास : तू खूप छान दिसतेस.
मधुरा : होका ? फक्त मी चांगली दिसते म्हणून का ?
चंद्र्विलास : नाही तू भारी बोलतेस
मधुरा : आपली बोलायची हि दुसरीच वेळ आहे.
चंद्र्विलास : हो पण तरीही आवडतेस
मधुरा : मी आवडते ठीक आहे पण पुढे काय आहे विचार तुझ्या डोक्यात ?
चंद्र्विलास : पुढे प्रेम आणि मग लग्न.
मधुरा : अस कस शक्य आहे. आणि मला लग्न नाही करायचं
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नाही मला आई बाबांना सोडून नाही जायचं कुठ
चंद्र्विलास : वेडी आहेस का ? सगळे असच म्हणतात पण करायला सगळ्यानांच लागत.
मधुरा : पुढच पुढ बघू
चंद्र्विलास : पुढच मग आत्ताच बघ ना
मधुरा : म्हणजे ?
चंद्र्विलास : तुझ शिक्षण होईल मग तुझ लग्न लावतील घरातले. तू कुणासोबत प्रेम वैगरे करणार नाही माहितीय मला. पण मग घरातले सांगतील त्याच्याशी लग्न करून लांब जाशील. त्यापेक्षा माझ्याशी लग्न कर इथल्या इथ पेठेत आई बाबांना तुला भेटायला बघायला मिळेल. आणि त्यांना हि त्रास नाही होणार तू डोळ्यांआड गेल्याचा.
मधुरा : नाही होकार देणार ते कधीच
चंद्र्विलास : तू कशाला काळजी करतेस मी बघतो ना. मी मागणी घालेन त्यांच्या जवळ तुझी
मधुरा : बाबांना वाटत मला चांगला मुलगा मिळावा चांगले पैसे कमावणारा. आम्ही जे दिवस काढले ते परत मला मिळायला नको म्हणून ते मला शिकायला लावतायत. आणि ते शिकलेलाच नवरा बघणार आहेत मला.
चंद्र्विलास : तुला आवडणार आहे का कोणाशी पण लग्न करायला ?
मधुरा : हो त्याला काय झाल. आई बाबा माझ वाईट बघणार नाहीत कधी माहितीय मला.
चंद्र्विलास : मग माझ्यासोबत राहायला नाही का आवडणार तुला ?
मधुरा : अस काही नाही.
चंद्र्विलास : मग कस आहे ? तुला मी नाही का आवडत ?
मधुरा : खर सांगू आधी नव्हतास आवडत पण आता आवडतो तू चांगला आहेस. फक्त मावा खायचं सोडून दे.
चंद्र्विलास : कधीच खायचं सोडून दिल.
मधुरा : हा.बर झाल. पण मला तू फक्त आवडतोस. माझ तुझ्यावर प्रेम नाही.
चंद्र्विलास : मग कोण आवडत का तुला ?
मधुरा : सांगितल ना तू आवडतोस
चंद्र्विलास : मी फक्त आवडतो तुला. मी प्रेमाच विचारतोय. आहे का कुणावर तुझ प्रेम किंवा कुणाच तुझ्यावर ?
मधुरा : माझ तर कुणावर प्रेम नाही. बाकी कुणाच असेल माझ्यावर तर माहित नाही.
चंद्र्विलास : मला माहित आहे.
मधुरा : कोण आहे ?
चंद्र्विलास : मीच.
मधुरा : खर ?
चंद्र्विलास : खोट बोलत नाही मी कधीच.
मधुरा : एक विसरलास का तू ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : तू माझ्याहून मोठा आहेस
चंद्र्विलास : हा मग काय झाल मुल मोठीच असतात मुलींपेक्षा
मधुरा : पण तू जरा जास्तच मोठा आहेस.
चंद्र्विलास : तू आता वय बघणार का आपल?
मधुरा : मी आत्ता सोळा वर्षाची आहे.
चंद्र्विलास : हा माहित आहे. आणि मी एकतीस.
मधुरा : मग ?
चंद्र्विलास : तू होकार दे बाकीच मी बघतो.
मधुरा : मी नकार दिला तर ?
चंद्र्विलास : वाट बघायला तयार आहे तुझी आयुष्यभर
मधुरा : संपला देखावा मी जाऊ ?
चंद्र्विलास : उत्तर दे मला निदान.
मधुरा : सांगेन
चंद्र्विलास : कधी ?
मधुरा : सांगेन.
चंद्र्विलास : कुणासोबत आलीयस ?
मधुरा : तू ? इथपण ?
चंद्र्विलास : तुझ्याआधी आलोय पण मी.
मधुरा : आलीय ह्या दोघींसोबत.
चंद्र्विलास : घरी कधी जाणारेस ?
मधुरा : हा देखावा संपला कि
चंद्र्विलास : इतक्या लवकर ? दहा तर वाजत आलेत. मस्त एक पर्यंत असतात देखावे.
मधुरा : बाबांना नाही आवडत.
चंद्र्विलास : मी आहे कि
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : तुझ्यासोबत. तुझ्या माघारी. तुझ्या माग-माग
मधुरा : नको. कुणी बघितल तर उगीच. राहूदे
चंद्रविलास : सारख काय ग कोण तरी बघेल, कोण तरी बघेल.
मधुरां : मग काय म्हणू ? मला भीती वाटते.
चंद्रविलास : कुणाची ? माझी ? का लोकांची ?
मधुरा : सगळ्यांचीच.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : हम. बघयचा का देखावा नाहीतर परत उद्या याव लागेल बघायला. बाबा सोडतील का नाही माहित नाही मला.
चंद्र्विलास : ऐक न मला तुझ्याशी बोलायचा आहे.
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : मला तू खूप आवडतेस ?
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : मी का आवडते ?
चंद्र्विलास : तू खूप छान दिसतेस.
मधुरा : होका ? फक्त मी चांगली दिसते म्हणून का ?
चंद्र्विलास : नाही तू भारी बोलतेस
मधुरा : आपली बोलायची हि दुसरीच वेळ आहे.
चंद्र्विलास : हो पण तरीही आवडतेस
मधुरा : मी आवडते ठीक आहे पण पुढे काय आहे विचार तुझ्या डोक्यात ?
चंद्र्विलास : पुढे प्रेम आणि मग लग्न.
मधुरा : अस कस शक्य आहे. आणि मला लग्न नाही करायचं
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नाही मला आई बाबांना सोडून नाही जायचं कुठ
चंद्र्विलास : वेडी आहेस का ? सगळे असच म्हणतात पण करायला सगळ्यानांच लागत.
मधुरा : पुढच पुढ बघू
चंद्र्विलास : पुढच मग आत्ताच बघ ना
मधुरा : म्हणजे ?
चंद्र्विलास : तुझ शिक्षण होईल मग तुझ लग्न लावतील घरातले. तू कुणासोबत प्रेम वैगरे करणार नाही माहितीय मला. पण मग घरातले सांगतील त्याच्याशी लग्न करून लांब जाशील. त्यापेक्षा माझ्याशी लग्न कर इथल्या इथ पेठेत आई बाबांना तुला भेटायला बघायला मिळेल. आणि त्यांना हि त्रास नाही होणार तू डोळ्यांआड गेल्याचा.
मधुरा : नाही होकार देणार ते कधीच
चंद्र्विलास : तू कशाला काळजी करतेस मी बघतो ना. मी मागणी घालेन त्यांच्या जवळ तुझी
मधुरा : बाबांना वाटत मला चांगला मुलगा मिळावा चांगले पैसे कमावणारा. आम्ही जे दिवस काढले ते परत मला मिळायला नको म्हणून ते मला शिकायला लावतायत. आणि ते शिकलेलाच नवरा बघणार आहेत मला.
चंद्र्विलास : तुला आवडणार आहे का कोणाशी पण लग्न करायला ?
मधुरा : हो त्याला काय झाल. आई बाबा माझ वाईट बघणार नाहीत कधी माहितीय मला.
चंद्र्विलास : मग माझ्यासोबत राहायला नाही का आवडणार तुला ?
मधुरा : अस काही नाही.
चंद्र्विलास : मग कस आहे ? तुला मी नाही का आवडत ?
मधुरा : खर सांगू आधी नव्हतास आवडत पण आता आवडतो तू चांगला आहेस. फक्त मावा खायचं सोडून दे.
चंद्र्विलास : कधीच खायचं सोडून दिल.
मधुरा : हा.बर झाल. पण मला तू फक्त आवडतोस. माझ तुझ्यावर प्रेम नाही.
चंद्र्विलास : मग कोण आवडत का तुला ?
मधुरा : सांगितल ना तू आवडतोस
चंद्र्विलास : मी फक्त आवडतो तुला. मी प्रेमाच विचारतोय. आहे का कुणावर तुझ प्रेम किंवा कुणाच तुझ्यावर ?
मधुरा : माझ तर कुणावर प्रेम नाही. बाकी कुणाच असेल माझ्यावर तर माहित नाही.
चंद्र्विलास : मला माहित आहे.
मधुरा : कोण आहे ?
चंद्र्विलास : मीच.
मधुरा : खर ?
चंद्र्विलास : खोट बोलत नाही मी कधीच.
मधुरा : एक विसरलास का तू ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : तू माझ्याहून मोठा आहेस
चंद्र्विलास : हा मग काय झाल मुल मोठीच असतात मुलींपेक्षा
मधुरा : पण तू जरा जास्तच मोठा आहेस.
चंद्र्विलास : तू आता वय बघणार का आपल?
मधुरा : मी आत्ता सोळा वर्षाची आहे.
चंद्र्विलास : हा माहित आहे. आणि मी एकतीस.
मधुरा : मग ?
चंद्र्विलास : तू होकार दे बाकीच मी बघतो.
मधुरा : मी नकार दिला तर ?
चंद्र्विलास : वाट बघायला तयार आहे तुझी आयुष्यभर
मधुरा : संपला देखावा मी जाऊ ?
चंद्र्विलास : उत्तर दे मला निदान.
मधुरा : सांगेन
चंद्र्विलास : कधी ?
मधुरा : सांगेन.
आणि ती नघून जाते त्या दोघींसोबत.
 |
| ( image by google ) |
07
काल रात्रीपासून मधुराला आता चंद्र्विलासचे विचार यायला लागले होते.
तस प्रेम वैगरे काहीच नव्हत तिच्या मनात तरी. पण त्याच काही तिला माहित नव्हत.
त्याने सांगितलेलं फक्त कि त्याला ती आवडते. बाकीच आय लव्ह यु वैगरे काही नव्हत
झाल. पण तरी आता विचार येतोय आणि विचार कसा घालवायचा म्हणून मधुरा गाणी ऐकत आणि
बघत होती टीव्ही वर. गणपतीच इतक प्रसन्न वातावरण झालय. बाहेर मंडळात स्पीकरवर
लावलेली गणपतीची लावलेली गाणी ऐकू येत होती त्यामुळे सगळ वातावरण प्रसन्न झालेल.
पण मधेच इकड घरात “कैसा लागता हे अच्छा लगता है ? प्यार का सपना सच्चा लगता है” हे
गाण लागलेलं असत. सगळ्या वातावरणाचा भंग झाला. इतक सुंदर गाण होत ते लागलेलं पण ते
गाण तिला ऐकू वाटलच नाही. कारण तिला प्रेम झाल नव्हत आणि प्रेमभंग पण झाला नव्हता.
तरी तिची इच्छा मेली. मग ती जाऊन झोपली. भर दुपारच मधुराला झोपलेलं बघून बाबांनी
तिला दुकानात जायला सांगितल आई सोबत बसायला. मधुरा गेली.
आज संध्याकाळी हि तिच्या दोन मैत्रिणी मधुराला देखावा बघायला
नेण्यासाठी आल्या मधुराला आज पण परवानगी मिळाली. पण दुसऱ्या मैत्रिणीला ऐनवेळेस
तिच्या आईने सोडलच नाही. मग या दोघीच गेल्या देखावा बघायला. तीन देखावे झाले बघून
वेगवेगळे. तिच्या मैत्रिणीने बघितले सगळे देखावे पण मधुराचे डोळे मात्र चंद्रविलासला
शोधत होते. आज हि तो यावा कालसारखा अस तिला उगीचच वाटत होत. पण शेवट पर्यंत तो आला
नाही. सव्वा दहा वाजत आलेले. आता तिला घरी जाव लागणार होत. ती घरी पोचली तरी तो
तिला दिसला नाही.
दुसऱ्या दिवशी परत ती देखावा बघयला गेली. आणि नेमका एका बाजूला तो
थांबलेला दिसला. ती थेट त्याच्याकडे गेली,
मधुरा : काल कुठ होतास ?
चंद्र्विलास : म्हस्व्याला गेलेलो.
मधुरा : बर, कधी आलास ?
चंद्र्विलास : पाचला मगाशी. का आठवण आली का माझी?
मधुरा : नाही तस काही नाही पण येतोस न माझ्या माग माग रोज ती सवय लागलीय. कुणी बघितल माझ्याकड तर चिडचिड होते माझी अस वाटत तू यावस आणि बघव माझ्याकडे.
चंद्र्विलास : होका. यालाच प्रेम म्हणतात.
मधुरा : मला नाही येत प्रेम.
चंद्र्विलास : प्रेम सगळ्यांना येत. ते शिकायचं नसत कुठ. आणि अस हि मी तुला परवा सांगितलेले मला तू खूप आवडतीस.
मधुरा : पण पुढे काय ?
चंद्र्विलास : सांगितल होत कि मी तुला.
मधुरा : पण मला खात्री हवीय. मला त्याच्याशीच प्रेम करायचं आहे ज्याच्याशी माझ लग्न होणारे. किंवा जो तयार असेल मला स्वीकारायला.
चंद्र्विलास : मी आहेच कि तयार
मधुरा : हो तू तयार आहेस. मी हि होईन पण
चंद्र्विलास : मग आत्ता नाहीयेस का तयार ?
मधुरा : आहे. पण लोक काय म्हणतील आपल्या वयात इतक अंतर आहे मग.आणि माझे आई बाबा मला परत घरात नाही घेणार.
चंद्र्विलास : तुला मी घेऊन जाईन सातारा सोडून दुसरीकडे.
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : रहिमतपूरला आहे माझ घर. माझ्या नावावर आहे तिथल घर.
मधुरा : तिकड कोण असत ?
चंद्र्विलास : कुलूप
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : कुलूप असत तिथ. कधीतरी जातो मी लक्ष द्यायला. एखादी रात्र वैगरे राहतो आणि येतो मग माघारी.
मधुरा : किती खोल्या आहेत ?
चंद्रविलास : आहेत कि पाच खोल्या आहेत. पुढ मोकळी जागा माग सोयाबीन लावलाय. माग मोकळ रान आहे ना.
मधुरा : मस्तच. खूप गार वार असेल ना.
चंद्र्विलास : हो खूप असत. थंडीत तर झोपलं ना तिथ आकडी येते. उन्हाळ्यात तर पंख्याची पण गरज नाही. लय मस्त आहे. घर आपल आवडेल तुला. बघ बाबा तुझी मर्जी.
मधुरा : मला बघायचं आहे ते घर
चंद्र्विलास : हम कधी ?
मधुरा : गणपतीच्या शेवटच्या दिवशी ?
चंद्र्विलास : आणि घरी काय सांगून येणार ?
मधुरा : किती वेळ लागतो इथून जायला तिथ ?
चंद्र्विलास : पंधरा मिनिट.
मधुरा : म्हणजे दोन तास हवेत ना. मी बघते.
चंद्र्विलास : चालेल वाट बघेन. पण नुसतच येणार का घर बघायला ?
मधुरा : हो मग अजून काय बघायचं ? काय दाखवणारेस ?
चंद्र्विलास : प्रेम दाखवायचं होत तुला माझ.
मधुरा : ते कस ?
चंद्र्विलास : तुझ्यावर प्रेम करायचं होत.
मधुरा : मग ते आत्ता पण करतोसच कि.
चंद्रविलास : तस नाही. तुला जवळ घ्यायचं होत.
मधुरा : ए नाही हा तसलं मला नाही आवडत काहीपण.
चंद्र्विलास : का ? आवडणार नाही का तुला मी जवळ घेतेलेल प्रेमाने ?
मधुरा : तस काही नाही पण नको ना
चंद्र्विलास : का ग ?
मधुरा : मी येऊ का नको सांग बघायला घर ?
चंद्र्विलास : हो
मधुरा : मग तसल काही करायचं नाही.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : जाते मी.
चंद्र्विलास : हो काळजी घे.
मधुरा : काल कुठ होतास ?
चंद्र्विलास : म्हस्व्याला गेलेलो.
मधुरा : बर, कधी आलास ?
चंद्र्विलास : पाचला मगाशी. का आठवण आली का माझी?
मधुरा : नाही तस काही नाही पण येतोस न माझ्या माग माग रोज ती सवय लागलीय. कुणी बघितल माझ्याकड तर चिडचिड होते माझी अस वाटत तू यावस आणि बघव माझ्याकडे.
चंद्र्विलास : होका. यालाच प्रेम म्हणतात.
मधुरा : मला नाही येत प्रेम.
चंद्र्विलास : प्रेम सगळ्यांना येत. ते शिकायचं नसत कुठ. आणि अस हि मी तुला परवा सांगितलेले मला तू खूप आवडतीस.
मधुरा : पण पुढे काय ?
चंद्र्विलास : सांगितल होत कि मी तुला.
मधुरा : पण मला खात्री हवीय. मला त्याच्याशीच प्रेम करायचं आहे ज्याच्याशी माझ लग्न होणारे. किंवा जो तयार असेल मला स्वीकारायला.
चंद्र्विलास : मी आहेच कि तयार
मधुरा : हो तू तयार आहेस. मी हि होईन पण
चंद्र्विलास : मग आत्ता नाहीयेस का तयार ?
मधुरा : आहे. पण लोक काय म्हणतील आपल्या वयात इतक अंतर आहे मग.आणि माझे आई बाबा मला परत घरात नाही घेणार.
चंद्र्विलास : तुला मी घेऊन जाईन सातारा सोडून दुसरीकडे.
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : रहिमतपूरला आहे माझ घर. माझ्या नावावर आहे तिथल घर.
मधुरा : तिकड कोण असत ?
चंद्र्विलास : कुलूप
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : कुलूप असत तिथ. कधीतरी जातो मी लक्ष द्यायला. एखादी रात्र वैगरे राहतो आणि येतो मग माघारी.
मधुरा : किती खोल्या आहेत ?
चंद्रविलास : आहेत कि पाच खोल्या आहेत. पुढ मोकळी जागा माग सोयाबीन लावलाय. माग मोकळ रान आहे ना.
मधुरा : मस्तच. खूप गार वार असेल ना.
चंद्र्विलास : हो खूप असत. थंडीत तर झोपलं ना तिथ आकडी येते. उन्हाळ्यात तर पंख्याची पण गरज नाही. लय मस्त आहे. घर आपल आवडेल तुला. बघ बाबा तुझी मर्जी.
मधुरा : मला बघायचं आहे ते घर
चंद्र्विलास : हम कधी ?
मधुरा : गणपतीच्या शेवटच्या दिवशी ?
चंद्र्विलास : आणि घरी काय सांगून येणार ?
मधुरा : किती वेळ लागतो इथून जायला तिथ ?
चंद्र्विलास : पंधरा मिनिट.
मधुरा : म्हणजे दोन तास हवेत ना. मी बघते.
चंद्र्विलास : चालेल वाट बघेन. पण नुसतच येणार का घर बघायला ?
मधुरा : हो मग अजून काय बघायचं ? काय दाखवणारेस ?
चंद्र्विलास : प्रेम दाखवायचं होत तुला माझ.
मधुरा : ते कस ?
चंद्र्विलास : तुझ्यावर प्रेम करायचं होत.
मधुरा : मग ते आत्ता पण करतोसच कि.
चंद्रविलास : तस नाही. तुला जवळ घ्यायचं होत.
मधुरा : ए नाही हा तसलं मला नाही आवडत काहीपण.
चंद्र्विलास : का ? आवडणार नाही का तुला मी जवळ घेतेलेल प्रेमाने ?
मधुरा : तस काही नाही पण नको ना
चंद्र्विलास : का ग ?
मधुरा : मी येऊ का नको सांग बघायला घर ?
चंद्र्विलास : हो
मधुरा : मग तसल काही करायचं नाही.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : जाते मी.
चंद्र्विलास : हो काळजी घे.
मधुरा निघून जाते. चंद्र्विलास गणपती जायचे वाट बघत होता....
 |
| ( image by google ) |
08
गणपती निघाले. मधुराने घरी कारण सांगून ठेवलेलं कि मी मैत्रीणीच्या
घरी जाणार आहे. तिचा गणपती विसर्जन करायला. प्रत्येकाच्याच घरी पाच दिवसाचा नसतो
ना गणपती. मग देवाच्या कुठल्याच गोष्टीला सहसा आपल्याला परवानगी मिळत नाही अस होत
नाही. आणि तसच झाल वडिलांनी तिला परवानगी दिली. पण साडे सहापर्यंत ये घरी आपल्याला
खाली गणपती बघायला जायचं आहे अस त्यांनी बजावून सांगितल. आत्ता वाजलेले तीन. खूप
वेळ मिळाला होता तिला. ती आवरून आली खाली. आणि तिला चंद्र्विलास दिसला. त्यांनी
तिला भुवई उंचावून खुणावल, कुठ चाललीस ? आणि डोळ्यांच्या पापण्या मिटवून मधुराने
त्याला खुणावल, चल म्हणून.
झाल, चंद्र्विलासला समजल काय समजायचं होत ते. तो गाडी जवळ गेला. आणि
खिशातून चावी काढून दार उघडल आणि आत बसून गाडी तिच्यामागे घेतली. प्रश्न असा होता कि,
रस्ता सामसूम नव्हता. कारण गणपतीच्या जायच्या तयारीसाठी जो तो बाहेर फिरत होता.
आणि कोण मोठ दिसल नाही तर कोणी ना कोणी बारकी चिल्लीपिल्ली पोर तर होतीच होती. जी
मधुराला ओळखत नव्हती पण चंद्र्विलास तर ओळखतच होती. पुढे एक खांब होता. मधुरा त्या
खांबांपासून जात असताना अचानक चंद्र्विलासने गाडी तिथे घेतली आणि तिला हि समजल
तिने एक नजर मागे टाकली कोण नव्हत. आणि असत तरी त्याला दिसल नसत काहीच कारण तिथे
मोठ वाढलेलं झुडूप होत पाच एक फुटाच. ती पटकन गाडीत मागे बसली.
मागे का ? तर रस्ता पेठेचा अजून संपायचा होता. कुणी तिला पुढ
त्याच्यासोबत बसलेल बघितल असत तर म्हणून ती मागे बसली. ते ही चंद्र्विलासच्या
सीटच्या मागे. चंद्र्विलासने जमेल तितक गाडीला जोरात चालवत तो पेठेबाहेर पडला. आणि
मग एके ठिकाणी गाडी थांबून तो मेडिकल मध्ये गेला. तिथे त्याने कॅडबरी घेतली. आणि
गाडीपाशी येऊन काचेतून हात घालून आत त्याने तिला विचारलं हि आवडते का तुला ? तिने
होकार दिला. तिने ती कॅडबरी घेतली. आणि ती घेताना चंद्र्विलासचा तिने हात नकळत पण
जरा मुद्दामून पकडला. एक ते दोन सेकंदच पण चंद्र्विलासला काय झाल काय माहित.
त्यांनी पुढचा दरवाजा उघडला आणि तिला सांगिलत पुढ बस. आता काय टेन्शन नाही. ती
जाऊन बसते. आणि काच वर करते. आणि चंद्र्विलास परत मेडिकल मध्ये जाऊन कंडोम घेतो.
आणि ते खिशात ठेवून तो गाडीत बसला. गाडी सुरु झाली. आणि थेट रहिमतपूरला थांबली ते
हि घरासमोर.
बाहेरून घर छान दिसत होत. पुढे मोकळी जागा. मागे त्याहून दुप्पट मोकळ
रान. आजूबाजूला चारपाच घर तेही खूप खूप अंतरावर. घराला नाव “विलास” ठेवलेल. दोघ घरा
जवळ गेले. तो कुलूप काढत होता. पण त्याने दुसरीच चावी आणलेली. आता काय करायचं या
विचारात त्याला आठवल. अजून एक चावी गाडीत आहे. तो तिला तिथेच थांब म्हणून गाडीत
गेला आणि चावी शोधू लागला. चावी मिळाली. खिशातली कोणती तरी चावी त्याने काढली गाडीत
ठेवली आणि खिशात त्याच्या बरच काही होत. चिडून त्याने ती खिशातली कागद काढली आणि
खाली रस्त्यावर टाकून दिली. आणि घराची चावी खिशात ठेवून त्याने गाडी लॉक केली आणि
तो घरापाशी गेला. दार उघडल त्याने. आणि दोघ आत गेली.
त्याने तिला हॉल,किचन,वरच्या मजल्यावरच्या दोन खोल्या म्हणजे थोडक्यात
बेडरूम दाखवल्या. आणि मग वरच्या मजल्याच्या बाल्कनीतून त्यान तिला मागच शेत दाखवल.
वारा इतका येत होता. कि मधुरा खूशच झाली. तिला अस वाटल आजच इथ राहायला याव. ती
त्या विचारात होती आणि एकदम तीच शेजारी लक्ष जात शेजारी चंद्र्विलासच नसतो. तिला
वाटत, असेल इथेच कुठे म्हणून ती उडणाऱ्या केसांना मोकळ करायला तिने हात उचलून
केसात घातला आणि मागून चंद्र्विलासने तिला घट्ट धरल.
09
चंद्र्विलासने शर्ट नीट केला आणि तिच्याकडे बघितल. तिची नजर खाली होती. त्याने तिच्या हनुवटीला पकडून चेहरा तिचा वर उचलला. तिची नजर त्यच्या डोळ्यात गुंतली. आणि त्याने हनुवटी वरचा हात काढला आणि दोन्ही हातांनी तिला घट्ट जवळ घेतल. तिची अधांतरी हनुवटी आता त्याच्या खांद्याला रुतत होती. आणि नकळत तिचे बाजूला असलेले हात आता चंद्र्विलासला जवळ घेण्यासाठी आतुरले. आणि तिने तेच केल जे तिच्या मनाला ठीक वाटल. तिने त्याला जवळ घेतल. आणि चंद्र्विलासने अजूनच तिला जवळ घेतल. आणि तिच्या कपाळाला कीस केल. तिला कस तरी होत होत. त्याने कीस करण सुरुच ठेवल कपाळावर, नाकाच्या टोकावर, गालावर, कानाला आणि तिथून ओठांजवळ आला. तिने त्याच्या ओठांवर हात ठेवला. चंद्र्विलासला वाटल ती आडवतीय त्याला. पण तिने आपल्या भीतीने कोरड्या पडलेल्या ओठांवर जीभ फिरवली आणि मग तो त्याच्या ओठांवरचा हात काढला आणि मग चंद्र्विलासने तिचा खालचा ओठ आपल्या ओठात पकडला. आणि त्याच नादात तो तिला खाटेवर घेऊन गेला. आणि तिने फक्त त्याला जवळ घेतल बाकीच काय करतात तिला काहीच माहित नव्हत. त्याला माहित होत पण ते करण्याआधी तिने त्याला स्वतची म्हणजे तिची शप्पथ घातली. तरी चंद्र्विलास तिला किस करत होता आणि त्यातच ती वाहून, बदल्यात तीही त्याला कीस करत होती. वयाच भान हरवलेलं. हरवलेल त्याचं नात जे कि त्यांनी इतके वर्ष जपलेल. हरवल होत तीच बालपण. अजून ती मोठी नव्हतीच झाली तरी हरवल तीच बालपण. थोड्यावेळाने काय झाल काय माहित आणि मधुराने तिची शप्पथ माघारी घेतली आणि चंद्र्विलास खुश झाला. आलोच म्हणून तो आत बाथरूम मध्ये गेला. आणि त्याने खिशात हात घातला. कंडोम मिळाल नाही. कुठ गेल असेल या विचारात त्याने सगळे खिसे दोन दोन तीन तीनदा तपासले पण प्रयत्न निष्फळ झाले. मग असुदे करू काळजी घेऊन म्हणून तो बाहेर आला. मधुरा छातीवरची ओढणी काढून बसलेली त्याची वाट बघत. आणि चंद्र्विलास तिच्याजवळ जाऊन तिला झोपवतो. आणि ती प्रश्न करते काही होणार नाही ना ? चंद्र्विलासचा नकार ऐकून ती मग गप्प पडून राहते. बाल्कनीतून येणारा वारा अजून धुंद करत होता मधुराला.
10
09
तिला जस मागून त्याने धरल तस मधुराच्या छातीत धस्स झाल. काळीज
लटपटायला लागल.
इकडे दिलीप आणि दीपक दोघ वाट बघत होते चंद्र्विलास कधी येतोय बाहेर
याची. अर्धातास वाट बघून शेवटी दोघ चंद्र्विलासच्या घरी गेली. तर कळाल चंद्र्विलास
गेले तास झाला गायब आहे. गेला ते गेला वर गाडी घेऊन गेलाय. आपल्याला सोडून तो असा
फक्त गावाला जातो शेतात. पण आज शेतात कसा जाईल तो ? आज गणपती जाणारे. दोघांना
काहीच समजेना गेला कुठ हा. दोघ गेली मग महेशकडे. महेश साईशाचा भाऊ. तिथ गेल्यावर
त्याच्याशी ते बोलत बसले. थोड्या वेळाने साईशा आली. आईने विचारल तिला लगेच आलीस पण
? तर तिने सांगितल मधुरा बाहेर गेलीय कुठे तरी. आणि दीपकच्या डोक्यातली ट्यूब
पेटली. त्याने लगेच संबंध जोडला. चंद्र्विलास पण नाही आणि वाहिनी पण नाहीत. आणि
त्याची गाडी पण नाही. दोघ गेलीतर नसतील कुठ ? पण परत त्यानेच विचार केला. तो लाख
नेईल पण मधुराचे आई वडील तिला कशाला सोडतील बाहेर अस इतका वेळ. मग सगळे विचार
बाजूला ठेवून तो पुन्हा त्या दोघांशी बोलू लागला.
इकडे चंद्र्विलासला बाजूला सारल मधुराने.
चंद्र्विलास : काय झाल ?
मधुरा : हे करायचं नाही असल काही सांगितल होत ना मी आणि तुही करणार नाही म्हणाला होतास. म्हणून आलीय मी इथे. आहे ना लक्षात ?
चंद्र्विलास : तूला मी आवडत नाही का ?
मधुरा : मी अस म्हंटल आहे का पण नको हे आता सगळ
चंद्र्विलास : मग कधी ? नंतर करायचं ते आत्ता करू आणि मी फक्त मिठीत तर घेतोय तुला.
मधुरा : मला कस तरी होतय
चंद्र्विलास :मला पण कस तरी झाल तुला बघून. म्हणून मी मिठीत घेतल तुला
मधुरा : का चांगली नाही का दिसत मी ?
चंद्र्विलास : खूप छान सुंदर दिसतीयस
मधुरा : हा.
चंद्र्विलास : घेऊ का ? सांग ना
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : तुला मिठीत ?
मधुरा : नको ना विलास
चंद्र्विलास : प्लीज.प्लीज
मधुरा :नको ना मला त्रास होतो
चंद्र्विलास : जास्त नको एक दोन तीन चार सेकंद
मधुरा :एकदाच पण
चंद्र्विलास : हो
चंद्र्विलास : काय झाल ?
मधुरा : हे करायचं नाही असल काही सांगितल होत ना मी आणि तुही करणार नाही म्हणाला होतास. म्हणून आलीय मी इथे. आहे ना लक्षात ?
चंद्र्विलास : तूला मी आवडत नाही का ?
मधुरा : मी अस म्हंटल आहे का पण नको हे आता सगळ
चंद्र्विलास : मग कधी ? नंतर करायचं ते आत्ता करू आणि मी फक्त मिठीत तर घेतोय तुला.
मधुरा : मला कस तरी होतय
चंद्र्विलास :मला पण कस तरी झाल तुला बघून. म्हणून मी मिठीत घेतल तुला
मधुरा : का चांगली नाही का दिसत मी ?
चंद्र्विलास : खूप छान सुंदर दिसतीयस
मधुरा : हा.
चंद्र्विलास : घेऊ का ? सांग ना
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : तुला मिठीत ?
मधुरा : नको ना विलास
चंद्र्विलास : प्लीज.प्लीज
मधुरा :नको ना मला त्रास होतो
चंद्र्विलास : जास्त नको एक दोन तीन चार सेकंद
मधुरा :एकदाच पण
चंद्र्विलास : हो
चंद्र्विलासने शर्ट नीट केला आणि तिच्याकडे बघितल. तिची नजर खाली होती. त्याने तिच्या हनुवटीला पकडून चेहरा तिचा वर उचलला. तिची नजर त्यच्या डोळ्यात गुंतली. आणि त्याने हनुवटी वरचा हात काढला आणि दोन्ही हातांनी तिला घट्ट जवळ घेतल. तिची अधांतरी हनुवटी आता त्याच्या खांद्याला रुतत होती. आणि नकळत तिचे बाजूला असलेले हात आता चंद्र्विलासला जवळ घेण्यासाठी आतुरले. आणि तिने तेच केल जे तिच्या मनाला ठीक वाटल. तिने त्याला जवळ घेतल. आणि चंद्र्विलासने अजूनच तिला जवळ घेतल. आणि तिच्या कपाळाला कीस केल. तिला कस तरी होत होत. त्याने कीस करण सुरुच ठेवल कपाळावर, नाकाच्या टोकावर, गालावर, कानाला आणि तिथून ओठांजवळ आला. तिने त्याच्या ओठांवर हात ठेवला. चंद्र्विलासला वाटल ती आडवतीय त्याला. पण तिने आपल्या भीतीने कोरड्या पडलेल्या ओठांवर जीभ फिरवली आणि मग तो त्याच्या ओठांवरचा हात काढला आणि मग चंद्र्विलासने तिचा खालचा ओठ आपल्या ओठात पकडला. आणि त्याच नादात तो तिला खाटेवर घेऊन गेला. आणि तिने फक्त त्याला जवळ घेतल बाकीच काय करतात तिला काहीच माहित नव्हत. त्याला माहित होत पण ते करण्याआधी तिने त्याला स्वतची म्हणजे तिची शप्पथ घातली. तरी चंद्र्विलास तिला किस करत होता आणि त्यातच ती वाहून, बदल्यात तीही त्याला कीस करत होती. वयाच भान हरवलेलं. हरवलेल त्याचं नात जे कि त्यांनी इतके वर्ष जपलेल. हरवल होत तीच बालपण. अजून ती मोठी नव्हतीच झाली तरी हरवल तीच बालपण. थोड्यावेळाने काय झाल काय माहित आणि मधुराने तिची शप्पथ माघारी घेतली आणि चंद्र्विलास खुश झाला. आलोच म्हणून तो आत बाथरूम मध्ये गेला. आणि त्याने खिशात हात घातला. कंडोम मिळाल नाही. कुठ गेल असेल या विचारात त्याने सगळे खिसे दोन दोन तीन तीनदा तपासले पण प्रयत्न निष्फळ झाले. मग असुदे करू काळजी घेऊन म्हणून तो बाहेर आला. मधुरा छातीवरची ओढणी काढून बसलेली त्याची वाट बघत. आणि चंद्र्विलास तिच्याजवळ जाऊन तिला झोपवतो. आणि ती प्रश्न करते काही होणार नाही ना ? चंद्र्विलासचा नकार ऐकून ती मग गप्प पडून राहते. बाल्कनीतून येणारा वारा अजून धुंद करत होता मधुराला.
 |
| ( images by google ) |
10
दोघांच आनंद देण आणि घेण संपल. मधुरा पडून होती. चंद्र्विलास शर्टची
बटन लावून बाल्कनीत गेला. माघुन मधुरा हि गेली.
मधुरा : सोडून नाही ना जाणार मला ?
चंद्र्विलास : जायचं असत तर हे केल नसत मी. इतका पण नालायक नाही मी .
मधुरा : शु......क मी म्हणटल आहे का तस ?
चंद्र्विलास : हम. आहे आणि असेन मी कायम सोबत तुझ्या.
मधुरा : मला आता कोणी नको. कोण काय बोलल तुझ्या बद्दल तरी मी ऐकून
घेणार नाहीये.
चंद्र्विलास : आणि आपल्या दोघांबद्दल बोलल कोण तर ?
मधुरा : बघेन एकेकाला. तू सोबत असशील ना ?
चंद्र्विलास : हो. पण म्हणून कुणाशी भांडण करू नको. सगळ्यांपासून
लपवून ठेव आपल नात.
मधुरा : हो. ऐक ना ?
चंद्र्विलास : बोल
मधुरा : माझ्याशी लग्न करशील का ?
चंद्र्विलास : आत्ता ?
मधुरा : नाही दहावी झाली कि ?
चंद्र्विलास : कस ?
मधुरा : आपण इथ येऊन राहू. मी येते घर सोडून.
चंद्र्विलास : चालेल. नक्की ना ?
मधुरा : वचन आहे माझ तुला. मी केल तर तुझ्याशीच लग्न करेन नाहीतर जीव
देईन.
चंद्र्विलास : हा. निघायचं ?
मधुरा : कुठ ?
चंद्र्विलास : घरी. विसरलीस का ?
मधुरा : जाऊ वाटत नाहीये. तुझ्या जवळच झोपू वाटतय
चंद्र्विलास : नंतर येऊ परत नक्की. चालेल ?
मधुरा : हो.
चंद्र्विलास : तेव्हा शेंद्र्याला ( शेंद्रे गाव ) जाऊ.
मधुरा : तिथ का ?
चंद्र्विलास : तिथ शेत आहे आपल. उस लावलाय तिथ. तिथ पण घर आहे. घर
म्हणजे शेड आहे पत्र्याच दोन खोल्यांचं.
मधुरा : तुझ्याच नावावर आहे का ?
चंद्र्विलास : हो. हे घर आणि जमीन, ते घर आणि जमीन आणि सुमो गाडी एवढी
माझी प्रॉपर्टी आहे.
मधुरा : बस झाल. खूप आहे.
मग चंद्र्विलास बाल्कनीतल्या दाराला आतून कडी लावतो. आणि दोघ खाली
येतात. आणि घराला कुलूप लाऊन गाडीत बसतात. चंद्र्विलास गाडी सुरु करतो.
मधुरा : गाडी हळू चालव.
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : घरी लवकर पोचणार नाही म्हणजे. मला तुझ्यासोबत राहू वाटतय
अजून.
चंद्र्विलास हळू गाडी चालवतो. आणि पेठेच्या अलीकडे तिला सोडून पुढे
पेठेत जाऊन गाडी लाऊन तिची वाट बघत बसतो. तिकडून थोड्या वेळाने ती येते. नेहमी
सारख मधुरा त्याच्यासमोरून जाते आणि त्याच्याकडे बघते. पण आज ती हसते खर पण
डोळ्यात पाणी असत तिच्या. चंद्र्विलास निघून जातो घरी आणि झोपतो. मधुरा हि घरी
जाऊन घर आवरत बसते.
संध्याकाळी.
गणपतीची मिरवणूक निघते. सगळीकडे गर्दी अंधार, त्यात वेगवेगळ्या लाईट आणि
कर्णकर्कश स्पीकरवर लावलेली गाणी.
गल्लीच्छ् नाचणारी लोक आणि त्यांना बघणारी रस्त्याच्या कडेला उभी असलेली
लोक. आणि या सगळ्यांना उंचावरून बघणारी निर्जीव गणपतीची मूर्ती. आणि त्याच
रस्त्याच्या बाजूच्या गर्दीत मधुरा, तिचे बाबा आणि आई असतात. आणि त्या
नाचणार्यांच्या गर्दीत चकमकिने तोंड भरलेला एक ओळखीचा चेहरा मधुराला दिसला.
तो चंद्र्विलास होता. कसाही नाचत होता. नागीण डान्स करत. रस्त्यावर
लोळत. कुणाला तो कळाला नाही. पण ज्याच्यासोबत खाट वाटून घेतली त्याला ती ओळखणार
नाही का ? चंद्र्विलास दारू प्यायला होता.
जो बोलल होता तुझ्यासाठी गुटखा, तंबाखू सोडतो. आणि सोडल म्हणून सांगत
होता तो दारू हि पितो. हे बघून तिला राग आला. तिने आईचा हात धरून पुढ चल म्हणाली,
पुढचा मोठा गणपती बघता अस ती बोलली.  |
| ( images by google ) |
11
गणपती झाले. सगळ सामसूम झाल. सगळा उत्साह गेला. आता उरले ते गणपतीतले भकास
देखावे , मोकळे मंडप , जागो जागी लागलेले रिकामे गाडे. इतकच उरलेलं आता. इकडे
मधुराच्या मनातल प्रेम ओसरलेल. चंद्र्विलासने तिला फसवलेले अस तिला तरी वाटत होत.
झाल.... ती उठली दुकानात गेली. या दहा दिवसात सगळ मार्केट गजबजलेल. पण आज ओस
पडलेला. म्हणून आज लवकरच ती दुपारी दुकान बंद करून आली. आईनेच तिला सांगितलेलं.
घरी येताना तिला वाटेत एका वडापावच्या गाड्यावर चंद्र्विलास चहा पीताना दिसला. ते
हि भर दुपारी एक वाजता. तिला समजल नाही. पण त्याच माधुराकडे लक्ष गेल. त्याने तिला
बोलवल. अस हि त्यांना काहीहि भीती नव्हती जगाची. कारण कुणी जरी त्यांना बघीतल तरी
बाप बेटी वाटावी असेच ते होते.परफेक्ट कपल.
ती गेली. त्याने तिला विचारल चहाच. तीने नकार दिला. कारण ती जेवायला
जात होती घरी. मग चंद्रविलास निम्म्यात चहा ठेवून पैसे देऊ लागला. आणि जरासा
जागेवर डूलाला. दुकानदाराने त्याला टोमणा मारलाच आणि मग मधुराला कळाल एक वाजता चहा
प्यायचं चंद्र्विलास एक सत्य. ते सत्य होत अस कि दारू पिल्यावर दुसर्यादिवशी चहा प्यायला
तर डोक दुखायचं थांबत आणि थोडी दारू हि उतरते. आणि चंद्र्विलासचा मधुराला तिटकारा
आला. ती निघून गेली. तो तिच्या मागे गेला. पण ती थांबली. नाही.
दोन तीन दिवस तिने चंद्र्विलासकडे दुर्लक्ष केल. पण एका सकाळी, आईने
मधुराला सांगितल आज जरा फारशी तू पूस कारण मला पिरेड आलाय. पाठ कंबर दुखतीय आणि
मधुराला अंगावर काटा आला. ती फारशी पुसताना तिला विचार आला. आपली तर वेळ गेलीय
निघून. आपल्याला का आला नाही अजून पिरेड ? आईला विचारू का ? पण नको भीती वाटली
तिला. जाऊ दे आधीही तिला उशिरा व्हायचा. म्हणून तिने विचार सोडला.
मग ती शाळेत गेली. तेव्हा तिने एका मैत्रिणीला विचारल, आणि तिच्याकडून
तिला समजल कि सेक्स केला तर पिरेड येत नाही. डायरेक्ट बाळ येत नऊ महिन्यांनी.....
झाल अंगातून जीवच गेला मधुराच्या. ती घरी आली संध्याकाळी आणि चंद्र्विलास होताच
शाळेपाशी. त्याच्या ती गाडीत बसली तिने त्याच्या कानाखाली वाजवली. आणि सांगितल
तिला पिरेड आला नाहीये. काय झालय मला ?
चंद्रविलासला हि आता कस तरी झाल. त्याने मग तिला पपीता , वांग आणि काय
काय खायला सांगितल. पण झाल काहीच नाही. उगीचच विचारांनी तिच्या विनाकारण पोटात
दुखायला लागल. तिला वाटल आता आपल्याला बाळ होणार. तीन दिवसांनी तिने भेटून
चंद्र्विलासला सांगितल मला तुझ्याशी लग्न करायचं आहे. मला काही माहित नाही. तू मला
फसवल आहेस. त्याने तिला दवाखान्यात जायला सांगितल. तो जाऊ शकत नव्हता तिच्या सोबत.
कारण डॉक्टर त्याच्या ओळखीचे होते. ती एकटीच गेली आणि तिला काळाल कि हार्मोन्स
चेंज मुळे जरा उशीर झालाय बाकी काही नाही. तिला गोळ्या दिल्या आणि तिला दुसर्या
दिवशी पिरेड आला. आणि तीच टेन्शन हलक झाल. आणि मग तिने अभ्यासावर लक्ष दिल.....
आणि चंद्र्विलासचा नाद सोडला.
 |
| ( image by google ) |
12
पूर्वपरीक्षा झाली आणि आता वार्षिक परीक्षा सुरु होणार होती. इतके
दिवस बोलन, बघण, भेटन सगळ बंद झालेलं. आता काहीतरी कारण काढून भेटायचं होत. पण
कारण मिळत नव्हत. एकदा त्याला ती भेटली स्वतःहून. दोघ शाळेपाशी भेटले.
मधुरा : इथून पुढे मी तुला भेटणार नाही कधीच.
चंद्र्विलास : या आधी तरी कुठ भेटत होतीस ?
मधुरा : मुद्दामच नाही भेटले
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : तुझ्यामुळे खूप टेन्शन आलेल मला, चुकून झाले असते प्रेग्नंट
तर ? खूप वाईट झाल असत आयुष्य माझ तोंड कुणाला दखवल असत मी ?
चंद्र्विलास : मी कुठ नाकारलं आहे तुला ?
मधुरा : नकोच ना पण मला आता कळाल आहे शिक्षण महत्वाच आहे. मी त्यात
लक्ष देते. मी शिकते. तुझ्या मनात प्रेम असेल मान्य आहे पण मी जाणर आहे सातारा
सोडून पुन्हा आज्जीकडे.
चंद्र्विलास : माझ काय होईल ?
मधुरा : काय म्हणजे बघ ना तुझ तू , लग्न कर.
चंद्र्विलास : होका ? सगळ विसरलीस का आपल्यात झालेलं ?
मधुरा : हो ,का तुझ्या आहे का लक्षात ?
चंद्र्विलास : हो एक एक क्षण
मधुरा : विसर मग आता ते सगळ
चंद्र्विलास : शक्य नाही इतक्या सहज
मधुरा : आहे. मीच दिसत नाही तुला आता एवढे सहा पेपर झाले कि, मग चट
विसरशील
चंद्र्विलास : बर एक करशील इच्छा पूर्ण ?
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : मी तुला न्यायला सोड्याला येऊ पेपरला ?
मधुरा : नको
चंद्र्विलास : शेवटची इच्छा समज
मधुरा : अस नको ना म्हणू मला नाही आवडत
चंद्र्विलास : कळत नाही न तुला नीट.
मधुरा : बर फक्त न्यायला ये सकाळी नको.
चंद्र्विलास : चालेल. आता पेपरच्या दिवशी भेटू आणि बोलू जाते.
ती निघून जाते.
दिवस निघून गेले लगेच आणि पहिला मराठीचा पेपर झाला. मधुर पेपर लिहून
बाहेर आली तिच्या लक्षात नव्हत पण त्याच्या होत. तो सुमो घेऊन उभाच होता. ती पटकन
गाडीत बसली. आणि त्याने गाडी पेठेकडे घेतली. मधल्या वेळात दोघ शांत होते. आणि
त्याने अलीकड तिला उतरवल.
आणि ती निघून गेली. आणि हे त्याचं चार दिवस सुरु होत. आणि हे कुणाला
काही माहित नव्हत.
13 |
| ( image by google ) |
पुढचे तीन दिवस मधुरा आणि चंद्र्विलास यांच्यात घरी जाताना बोलण झाल
आणि आज चंद्र्विलास सुमो घेऊन शाळेच्या दारात थांबला. पेपर संपला मधुरा त्याला
दिसली. तिने त्याच्याकडे बघितल. त्याने तिच्याकडे बघितल. चंद्र्विलासने गाडीच दार
उघडल आणि मधुरा शाळेच्या गेटबाहेर आली आणि बाजूने दुसरीकडे गेली. आणि जाऊन
बाबांच्या गाडीवर बसली. आज चंद्र्विलासला मधुराचा सहवास मिळाला नाही.
दुसऱ्यादिवशी मात्र ती आली त्याच्यासोबत. पण आज त्याने गाडी पेठेत
न्यायच्या ऐवजी कास पठारच्या दिशेने घेतली. मधुराने त्याला ओरडून सांगितल गाडी
घराकडे ने. तिकडे का चाललो आहे आपण आणि चंद्र्विलासने सांगितल कि त्याला शेवटच
प्रेम हवय. तिने नकार दिला. आणि चंद्र्विलासने तिला खूप केविलवान्या पद्धतीने तिची
समजूत काढली तिला सगळ समजून सांगितल. कि मागच्यावेळी काय चूक झाली म्हणून ते सगळ
झाल. पण मधुरा ऐकत नाही बघून त्याने पेठेकडे गाडी वळवली. पेठेजवळ आल्यावर तिने
सांगितल मी नाही करू शकत पुन्हा काहीच आणि ती गाडीतून उतरून गेली.
आठ वाजता चंद्र्विलास गाडीत बसलेला. आणि त्याच्या सोबत दीपक बसला
होता. दिलीप कुठे गेलेला काय माहित. दीपकला जाणवल चंद्र्विलास नाराज आहे. तेव्हा
त्याने विचारल,
दीपक : काय झाल ? गरम होतय किती गाडीत आणि इथ का बसलायस ?
चंद्र्विलास : तिने मला नकार दिला ?
दीपक : कशाला ? लग्नाला ?
चंद्र्विलास : नाही प्रेम करायला.
दीपक : असुदे लहान आहे भीत असेल.
चंद्र्विलास : पण आम्ही केलय या आधी.
दीपक : कधी आणि मला कस माहित नाही ? मला का सांगितल नाहीस ?
चंद्र्विलास : गणपतीत. लास्ट डे ला.
दीपक : तिने केल का तू केल ?
चंद्र्विलास : म्हणजे
दीपक : सुरुवात कोणी केली ?
चंद्र्विलास : मी पण तिने पण मला सगळ करून दिल पण मोठा प्रोब्लेम झाला.
दीपक : कसला ?
चंद्र्विलास : ती प्रेग्नेंट झालेली
दीपक : काय सांगतो ?
चंद्र्विलास : हो तीन काय काय खाऊन पडायचा प्रयत्न केला पण नंतर कळाल
कि पिरेड उशिरा आला तिला आम्ही ते केल म्हणून
दीपक : नशीब. तुला करायचं ते कर सगळ पण तिला फसवू नकोस.
चंद्र्विलास : नाही रे. मी लग्न करणार आहे तिच्याशी.
दीपक : आणि ती ?
चंद्र्विलास : हो दोघपण. ती बोललीय सोडून येईल आई बाबांना माझ्याकडे.
कुणाला सांगू नको, आम्ही रहिमतपूरच्या घरी राहणार आहे लग्न करून. पण प्रोब्लेम
झालाय.
दीपक : पुन्हा ?
चंद्र्विलास : हो. तिने तेव्हा पासून म्हणजे गणपतीपासून बोलण , भेटण
बंद केल आत्ता सुरु केलय आठवडा झाला, तेपण ती आता कायमची आज्जीकडे जाणार आहे आणि
मला म्हणाली मी तुला विसरणार आहे तू पण मला विसर.
दीपक : अरे यार.
चंद्र्विलास : मी तिला पेपर वरून आणायला जातो रोज. आज तिला मी घराऐवजी
कासला ( कास पठार ) घेऊन चाललेलो ति खूप ओरडली मला. मग तिला खाली बागवान आहेत न
त्यांच्या घरापाशी सोडल आणि वर आलो मी.
दीपक : तिकड का घेऊन चाललेला तू ?
चंद्र्विलास : प्रेम करायला.
दीपक : वेडायस का ? अक्कल घाण टाकलीस का ? एकदा वाचलायस आता पुन्हा
तीच चूक करतोयस. विचार कर उद्या काय झाल तुमच्यात किंवा तुमच कुणाला कळाल तर ?
तुला कोण नाही बोलणार तीच जगण मुश्कील होईल. ती आज्जीकडे गेली किंवा जगाच्या
पाठीवर कुठ जरी गेली तरी बदनामच होईल. आणि कसल तुझ प्रेम. ती किती लहान आहे
तुज्यापेक्षा. ठीक आहे ती तुला भाव देते. पहिल्यांदा मी पण तुला उचकवल होत कि तिला
पटव म्हणून पण आता खूप पुढ गेला आहेस तू आणि हे सगळ चूक आहे. नको नादाला लागू
तिच्या प्लीज.
चंद्र्विलास : हे सांगायला आलायस का तू मला ? काहीही केल तरी मी शेवटच
प्रेम करणार आहे तिच्यासोबत
काहीही करून.
दीपक निघून जातो.
दुसऱ्यादिवशी,
चंद्र्विलास मधुराला आणायला जातो. आणि पुन्हा तीच मागणी करतो. आणि तो
तिला आईची शप्पथ घालतो. आणि साहजिकच ती त्याला होकार देते. आणि पेपर शुक्रवारी
संपणार होता. आणि ती बुधवारी गावाला जाणर होती कायमची. ती रविवारी करू अस म्हणते.
तो होकार देतो. पेपर संपतात आणि रविवारी ठरल्याप्रमाणे तो तिला घेऊन रहिमतपूरच्या
घरी जातो. दोघ प्रेम करतात आणि मुद्दाम तिने आपल्या पासून लांब जाऊ नये म्हणून
सुरक्षा घेऊन तो काहीच करत नाही. आणि तिला हि सांगत नाही. सगळ होत त्याचं घरी
येतात ते. आणि बुधवारी ती जाते गावाला कायमची. चंद्र्विलासला ती गेल्यावर रात्री
कळत. दिवस जात होते. दीपक आणि दिलीप जोडीने एम.आय.डी.सी. मध्ये कामाला लागलेले.
चंद्र्विलासच रहिमतपूरला सोयाबीनच काम सुरु होत. आणि दोन महिन्यांनी मधुरा त्याला दिसली
पेठेत. चंद्र्विलासच्या जवळ जाऊन तिने त्याला गाडी न्यायला लावली रहिमतपूरला.
पेठेतली दोन तीन लोक बघत होती त्यांना पण तिला त्याची तमा नव्हती. दोघ तिकडे गेली
आणि तिने चंद्र्विलासला सांगितल ती दोन महिन्यांची प्रेग्नेंट आहे.
चंद्र्विलासने काही मोठ न झाल्यासारखं तिला कोरेगावला नेल एका बंगाली बाबाकडे.
त्यांना सगळ सांगून चंद्र्विलासने एक अंगाऱ्याची पुडी घेतली. पण त्याने बाळ तीन
दिवसांनी पडणार होत. त्यांनी एका दिवसात पडणार काहीतरी मागितल. त्या बाबाने तिला
झोपायला सांगितला आणि काही मंत्र म्हंटले. आणि दहा मिनिटांनी चंद्र्विलासला
सांगितल बाळ मेल आहे. मी एक औषध देतो. आई कालीमातेच आहे. ते खायचं एका तासात बाळ
पडेल. बाळ पडल कि ते पुरायचं जिथ कुणाला दिसणार नाही. आणि इथ येऊन आमच्या देवीला खणा
नारळाची ओटी द्यायची. पण दोघांनी यायचं.
चंद्र्विलासने सांगितल, पण हि जाणार आहे दुपारी. बाबा बोलले तस नाही
चालणार. मग ते औषध तिने खाल्ल आणि दोघ रहिमतपूरला घरी बसले. आणि मधुराच्या पोटात
जोरात दुखायला लागल. तिला असह्य होत होत. आणि तीला काहीतरी बाहेर येताना जाणवल ती
बाथरूम मध्ये गेली खूप वेळ थांबली पण ते आलच नाही बाळ बाहेर. मग शेवटी ती
चंद्र्विलासच्या शेजारी बेडवर बसली आणि त्याचा हात घट्ट धरून ओरडत होती. आणि एकदम
शांत झाली. अर्धवट तयार एक बाळ खाली जमनीवर पडल. ते मेल होत. अस त्यांना वाटल.
कारण तस बाब्बानी सांगितलेलं . पण चंद्र्विलासने ते हातात धरल आणि त्या बाळाने बोट
नसलेला हात हलवला. आणि चंद्र्विलास घाबरला. मधुरातर त्याच्याकडे बघू पण शकत
नव्हती.
दोघ बाहेर गेले शेतात. आणि त्यांनी मातीत त्या बाळाला तसच ठेवल. बाळ
मरेल कधी हि वाट बघता बघता. दहा मिनिट होऊन गेले. आणि त्या बाळाचे हात हलायचे
थांबले आणि त्यांनी त्यावर माती टाकायला सुरुवात केली. आणि त्या बाळाला मुंग्या
लागल्या रक्ताच्या वासाने. ते त्यांना दिसल नाही. ते सगळ पुरून झाल.
मधुराने सगळ पुसून घेतल रक्त अंगाच. आणि मग तिला त्याने पेठेत सोडल ती
गावाला गेली. चंद्र्विलास. इकडच होता. त्या बाबाच्या देवीला ह्यांनी दक्षिणा दिलीच
नाही. आणि त्यान सांगितलेलं खोट ठरल बाळ मेल नव्हतच त्याच्या मंत्रांनी.
मधुराच लग्न झाल शिक्षण झाल्यावर पण तिला दोन्ही मुलीच झाल्या. आणि
तिचा नवरा आणि सासू मुलगा होत नाही म्हणून तिचा मानसिक छळ करतात. आणि चंद्र्विलास ?
त्याच तर लग्नच झाल नाही.
बहुतेक त्या निष्पाप बाळाचा दोघांना शाप लागला आहे. अस मला तरी वाटत...
समाप्त.
लेखक : अजिंक्य अरुण भोसले.
|
| ( image by google ) |
01
हल्ली ऊन किती आहे माहितीय ना ? एप्रिलच ऊन खरच भयाण असत. या उन्हात
चंद्र सावलीत उभा थांबायचा. चंद्र ? आकाशातला नाही. चंद्र , चंद्रविलास. मधुरा रोज
त्यांच्या इथून शाळेला जायची. दहावीच पूर्ण वर्ष अस झालच
नाही कि. मधुरा तिथून
पेठेतून गेलीय आणि चंद्र्विलास तिथ तिची वाट बघत उभा राहिला नाहीये. आणि नुसता वाट
बघत उभा नाहीतर तिच्या माग माग सुमो चारचाकी घेऊन हि जायचा. कितीदा त्यान प्रयत्न
केला पण ती एकदा हि त्याच्या गाडीत बसली नाही. पण तरी हा रोज शाळेत सकाळी ती जाताना आणि
संध्याकाळी येताना दोन्ही वेळा डीझेल जाळत तिच्या माग ये जा करायचा. शाळेकडे
जाताना रस्ता अरुंद होता तरी हॉर्न वर हात ठेवूनच त्यातून त्याच गाडीने रोज येण जाण
तिच्यामाग सुरु होत. अशात त्यान तिला सांगितल होत गणपती बसले असताना कि तू मला
आवडतेस. झाल अस कि ,
मधुराला बहिण भाऊ कोणी नाही. एकुलती एकच. बाबांचं कॉस्मेटिकच दुकान
होत. आणि आई सुद्धा दुपारी घरातल्या कामातून मोकळी झाली कि दुकानात जाऊन बसत. मग बाबा घरी येऊन जेवून झोपत. त्यांची परिस्थिती मध्यमच. पण आई बाबा पेक्षा उजळ सुंदर दिसायला होती मधुरा. न जाणे
कित्येक तिच्या मागावर होते. सातवीत असताना ती इकड आलेली राहायला. म्हणजे तिसरीत
असताना घरी बरेच पेच-प्रसंग आले कि तिच्या आई बाबांनी तिला आजोळी शिकवायचं ठरवल.
ती तिकडच शिकायला लागली. तिकड तीच शिक्षण सुरु होत. इकड आईच बाबांचं कामधंद्याच
सुरु होत. आणि मग एका-माग एक लिंक लागत गेली आणि त्याचं कॉस्मेटिकच दुकान उभ
राहील. उभारल आणि चालायला हि लागल. मग आता सगळ ठीक आहे तर कशाला मधुराला तिकड
ठेवायचं म्हणून मग सातवीच्या सुट्टीत तिला इकड आणल. सगळ नव नव वाटत होत तिला. ती
कोणाला ओळखत नव्हती पण तिला सगळे ओळखत होते.
एकदा चंद्रविलास मित्रांसोबत बोलत असताना. तीथ तीन मुली आल्या तिघी
सारख्याच वयाच्या होत्या. तिघीं रस्त्यावर बाजूला खेळत असतात. तेव्हा चंद्र्विलास सहज
विचारतो,
चंद्र्विलास : कोणे रे हि ? कोण नवीन आलय का पेठेत रहायला ?
दिलीप :अरे ते सोनावणे आहेत ना वर चढाला राहतात बघ ?
चंद्रविलास : ते पिवळसर रंगाच घर आहे ते ?
दिलीप : हा.
चंद्र्विलास : फौंडेशनवाल्याची आहे वे. भारी आहे रे अजून तीन-चार वर्षांनी गाजवणारे गल्ली हि.
दिलीप : हा ती भोसल्यांची पण आहे कि साईशा.
चंद्र्विलास : नाही हि भारीय. सुंदर आहे खूप.
चंद्र्विलास : इथ काय करती मग हि खाली ?
दिलीप : असतील या तिच्या मैत्रिणी. सोड.
चंद्र्विलास : कोणे रे हि ? कोण नवीन आलय का पेठेत रहायला ?
दिलीप :अरे ते सोनावणे आहेत ना वर चढाला राहतात बघ ?
चंद्रविलास : ते पिवळसर रंगाच घर आहे ते ?
दिलीप : हा.
चंद्र्विलास : फौंडेशनवाल्याची आहे वे. भारी आहे रे अजून तीन-चार वर्षांनी गाजवणारे गल्ली हि.
दिलीप : हा ती भोसल्यांची पण आहे कि साईशा.
चंद्र्विलास : नाही हि भारीय. सुंदर आहे खूप.
चंद्र्विलास : इथ काय करती मग हि खाली ?
दिलीप : असतील या तिच्या मैत्रिणी. सोड.
चंद्र विलास तिच्याकडे अधून मधून बघत मित्रांशी बोलत असतो.
थोड्यावेळाने मधुरा निघून जाते. हि अशी पहिली तोंड ओळख झालेली चंद्र्विलासची मधुराशी. मधुराला मात्र नंतर कळाल कि चंद्रविलास
आपल्याकडे बघतोय.
|
| ( image by google ) |
02
रोज कधी तरी मधुरा काहीना काही कारणाने खाली यायची खेळायला. कधी कधी आईसोबत दुकानात जाताना हि ती चंद्रविलासला दिसायची. तो रोखून बघायचा तिच्याकडे पण तिची हिम्मत व्हायची नाही त्याच्याकडे बघायची. तरीही रोज मिळेल तितक मधुराला नजरेत भरण चंद्र्विलासच सुरु होत. एक दिवस ती शाळेत जाताना चंद्रविलास नेहमी सारखा रस्त्याच्या उताराला थांबलेला. एका दुमजली घराच्या खाली आडोशाला. ऊन होत ना. आणि नुकताच तो आवरून आलेला बाहेर. ती लांबून येताना दिसली. तिला हि चंद्रविलास दिसला. तिने नजर खाली केली आणि येऊ लागली. आणि वरून बाल्कनीतल्या फुलाच्या कुंडीतल पाणी चंद्र्विलासच्या शर्टवर सांडायला लागल. तो वर बघून तोंडातल्या तोंडात बडबडायला लागल. आणि पुढ एक पाऊल टाकल आणि याचा पाय सटकला. तस त्यान पटकन पुढच्या कट्याच्या भिंतीला धरल. एकदम त्याची झालेली हालचाल मधुराला दिसली तिने त्याच्याकड बघितल आणि स्वतःला सावरूच शकली नाही. ती हसली. आणि चंद्र्विलास हि.
मधुरा पुढ गेली. आणि चंद्रविलास आत घरी गेला. काळा शर्ट घातला आणि
तिच्या मागे गेला. आज पहिल्यांदा मधुरा त्याच्याकडे वळून वळून बघत होती. शाळेपर्यंत
तेच चाललेलं. तो तिच्यामाग तिच्या गतीला पकडत देत चालत होता. आणि ती त्याला अधून
मधून गाड्या ये-जा करत होत्या गर्दीत मग त्या बघण्याच्या बहाण्याने त्याला वळून बघत
होती. मग ती शाळेत गेली आणि चंद्र्विलास घरी आला.
आज त्याला खूप भारी अस वेगळच काहीतरी वाटत होत. ते म्हणतात ना कस तरी
होतय ? तस त्याला होत होत. बारा वाजलेले पाच कधी वाजणार अस झालेलं त्याला. कस तरी
इकड तिकड टंगळ-मंगळ करत वेळ घालवला त्याने आणि आत्ताशी फक्त दोन वाजेलेले. मग काय
करायचं हा नालायक वेळ घालवण्यासाठी म्हणून त्याने एक पर्याय निवडला जो या वेळेसाठी
जहाल होता. त्यान उशी घेतली खाली चटई टाकली आणि पंखा लाऊन त्यान ताणून दिली मस्त.
ते त्याला जाग आली पाच वाजून दहा मिनिटांनी
.
घाई गडबडीत तो बाहेर आला. मधुराच्या आधी कांबळेची साक्षी जायची पेठेतून. तिला
घरी जायची खूप घाई असायची ना आणि मग चंद्र्विलासला मधुरा दिसायची. पण आत्ता साक्षी पण
दिसत नव्हती. उशीर झाला का काय मला असा विचार करत करत चंद्र्विलास दुचाकी गाडीच्या
आरशात बघून भांग पाडत होता. आणि त्याला तितक्यात मधुरा दिसली. आणि मागून एक जोरात
पाठीवर थाप पडली दीपकची. आणि चंद्र्विलास त्याला शांत करतो. आणि दोघ शांत उभी
राहतात. आणि मधुरा समोरून जाते. चंद्र्विलास, दीपक तिला बघत राहतात आणि नंतर मग मधुरा
पुढे जाऊन माग वळून बघते. आणि पुढ निघून जाते.
दीपक : आयला पटवलीस वे एका दिवसात ?
चंद्र्विलास : एक दिवस वे ? रोज थांबतोय इथ तेव्हा कुठ आज लाईन दिली तिन मला.
दीपक : चल
चंद्र्विलास : कुठ ?
दीपक : जाता कि वहिनींच्या माग, कोपर्यापर्यंत वर ?
चंद्र्विलास : नको जाऊदे तिला. एकाच दिवशी नको सारख माग लागायला. उद्या बघायची नाही परत
दीपक : मग खाली तर चल सोबत तंबाखू आणायला ?
चंद्र्विलास : हो चल.
ते जातात.
दीपक : आयला पटवलीस वे एका दिवसात ?
चंद्र्विलास : एक दिवस वे ? रोज थांबतोय इथ तेव्हा कुठ आज लाईन दिली तिन मला.
दीपक : चल
चंद्र्विलास : कुठ ?
दीपक : जाता कि वहिनींच्या माग, कोपर्यापर्यंत वर ?
चंद्र्विलास : नको जाऊदे तिला. एकाच दिवशी नको सारख माग लागायला. उद्या बघायची नाही परत
दीपक : मग खाली तर चल सोबत तंबाखू आणायला ?
चंद्र्विलास : हो चल.
ते जातात.
|
| ( indian reception image by google ) |
03
शनिवार होता आणि आज
मधुराला सकाळची शाळा होती. मग काय इकडे तिच्या आधी चंद्रविलास आवरून सकाळी पावणे
सातला बाहेर येऊन थांबलेला. आत्ता येईल मग येईल या विचारात साडे सात वाजले तरी
मधुराचा पत्ता नव्हता. बहुतेक आजारी असेल अस त्याला वाटल. बर बघू दुपारी आली इकड
खाली खेळायला तर दिसेलच असा त्यान विचार केला आणि घरी जाऊन झोपला. अकरा वाजता सगळ
आवरून तो कट्ट्यावर आला. कट्ट्यावर कोण पोर जमली नव्हती. मग तो एकटाच तिथ बसला.
तिकडून नवीन कपडे घालून दीपक आला.
चंद्र्विलास : कुठ चालला रे ?
दीपक : आहेस कुठ तू ?
चंद्र्विलास : आहे कि इथच का काय झाल ?
दीपक : मग गल्लीतल्या गल्लीतल माहित नाय का तुला
चंद्र्विलास : काय ते तर सांग
दीपक : विज्या भाऊंच्या पोराच लग्न आहे आज.
चंद्र्विलास : पिंटूच ?
दीपक : हा मग पत्रिका दिलीय कि तुला पण
चंद्र्विलास : काय माहित बघितल नाही
दीपक : हो तुम्ही मोठी माणस बाबा, तुम्ही पत्रिका नाही वहिनींना बघता होणा ?
चंद्र्विलास : अरे खरच माहित नाही मला.
दीपक : असुदे असुदे , जा आवरून ये. जाता आपण मी आलो गाडीत पेट्रोल टाकून तोवर तू आवरून थांब इथ.
चंद्र्विलास : आलोच.
चंद्र्विलास : कुठ चालला रे ?
दीपक : आहेस कुठ तू ?
चंद्र्विलास : आहे कि इथच का काय झाल ?
दीपक : मग गल्लीतल्या गल्लीतल माहित नाय का तुला
चंद्र्विलास : काय ते तर सांग
दीपक : विज्या भाऊंच्या पोराच लग्न आहे आज.
चंद्र्विलास : पिंटूच ?
दीपक : हा मग पत्रिका दिलीय कि तुला पण
चंद्र्विलास : काय माहित बघितल नाही
दीपक : हो तुम्ही मोठी माणस बाबा, तुम्ही पत्रिका नाही वहिनींना बघता होणा ?
चंद्र्विलास : अरे खरच माहित नाही मला.
दीपक : असुदे असुदे , जा आवरून ये. जाता आपण मी आलो गाडीत पेट्रोल टाकून तोवर तू आवरून थांब इथ.
चंद्र्विलास : आलोच.
दीपक जातो गाडी घेऊन. आणि
चंद्र्विलास घरी आवरायला जातो. मग आवरून बाहेर येतो तर दीपक मित्राशी बोलत असतो.
मग ते तीघ ट्रिप्सी जातात. लग्नाच्या हॉलमध्ये जातात तोच त्यांचा जीव घशाशी येतो.
बाहेर ऊन, आत गर्दी, गरम जेवण आणि त्याचा येणारा वास सगळीकडे, लावलेल्या फुलांचा
येणारा वास, त्यात वेगवेगळे सेंट आणि अत्तर मारून फिरणारे लोक आणि त्यांचा वास आणि
आलच कोण जवळ तर येणारा त्याच्या अंगाचा घामाचा वास, आणि यात भर म्हणून त्या हॉल
मध्ये चार ए.सी. होते. मग काय होणार ? आतला वास आतल्या आतच घुमत होता. पोटातला
नाष्टा चंद्र्विलासच्या तर घशाशी आलेला. पण परत जाता हि येत नव्हत त्याला. मग लग्न
सुरु झाल. मंगलाष्टका सुरु झाल्या तोच निम्मा मॉब जेवणाच्या पंगतीत जाऊन बसला.
तिकडे स्टेजवर वधुवराची
सप्तपदी चालली होती. आणि चंद्रविलास ते बघायचं सोडून इकड तिकड नजर टाकत होता.
तेवढ्यात त्याच्या खांद्याला धरून दीपक त्याचा कानात बोलला,
दीपक : अरे ती बघ फौंडेशनवाली.
चंद्रविलास : कुठय ?
दीपक : त्या खांबापाशी बघ , मरून रंगाची साडी घातलीय बघ
चंद्रविलास : कुठ दिसतीय तुला ?
दीपक : माझ्या चेहऱ्याकड बघ आणि कुठ बघतोय बघ मी आणि त्याच रेषेत बघ
चंद्रविलास : नाही रे दिसत
दीपक : मरून रंग म्हणजे कोणता माहितीय का तुला आधी ?
चंद्रविलास : हो. हा दिसली. पण एकटीच ?
दीपक : हा मग अजून कोण पाहिजे तुला ? तिचा नवरा ?
चंद्रविलास : तो कशाला ? मधुरा दिसेना
दीपक : असतील वाहिनी इथच कुठ तरी
चंद्रविलास : मी बघतोयच पण तुला पण दिसली तर सांग
दीपक : बस का भाव तुला नाय तर कोणाला सांगणार ?
दीपक : अरे ती बघ फौंडेशनवाली.
चंद्रविलास : कुठय ?
दीपक : त्या खांबापाशी बघ , मरून रंगाची साडी घातलीय बघ
चंद्रविलास : कुठ दिसतीय तुला ?
दीपक : माझ्या चेहऱ्याकड बघ आणि कुठ बघतोय बघ मी आणि त्याच रेषेत बघ
चंद्रविलास : नाही रे दिसत
दीपक : मरून रंग म्हणजे कोणता माहितीय का तुला आधी ?
चंद्रविलास : हो. हा दिसली. पण एकटीच ?
दीपक : हा मग अजून कोण पाहिजे तुला ? तिचा नवरा ?
चंद्रविलास : तो कशाला ? मधुरा दिसेना
दीपक : असतील वाहिनी इथच कुठ तरी
चंद्रविलास : मी बघतोयच पण तुला पण दिसली तर सांग
दीपक : बस का भाव तुला नाय तर कोणाला सांगणार ?
सप्तपदीची सातवी फेरी
झाली आणि दीपक चंद्रविलासला जेवायला घेऊन गेला. आत पहिली पंगत आता उठणार होती.
लग्न राहील बाजूला आशीर्वाद राहिले बाजूला लोकांच पहिलं खाण सुरु होत. याच साठी
केला होता हा धुमधडाक्यात लग्न करण्याचा अट्टाहास. ( बहुतेक )
जो तो आपली जागा पकडायला
पुढ जेवण करत बसलेल्या लोकांच्या मागे खुर्ची धरून उभा होता. चंद्रविलास दीपक आणि
अजून एक मित्र तिघे थांबलेले वाट बघत. दीपक आणि त्याच्या मित्राच्या पुढचे खाणारे
जेवून उठले. आणि निम्मी पंगत हि उठली तरी चंद्रविलासने धरलेल्या खुर्चीवरचा आजोबा
काही उठायला तयार नव्हता.
दिपकने त्याला शेजारच्या
खुर्चीवर बसायला सांगितल पण चंद्रविलासला त्या दोघांशेजारीच बसायचं होत. इतक्यात
नवीन ताट वाढून जेवण वाटायला वाड्प्यांनी सुरुवात केली. आणि आता कंटाळून चंद्रविलास
शेजारच्या रिकाम्या खुर्चीवर बसणार तेवढ्यात तिथ मधुर आली.
मधुरा : कोण बसलय का इथ ?
चंद्रविलास : नाही. नाही. बस कि तू.
मधुरा : नक्की ना ?
चंद्रविलास : हो.
मधुरा : पण तू धरलेली ना जागा ?
चंद्रविलास : नाही ते मी असच पकडलेली खुर्ची. बस तू माझी होईल जागा आता रिकामी.
मधुरा : कोण बसलय का इथ ?
चंद्रविलास : नाही. नाही. बस कि तू.
मधुरा : नक्की ना ?
चंद्रविलास : हो.
मधुरा : पण तू धरलेली ना जागा ?
चंद्रविलास : नाही ते मी असच पकडलेली खुर्ची. बस तू माझी होईल जागा आता रिकामी.
तेवढ्यात अर्धवट जेवण
टाकून ते आजोबा उठले. दीपक आणि तो मुलगा चंद्रविलासकडे
बघत असतात आणि मधुरा आणि चंद्रविलास एकमेकांकडे बघत असतात आणि चंद्रविलास तिच्या
शेजारी बसतो. अंगात जोश आलेला असतो त्याच्या आणि त्या जोशात पोकळ स्टाईल मारत तो
एकाला हाक मारतो,
चंद्रविलास : इथल पूस रे निट आणि दोन ताट आण.
चंद्रविलास : इथल पूस रे निट आणि दोन ताट आण.
|
| ( image by google ) |
04
त्या दिवशी चंद्रविलासला अस वाटत होत कि तिथून उठूच नये. नॉनस्टोप
फक्त खातच रहाव. फक्त मधुराकडे बघत. पण अस होण शक्य नव्हत. कारण पंगत उठत आलेली.
आणि मधुरा आधी जेवून उठते. मधुरा त्याच्याकडे बघते. आणि चंद्र्विलास पटकन उठतो.
ताटात सगळ अर्धनिम्म जेवण उरलेलं असत.
मधुरा : अरे ते खा ना...
चंद्र्विलास : नाही नको झाल माझ.
मधुरा : मग घ्यायचं कशाला ? मला नाही आवडत अस जेवण टाकून द्यायला.
चंद्र्विलास : मी एकटा कसा जेवू मग ?
मधुरा : मी बसू का सोबत ?
चंद्रविलास : हो.
मधुरा : अरे ते खा ना...
चंद्र्विलास : नाही नको झाल माझ.
मधुरा : मग घ्यायचं कशाला ? मला नाही आवडत अस जेवण टाकून द्यायला.
चंद्र्विलास : मी एकटा कसा जेवू मग ?
मधुरा : मी बसू का सोबत ?
चंद्रविलास : हो.
ती बसते. आणि मग तो जेवतो. दोघ मिळून हात धुवायला जातात. तिथून तिच्या सोबत
हॉल पर्यंत जातो. आणि मग मधुरा जाते आईजवळ आणि त्या दोघी रिक्षाला बोलवून त्यात
बसून घरी जातात. आपण पण जाऊ मागून अस ठरवून तो घाईत बाहेर जातो आणि त्याला आठवत
आपण तर दीपक सोबत आलोय. मग तो आत जातो. आणि दीपकच्या मागे लागतो चल लवकर घरी
म्हणून आणि मग ते तीघ निघतात. गाडी जोरात चालवायला लावतो तो दीपकला. आणि ते गल्लीत
पोचतात. पण तो पर्यंत वाटेत मधुराची रिक्षा त्यांना दिसत नाहीच.
त्या दिवसांनंतर शाळेत जाताना आणि शाळेतून येताना
रोज मधुरा त्याला बघायची. असच वर्ष गेल. काही ना काही कारणाने ती यायची खाली पेठेत
आणि मग ती त्याला तो तिला बघायचा. आणि दोघ तोंडसुख घ्यायचे. पण ती त्याला कधी काय
बोलली नाही. आणि चंद्र्विलासलाही विचारायची घाई कधी करावीशी वाटली नाही. आणि तिची
वार्षिक परीक्षा झाली. आणि गावाला म्हणून ती गेली ते परत तीन वर्षाने दहावीलाच आली
पुन्हा साताऱ्याला.
तीन वर्षात खूप आठवण आली मधुराची त्याला. पण
पर्याय नव्हता. मित्रांच्यात रमून होता चंद्र्विलास. या मधल्या काळात त्यान बरीच
काम केली. आणि स्वतःच्या कष्टाने हप्त्यावर पहिली टाटा सुमो गाडी घेतली. सकाळी
त्यातून तो ट्रीप भरवायचा. कधी शहराबाहेर गेला तर तिथेच राहायचा. अस सुरु होत.
एकदा असाच सुमो धूत असताना. पिवळा पंजाबी ड्रेस आणि छान पाठीएवढी केस वाढवून हातात
गुंडाळलेली पिशवी पकडून खालून वरून खाली एक मुलगी येत होती. हि तर मधुरा होती. चंद्र्विलासच्या
अंगात काहीतरी होत-होत. हृदय मिनिटाला शंभर वेळा वैगरे धडकत होत. हात पाय कापत
होते. आणि तेवढ्यात तिने समोर बघितल तर चंद्र्विलास दिसला तिला आणि तिने नजर
फिरवून खाली मान केली आणि निघून गेली. चंद्र्विलासला काही कळालच नाही.
तो तिच्या मागे चालत गेला. तिला तो माग येत
असल्याच जाणवलं. तिने मागे बघितल आणि तो थबकला आणि जागेवर थांबला. तिच्या नजरेत
त्याला थोडा राग दिसला आणि चंद्र्विलास माघारी फिरला. संध्याकाळी सहाच्या दरम्यान सुद्धा
ती खाली आलेली. पण तेव्हा हि तिने त्याला बघितल नाही. चार दिवस असच ती त्याला टाळत
राहिली. तेव्हा तीन वर्षापूर्वी ती जस आपल्याकड बघत होती. ते प्रेमच होत. मग आत्ता
काय झाल तिला ? तिला कोण दुसर आवडत का ? कि माझी काय चुकी झाली ? या विचारात तो
होता. दीपकशी बोलाव तर तो चारचौघात बोभाटा करेल. काही नसताना उगीच गावभर होईल.
म्हणून त्यान शांत राहण पसंत केल.
एकदा चंद्र्विलास गाडीत बसला होता. समोरून मधुरा
आली. आणि तिकडून तिची मैत्रीण आली. तिने विचारल तिला कुठे चालली. आणि तिने सांगितल
दुकानात चालले आहे. आणि ती निघून गेली. चंद्र्विलासला रहावल नाही. त्याने गाडी सुरु
केली. आणि तिच्यामागुन पुढे गेला. नंतर तिच्या शाळेच्यापाशी जाऊन थांबला.पाच
मिनिटांनी ती तिथे आली. तिला त्याची गाडी दिसली. इकड गाडीत चंद्र्विलास त्याच्या
आवडत गाण लावत असतो. त्यामुळे ती आली कि नाही त्याला समजत नाही. आणि नेमकि तीच वेळ
साधून मधुरा दुसऱ्याच बोळकांड्या रस्त्याने जाते आणि थेट दुकानात पोचते. वीस मिनिट थांबून शेवटी चंद्र्विलासला रहावेना.
शेवटी त्याला राग आला. आणि त्याने गाडी तिच्या दुकानापाशी घेतली. दारात गाडी
थांबली आणि दुकानात फक्त त्याला तीच एकटी दिसली. तो गाडीतून उतरला. आणि तिला जाब
विचारायला आत गेला. आणि आत शिरताच तो बोलाल ,
चंद्र्विलास : थांबली.....
मधुराची आई : काय पाहिजे ?
चंद्र्विलास : थांबली.....
मधुराची आई : काय पाहिजे ?
मधुराची आई आतल्या बाजूला बसलेली. त्या जाणार होत्याच घरी पण टायमिंग
चुकल चंद्र्विलासच.
चंद्र्विलास( माधुराकडे बघत ) : लीपबाम आहे का ?
मधुराची आई : हो पाचवाल का पंचवीसच देऊ ?
चंद्र्विलास : द्या पाचच.
चंद्र्विलास( माधुराकडे बघत ) : लीपबाम आहे का ?
मधुराची आई : हो पाचवाल का पंचवीसच देऊ ?
चंद्र्विलास : द्या पाचच.
आणि तो ते घेऊन गाडीत बसतो आणि गाडी सुरु करून उगीचच मोठा हॉर्न
वाजवून निघून जातो. इकड मधुराच मन खायला उठत. पण ती दुर्लक्ष करते.
05
06
07
08
12
लेखक : अजिंक्य अरुण भोसले.
त्या दिवसानंतर जेव्हा जेव्हा मधुरा पेठेत आली तेव्हा-तेव्हा
चंद्र्विलास तिच्याकडे बघायचा बंद झाला. तिला त्रास झाला. पण नंतर-नंतर तिला सवय
लागली. आणि मग त्यान बघितल काय किंवा बघितल नाही काय तिला काही वाटत नव्हत उलट
त्यान बघितल तिच्याकडे तर तिला कस तरी व्हायचं जस सुरुवातीला वाटायचं. परीक्षा जवळ
आलेली त्यामुळे हल्ली तरी ती घराबाहेर कमी पडायची. एक म्हणजे शाळेत जायला आणि
कधीतरी त्यांच्या दुकानात जायला बाकीची काम बाहेरची,घरची तर आईच सांभाळत होती.
मधुराचा फक्त अभ्यास सुरु होता. परीक्षा चाचणी होती पण तरी त्यात चांगलेच मार्क
मिळाले पाहिजे असा वडिलांचा हट्ट असायचा. जे काय करतो ते आम्ही तुझ्यासाठी करतो. तुला
हव ते देतो. मग त्याबदल्यात तुला फक्त चांगले मार्क मिळवायला काहीही अवघड नाही असे
तिचे वडील तिला बोलत आणि मुलापेक्षा मुलींना समज जास्त असते. ती समज मधुराला हि
होतीच. त्यामुळे चांगले मार्क हि फक्त एकच गोष्ट हवीय बाबांना, आईला आपल्याकडून
आणि ती आपण देऊ शकतो अस मनाशी पक्क करून ती दरवर्षी अधिकाधिक मार्क मिळवत होती.
या सगळ्या परीक्षेच्या काळात शाळेत जायचा रस्ता हि तिने बदलला होता.
उगीच चंद्र्विलास दिसायचा आणि आपल मन भरकटल जायचं म्हणून तिने लांबचा रस्ता जायला
निवडला. हा रोज आठ मिनिट लागायचे पोचायला शाळेत. पण या लांबच्या रस्त्याने पंधरा
मिनिट लागत होते. पण ती जात होती. इकड तीन दिवस तर चंद्र्विलासला मधुरा दिसलीच
नाही. मग चौथ्या दिवशी तो सरळ दीपकची दुचाकी गाडी घेऊन शाळेपाशी गेला. पण मधुरा
त्याला दिसली नाही. चुकामुक झाली असेल. दुसऱ्या दिवशी परत गेला तेव्हा हि ती दिसली
नाही. तो ज्या रस्त्याला थांबायचा तो रोजचा यायचा जायचा रस्ता होता मधुराचा पण
तिने रस्ता बदलला आहे हे त्याला माहित नव्हत.
त्या दिवशी संध्याकाळी दीपकशी बोलताना त्याला समजल कि उद्या शेवटचा
पेपर आहे. साईशाचा भाऊ दीपकचा मित्र होता त्यामुळे बोलता बोलता दीपकला तो बोलून
गेला होता. आणि तेच चंद्र्विलासला त्याने बोलता बोलता सांगितल. चंद्रविलासने मनाशी
पक्क ठरवल. आणि दुसऱ्या दिवशी पाचला वाजता त्याने शाळा गाठली. आणि उभा राहिला गेट
पाशी. आतल्या वॉचमनने बाजूला थांबायला
सांगितल. मुलींच्या शाळेपाशी अस थांबू नका. कोण घरातल असेल इथ शिकणार तरच थांबा.
त्याच्या बडबडीने चंद्र्विलास बाजूला थांबला. शाळा सुटायला पाच मिनिट होते. बाजूला
टपरीत जाऊन त्याने मावा आणला. आणि जरास तोंडात टाकून चघळायला लागला. स्पीकरवर वंदे
मातरम् सुरु झाल. ते संपल आणि मुलींची रीघ बाहेर पडायला सुरुवात झाली. पाचवी सहावी
मग सातवी अश्या क्रमाने वर्ग सोडले जात होते. सगळे झाले आता दहावीचे वर्ग सुटले.
त्याला माहित नव्हत कि दहावीच्या मुली आहेत या कि नववीच्या कारण दोन्ही वर्गातल्या
अंगाकाठीने जेमतेम सारख्या होत्या. आणि केसातून हात फिरवत त्याने तोंडात साठलेल्या
माव्याच्या थुंकिला रस्ता दाखवला आणि त्याने ओठावरून बोट फिरवत समोर बघितल आणि
मधुराने ओठ वाकडे करून स्वतःशीच ईई...! असा हावभाव केला. चंद्र्विलासला त्याचीच
लाज वाटली. त्यान तोंड चालवायचा बंद केल.
आणि तिने बघितल आपल्याला या बिचक्याने त्याने निम्मा मावा गिळला. तो पुढे जाणार
तोच तिने नजर फिरवून दुसरा रस्ता धरला. चंद्र्विलास पटकन गाडीत बसला गाडी सुरु
केली. त्याला ठसका लागला. बहुतेक माव्यातली एखादी सुपारी अडकली असेल घशात. पण काहीतरी
टोचत होत घशांत. पाण्याची बाटली समोरच होती. पण ती घेऊन पाणी पिऊन चूळ भरावी हे सगळ सोडून त्याने
घशाला चोळत एका हाताने गाडी चालवण सुरु ठेवल. आणि तिच्या पुढे जाऊन एका बाजूला
गाडी थांबवली.
तिकडून मधुरा आली त्याने तिला इशारा केला. तिने हि इशाऱ्याने नाही अस
त्याला खुणावल. पण तरी चंद्र्विलास तिच्या जवळ गेला. आणि मागून येणाऱ्या मुलीना घाबरून
आणि आपली इज्जत जाऊ नये कारण हा काय बोलला मोठ्याने तर चार लोक बघतील या भीतीने मधुरा
गाडीजवळ गेली. चंद्र्विलासने गाडीच दार उघडल.
ती त्यच्याकडे बघत होती. त्याने तिला खुणावल आत बसायला. पण तिने नकार
दिला.
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नको मला घरी जायचं आहे.
चंद्र्विलास : जायचं नाही आपण कुठ. दोन मिनिट बस गाडीत तुझ्याशी बोलायचं आहे मला. मग जा तू किंवा अलीकड सोडतो तुला.मी
मधुरा : नको.नको. बघेल कोण तरी. काय बोलायचं आहे सांग ?
चंद्र्विलास : तू रस्ता का बदललास ?
मधुरा : नाही दुकानात जाव लागता मला म्हणून.
चंद्र्विलास : खर का ?
मधुरा : होय.
चंद्र्विलास : वाटत तर नाही.
मधुरा : मी काय करू मग ?
चंद्र्विलास : अस का बोलतीस ?
मधुरा : अस म्हणजे कस ?
चंद्र्विलास : रागाने ?
मधुरा : हो मग तू गुटका खातोस. शी...... मला नाही आवडत.
चंद्र्विलास : सोडतो आजपासून.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : तुला नाही ना आवडत.म्हणून
मधुरा : माझ्यासाठी ? नको तुझ आयुष्य आहे तू हव ते कर
चंद्र्विलास : नाही अस नाही. तुला आवडेल तेच मी करेन.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : कारण....
मधुरा : काय?
चंद्र्विलास : काही नाही. जाऊदे. सोड.
मधुरा : सांग कि
चंद्र्विलास : काही नाही. फक्त माझ्याशी बोलत जा मला टाळू नकोस ना
मधुरा : मी कुठ टाळल तुला ?
चंद्र्विलास : उशीर होतोय ना ? सोडू का ?
मधुरा : नको दुकानात जाते मी.
चंद्र्विलास : बर. तुला लिपस्टिक कोणते आवडते. म्हणजे कोणत्या रंगाची.
मधुरा : मी लावत नाही.
चंद्र्विलास : मग नेलपेंट कोणत्या रंगाच आवडत ?
मधुरा : मी मेकअप करत नाही. नुसती पावडर लावते.
चंद्र्विलास : तरी इतकी भारी दिसतेस.
मधुरा : म्हणूनच लावत नाही. काही गरज नाही काय लावायची. जाऊ मी ?
चंद्र्विलास : हो. पुन्हा कधी भेटशील ?
मधुरा : माहित नाही.
चंद्र्विलास : अस कस ? सांग ना
मधुरा : बघू.
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नको मला घरी जायचं आहे.
चंद्र्विलास : जायचं नाही आपण कुठ. दोन मिनिट बस गाडीत तुझ्याशी बोलायचं आहे मला. मग जा तू किंवा अलीकड सोडतो तुला.मी
मधुरा : नको.नको. बघेल कोण तरी. काय बोलायचं आहे सांग ?
चंद्र्विलास : तू रस्ता का बदललास ?
मधुरा : नाही दुकानात जाव लागता मला म्हणून.
चंद्र्विलास : खर का ?
मधुरा : होय.
चंद्र्विलास : वाटत तर नाही.
मधुरा : मी काय करू मग ?
चंद्र्विलास : अस का बोलतीस ?
मधुरा : अस म्हणजे कस ?
चंद्र्विलास : रागाने ?
मधुरा : हो मग तू गुटका खातोस. शी...... मला नाही आवडत.
चंद्र्विलास : सोडतो आजपासून.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : तुला नाही ना आवडत.म्हणून
मधुरा : माझ्यासाठी ? नको तुझ आयुष्य आहे तू हव ते कर
चंद्र्विलास : नाही अस नाही. तुला आवडेल तेच मी करेन.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : कारण....
मधुरा : काय?
चंद्र्विलास : काही नाही. जाऊदे. सोड.
मधुरा : सांग कि
चंद्र्विलास : काही नाही. फक्त माझ्याशी बोलत जा मला टाळू नकोस ना
मधुरा : मी कुठ टाळल तुला ?
चंद्र्विलास : उशीर होतोय ना ? सोडू का ?
मधुरा : नको दुकानात जाते मी.
चंद्र्विलास : बर. तुला लिपस्टिक कोणते आवडते. म्हणजे कोणत्या रंगाची.
मधुरा : मी लावत नाही.
चंद्र्विलास : मग नेलपेंट कोणत्या रंगाच आवडत ?
मधुरा : मी मेकअप करत नाही. नुसती पावडर लावते.
चंद्र्विलास : तरी इतकी भारी दिसतेस.
मधुरा : म्हणूनच लावत नाही. काही गरज नाही काय लावायची. जाऊ मी ?
चंद्र्विलास : हो. पुन्हा कधी भेटशील ?
मधुरा : माहित नाही.
चंद्र्विलास : अस कस ? सांग ना
मधुरा : बघू.
आणि ती निघून जाते.
|
| ( image by google ) |
06
पुन्हा तेच ते रोजच बघण सुरु झाल. फक्त एकमेकांना बघण. आणि अशात दिवस
सरत राहिले आणि गणपती आले. पहिले पाच दिवस तर मधुरा घरातल्या गणपतीच करण्यात सगळ
व्यस्त झालेली. पण जश्या गौरी उठल्या तसे गणपती हि गेले. आणि मग सुरु झाले
सार्वजनिक मंडळांच्या गणपतीचे देखावे. आणि मग कशी बशी दोन मैत्रिणींना घरी आणून
त्यांच्या करवी आई बाबांना सांगून मधुराने देखावे बघायला जायची परवानगी मिळवली.
दोन देखावे बघून झाले. आणि तिसऱ्या मंडळापाशी त्या तिघी गेल्या आणि तिथल्या
रस्त्यावरच्या खांबावरची लाईट घालवली. आणि देखावा सुरु झाला. आणि त्या स्टेजवरच्या
थोड्या प्रकाशात चंद्रविलासला दिसल दोन माणस सोडून पलीकडे आपली मधुरा उभी आहे.
त्याने दीपकच्या खांद्यावरचा हात काढला. आणि नकळत मधुरा शेजारी गेला.
चंद्र्विलास : कुणासोबत आलीयस ?
मधुरा : तू ? इथपण ?
चंद्र्विलास : तुझ्याआधी आलोय पण मी.
मधुरा : आलीय ह्या दोघींसोबत.
चंद्र्विलास : घरी कधी जाणारेस ?
मधुरा : हा देखावा संपला कि
चंद्र्विलास : इतक्या लवकर ? दहा तर वाजत आलेत. मस्त एक पर्यंत असतात देखावे.
मधुरा : बाबांना नाही आवडत.
चंद्र्विलास : मी आहे कि
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : तुझ्यासोबत. तुझ्या माघारी. तुझ्या माग-माग
मधुरा : नको. कुणी बघितल तर उगीच. राहूदे
चंद्रविलास : सारख काय ग कोण तरी बघेल, कोण तरी बघेल.
मधुरां : मग काय म्हणू ? मला भीती वाटते.
चंद्रविलास : कुणाची ? माझी ? का लोकांची ?
मधुरा : सगळ्यांचीच.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : हम. बघयचा का देखावा नाहीतर परत उद्या याव लागेल बघायला. बाबा सोडतील का नाही माहित नाही मला.
चंद्र्विलास : ऐक न मला तुझ्याशी बोलायचा आहे.
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : मला तू खूप आवडतेस ?
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : मी का आवडते ?
चंद्र्विलास : तू खूप छान दिसतेस.
मधुरा : होका ? फक्त मी चांगली दिसते म्हणून का ?
चंद्र्विलास : नाही तू भारी बोलतेस
मधुरा : आपली बोलायची हि दुसरीच वेळ आहे.
चंद्र्विलास : हो पण तरीही आवडतेस
मधुरा : मी आवडते ठीक आहे पण पुढे काय आहे विचार तुझ्या डोक्यात ?
चंद्र्विलास : पुढे प्रेम आणि मग लग्न.
मधुरा : अस कस शक्य आहे. आणि मला लग्न नाही करायचं
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नाही मला आई बाबांना सोडून नाही जायचं कुठ
चंद्र्विलास : वेडी आहेस का ? सगळे असच म्हणतात पण करायला सगळ्यानांच लागत.
मधुरा : पुढच पुढ बघू
चंद्र्विलास : पुढच मग आत्ताच बघ ना
मधुरा : म्हणजे ?
चंद्र्विलास : तुझ शिक्षण होईल मग तुझ लग्न लावतील घरातले. तू कुणासोबत प्रेम वैगरे करणार नाही माहितीय मला. पण मग घरातले सांगतील त्याच्याशी लग्न करून लांब जाशील. त्यापेक्षा माझ्याशी लग्न कर इथल्या इथ पेठेत आई बाबांना तुला भेटायला बघायला मिळेल. आणि त्यांना हि त्रास नाही होणार तू डोळ्यांआड गेल्याचा.
मधुरा : नाही होकार देणार ते कधीच
चंद्र्विलास : तू कशाला काळजी करतेस मी बघतो ना. मी मागणी घालेन त्यांच्या जवळ तुझी
मधुरा : बाबांना वाटत मला चांगला मुलगा मिळावा चांगले पैसे कमावणारा. आम्ही जे दिवस काढले ते परत मला मिळायला नको म्हणून ते मला शिकायला लावतायत. आणि ते शिकलेलाच नवरा बघणार आहेत मला.
चंद्र्विलास : तुला आवडणार आहे का कोणाशी पण लग्न करायला ?
मधुरा : हो त्याला काय झाल. आई बाबा माझ वाईट बघणार नाहीत कधी माहितीय मला.
चंद्र्विलास : मग माझ्यासोबत राहायला नाही का आवडणार तुला ?
मधुरा : अस काही नाही.
चंद्र्विलास : मग कस आहे ? तुला मी नाही का आवडत ?
मधुरा : खर सांगू आधी नव्हतास आवडत पण आता आवडतो तू चांगला आहेस. फक्त मावा खायचं सोडून दे.
चंद्र्विलास : कधीच खायचं सोडून दिल.
मधुरा : हा.बर झाल. पण मला तू फक्त आवडतोस. माझ तुझ्यावर प्रेम नाही.
चंद्र्विलास : मग कोण आवडत का तुला ?
मधुरा : सांगितल ना तू आवडतोस
चंद्र्विलास : मी फक्त आवडतो तुला. मी प्रेमाच विचारतोय. आहे का कुणावर तुझ प्रेम किंवा कुणाच तुझ्यावर ?
मधुरा : माझ तर कुणावर प्रेम नाही. बाकी कुणाच असेल माझ्यावर तर माहित नाही.
चंद्र्विलास : मला माहित आहे.
मधुरा : कोण आहे ?
चंद्र्विलास : मीच.
मधुरा : खर ?
चंद्र्विलास : खोट बोलत नाही मी कधीच.
मधुरा : एक विसरलास का तू ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : तू माझ्याहून मोठा आहेस
चंद्र्विलास : हा मग काय झाल मुल मोठीच असतात मुलींपेक्षा
मधुरा : पण तू जरा जास्तच मोठा आहेस.
चंद्र्विलास : तू आता वय बघणार का आपल?
मधुरा : मी आत्ता सोळा वर्षाची आहे.
चंद्र्विलास : हा माहित आहे. आणि मी एकतीस.
मधुरा : मग ?
चंद्र्विलास : तू होकार दे बाकीच मी बघतो.
मधुरा : मी नकार दिला तर ?
चंद्र्विलास : वाट बघायला तयार आहे तुझी आयुष्यभर
मधुरा : संपला देखावा मी जाऊ ?
चंद्र्विलास : उत्तर दे मला निदान.
मधुरा : सांगेन
चंद्र्विलास : कधी ?
मधुरा : सांगेन.
चंद्र्विलास : कुणासोबत आलीयस ?
मधुरा : तू ? इथपण ?
चंद्र्विलास : तुझ्याआधी आलोय पण मी.
मधुरा : आलीय ह्या दोघींसोबत.
चंद्र्विलास : घरी कधी जाणारेस ?
मधुरा : हा देखावा संपला कि
चंद्र्विलास : इतक्या लवकर ? दहा तर वाजत आलेत. मस्त एक पर्यंत असतात देखावे.
मधुरा : बाबांना नाही आवडत.
चंद्र्विलास : मी आहे कि
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : तुझ्यासोबत. तुझ्या माघारी. तुझ्या माग-माग
मधुरा : नको. कुणी बघितल तर उगीच. राहूदे
चंद्रविलास : सारख काय ग कोण तरी बघेल, कोण तरी बघेल.
मधुरां : मग काय म्हणू ? मला भीती वाटते.
चंद्रविलास : कुणाची ? माझी ? का लोकांची ?
मधुरा : सगळ्यांचीच.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : हम. बघयचा का देखावा नाहीतर परत उद्या याव लागेल बघायला. बाबा सोडतील का नाही माहित नाही मला.
चंद्र्विलास : ऐक न मला तुझ्याशी बोलायचा आहे.
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : मला तू खूप आवडतेस ?
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : मी का आवडते ?
चंद्र्विलास : तू खूप छान दिसतेस.
मधुरा : होका ? फक्त मी चांगली दिसते म्हणून का ?
चंद्र्विलास : नाही तू भारी बोलतेस
मधुरा : आपली बोलायची हि दुसरीच वेळ आहे.
चंद्र्विलास : हो पण तरीही आवडतेस
मधुरा : मी आवडते ठीक आहे पण पुढे काय आहे विचार तुझ्या डोक्यात ?
चंद्र्विलास : पुढे प्रेम आणि मग लग्न.
मधुरा : अस कस शक्य आहे. आणि मला लग्न नाही करायचं
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नाही मला आई बाबांना सोडून नाही जायचं कुठ
चंद्र्विलास : वेडी आहेस का ? सगळे असच म्हणतात पण करायला सगळ्यानांच लागत.
मधुरा : पुढच पुढ बघू
चंद्र्विलास : पुढच मग आत्ताच बघ ना
मधुरा : म्हणजे ?
चंद्र्विलास : तुझ शिक्षण होईल मग तुझ लग्न लावतील घरातले. तू कुणासोबत प्रेम वैगरे करणार नाही माहितीय मला. पण मग घरातले सांगतील त्याच्याशी लग्न करून लांब जाशील. त्यापेक्षा माझ्याशी लग्न कर इथल्या इथ पेठेत आई बाबांना तुला भेटायला बघायला मिळेल. आणि त्यांना हि त्रास नाही होणार तू डोळ्यांआड गेल्याचा.
मधुरा : नाही होकार देणार ते कधीच
चंद्र्विलास : तू कशाला काळजी करतेस मी बघतो ना. मी मागणी घालेन त्यांच्या जवळ तुझी
मधुरा : बाबांना वाटत मला चांगला मुलगा मिळावा चांगले पैसे कमावणारा. आम्ही जे दिवस काढले ते परत मला मिळायला नको म्हणून ते मला शिकायला लावतायत. आणि ते शिकलेलाच नवरा बघणार आहेत मला.
चंद्र्विलास : तुला आवडणार आहे का कोणाशी पण लग्न करायला ?
मधुरा : हो त्याला काय झाल. आई बाबा माझ वाईट बघणार नाहीत कधी माहितीय मला.
चंद्र्विलास : मग माझ्यासोबत राहायला नाही का आवडणार तुला ?
मधुरा : अस काही नाही.
चंद्र्विलास : मग कस आहे ? तुला मी नाही का आवडत ?
मधुरा : खर सांगू आधी नव्हतास आवडत पण आता आवडतो तू चांगला आहेस. फक्त मावा खायचं सोडून दे.
चंद्र्विलास : कधीच खायचं सोडून दिल.
मधुरा : हा.बर झाल. पण मला तू फक्त आवडतोस. माझ तुझ्यावर प्रेम नाही.
चंद्र्विलास : मग कोण आवडत का तुला ?
मधुरा : सांगितल ना तू आवडतोस
चंद्र्विलास : मी फक्त आवडतो तुला. मी प्रेमाच विचारतोय. आहे का कुणावर तुझ प्रेम किंवा कुणाच तुझ्यावर ?
मधुरा : माझ तर कुणावर प्रेम नाही. बाकी कुणाच असेल माझ्यावर तर माहित नाही.
चंद्र्विलास : मला माहित आहे.
मधुरा : कोण आहे ?
चंद्र्विलास : मीच.
मधुरा : खर ?
चंद्र्विलास : खोट बोलत नाही मी कधीच.
मधुरा : एक विसरलास का तू ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : तू माझ्याहून मोठा आहेस
चंद्र्विलास : हा मग काय झाल मुल मोठीच असतात मुलींपेक्षा
मधुरा : पण तू जरा जास्तच मोठा आहेस.
चंद्र्विलास : तू आता वय बघणार का आपल?
मधुरा : मी आत्ता सोळा वर्षाची आहे.
चंद्र्विलास : हा माहित आहे. आणि मी एकतीस.
मधुरा : मग ?
चंद्र्विलास : तू होकार दे बाकीच मी बघतो.
मधुरा : मी नकार दिला तर ?
चंद्र्विलास : वाट बघायला तयार आहे तुझी आयुष्यभर
मधुरा : संपला देखावा मी जाऊ ?
चंद्र्विलास : उत्तर दे मला निदान.
मधुरा : सांगेन
चंद्र्विलास : कधी ?
मधुरा : सांगेन.
आणि ती नघून जाते त्या दोघींसोबत.
|
| ( image by google ) |
07
काल रात्रीपासून मधुराला आता चंद्र्विलासचे विचार यायला लागले होते.
तस प्रेम वैगरे काहीच नव्हत तिच्या मनात तरी. पण त्याच काही तिला माहित नव्हत.
त्याने सांगितलेलं फक्त कि त्याला ती आवडते. बाकीच आय लव्ह यु वैगरे काही नव्हत
झाल. पण तरी आता विचार येतोय आणि विचार कसा घालवायचा म्हणून मधुरा गाणी ऐकत आणि
बघत होती टीव्ही वर. गणपतीच इतक प्रसन्न वातावरण झालय. बाहेर मंडळात स्पीकरवर
लावलेली गणपतीची लावलेली गाणी ऐकू येत होती त्यामुळे सगळ वातावरण प्रसन्न झालेल.
पण मधेच इकड घरात “कैसा लागता हे अच्छा लगता है ? प्यार का सपना सच्चा लगता है” हे
गाण लागलेलं असत. सगळ्या वातावरणाचा भंग झाला. इतक सुंदर गाण होत ते लागलेलं पण ते
गाण तिला ऐकू वाटलच नाही. कारण तिला प्रेम झाल नव्हत आणि प्रेमभंग पण झाला नव्हता.
तरी तिची इच्छा मेली. मग ती जाऊन झोपली. भर दुपारच मधुराला झोपलेलं बघून बाबांनी
तिला दुकानात जायला सांगितल आई सोबत बसायला. मधुरा गेली.
आज संध्याकाळी हि तिच्या दोन मैत्रिणी मधुराला देखावा बघायला
नेण्यासाठी आल्या मधुराला आज पण परवानगी मिळाली. पण दुसऱ्या मैत्रिणीला ऐनवेळेस
तिच्या आईने सोडलच नाही. मग या दोघीच गेल्या देखावा बघायला. तीन देखावे झाले बघून
वेगवेगळे. तिच्या मैत्रिणीने बघितले सगळे देखावे पण मधुराचे डोळे मात्र चंद्रविलासला
शोधत होते. आज हि तो यावा कालसारखा अस तिला उगीचच वाटत होत. पण शेवट पर्यंत तो आला
नाही. सव्वा दहा वाजत आलेले. आता तिला घरी जाव लागणार होत. ती घरी पोचली तरी तो
तिला दिसला नाही.
दुसऱ्या दिवशी परत ती देखावा बघयला गेली. आणि नेमका एका बाजूला तो
थांबलेला दिसला. ती थेट त्याच्याकडे गेली,
मधुरा : काल कुठ होतास ?
चंद्र्विलास : म्हस्व्याला गेलेलो.
मधुरा : बर, कधी आलास ?
चंद्र्विलास : पाचला मगाशी. का आठवण आली का माझी?
मधुरा : नाही तस काही नाही पण येतोस न माझ्या माग माग रोज ती सवय लागलीय. कुणी बघितल माझ्याकड तर चिडचिड होते माझी अस वाटत तू यावस आणि बघव माझ्याकडे.
चंद्र्विलास : होका. यालाच प्रेम म्हणतात.
मधुरा : मला नाही येत प्रेम.
चंद्र्विलास : प्रेम सगळ्यांना येत. ते शिकायचं नसत कुठ. आणि अस हि मी तुला परवा सांगितलेले मला तू खूप आवडतीस.
मधुरा : पण पुढे काय ?
चंद्र्विलास : सांगितल होत कि मी तुला.
मधुरा : पण मला खात्री हवीय. मला त्याच्याशीच प्रेम करायचं आहे ज्याच्याशी माझ लग्न होणारे. किंवा जो तयार असेल मला स्वीकारायला.
चंद्र्विलास : मी आहेच कि तयार
मधुरा : हो तू तयार आहेस. मी हि होईन पण
चंद्र्विलास : मग आत्ता नाहीयेस का तयार ?
मधुरा : आहे. पण लोक काय म्हणतील आपल्या वयात इतक अंतर आहे मग.आणि माझे आई बाबा मला परत घरात नाही घेणार.
चंद्र्विलास : तुला मी घेऊन जाईन सातारा सोडून दुसरीकडे.
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : रहिमतपूरला आहे माझ घर. माझ्या नावावर आहे तिथल घर.
मधुरा : तिकड कोण असत ?
चंद्र्विलास : कुलूप
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : कुलूप असत तिथ. कधीतरी जातो मी लक्ष द्यायला. एखादी रात्र वैगरे राहतो आणि येतो मग माघारी.
मधुरा : किती खोल्या आहेत ?
चंद्रविलास : आहेत कि पाच खोल्या आहेत. पुढ मोकळी जागा माग सोयाबीन लावलाय. माग मोकळ रान आहे ना.
मधुरा : मस्तच. खूप गार वार असेल ना.
चंद्र्विलास : हो खूप असत. थंडीत तर झोपलं ना तिथ आकडी येते. उन्हाळ्यात तर पंख्याची पण गरज नाही. लय मस्त आहे. घर आपल आवडेल तुला. बघ बाबा तुझी मर्जी.
मधुरा : मला बघायचं आहे ते घर
चंद्र्विलास : हम कधी ?
मधुरा : गणपतीच्या शेवटच्या दिवशी ?
चंद्र्विलास : आणि घरी काय सांगून येणार ?
मधुरा : किती वेळ लागतो इथून जायला तिथ ?
चंद्र्विलास : पंधरा मिनिट.
मधुरा : म्हणजे दोन तास हवेत ना. मी बघते.
चंद्र्विलास : चालेल वाट बघेन. पण नुसतच येणार का घर बघायला ?
मधुरा : हो मग अजून काय बघायचं ? काय दाखवणारेस ?
चंद्र्विलास : प्रेम दाखवायचं होत तुला माझ.
मधुरा : ते कस ?
चंद्र्विलास : तुझ्यावर प्रेम करायचं होत.
मधुरा : मग ते आत्ता पण करतोसच कि.
चंद्रविलास : तस नाही. तुला जवळ घ्यायचं होत.
मधुरा : ए नाही हा तसलं मला नाही आवडत काहीपण.
चंद्र्विलास : का ? आवडणार नाही का तुला मी जवळ घेतेलेल प्रेमाने ?
मधुरा : तस काही नाही पण नको ना
चंद्र्विलास : का ग ?
मधुरा : मी येऊ का नको सांग बघायला घर ?
चंद्र्विलास : हो
मधुरा : मग तसल काही करायचं नाही.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : जाते मी.
चंद्र्विलास : हो काळजी घे.
मधुरा : काल कुठ होतास ?
चंद्र्विलास : म्हस्व्याला गेलेलो.
मधुरा : बर, कधी आलास ?
चंद्र्विलास : पाचला मगाशी. का आठवण आली का माझी?
मधुरा : नाही तस काही नाही पण येतोस न माझ्या माग माग रोज ती सवय लागलीय. कुणी बघितल माझ्याकड तर चिडचिड होते माझी अस वाटत तू यावस आणि बघव माझ्याकडे.
चंद्र्विलास : होका. यालाच प्रेम म्हणतात.
मधुरा : मला नाही येत प्रेम.
चंद्र्विलास : प्रेम सगळ्यांना येत. ते शिकायचं नसत कुठ. आणि अस हि मी तुला परवा सांगितलेले मला तू खूप आवडतीस.
मधुरा : पण पुढे काय ?
चंद्र्विलास : सांगितल होत कि मी तुला.
मधुरा : पण मला खात्री हवीय. मला त्याच्याशीच प्रेम करायचं आहे ज्याच्याशी माझ लग्न होणारे. किंवा जो तयार असेल मला स्वीकारायला.
चंद्र्विलास : मी आहेच कि तयार
मधुरा : हो तू तयार आहेस. मी हि होईन पण
चंद्र्विलास : मग आत्ता नाहीयेस का तयार ?
मधुरा : आहे. पण लोक काय म्हणतील आपल्या वयात इतक अंतर आहे मग.आणि माझे आई बाबा मला परत घरात नाही घेणार.
चंद्र्विलास : तुला मी घेऊन जाईन सातारा सोडून दुसरीकडे.
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : रहिमतपूरला आहे माझ घर. माझ्या नावावर आहे तिथल घर.
मधुरा : तिकड कोण असत ?
चंद्र्विलास : कुलूप
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : कुलूप असत तिथ. कधीतरी जातो मी लक्ष द्यायला. एखादी रात्र वैगरे राहतो आणि येतो मग माघारी.
मधुरा : किती खोल्या आहेत ?
चंद्रविलास : आहेत कि पाच खोल्या आहेत. पुढ मोकळी जागा माग सोयाबीन लावलाय. माग मोकळ रान आहे ना.
मधुरा : मस्तच. खूप गार वार असेल ना.
चंद्र्विलास : हो खूप असत. थंडीत तर झोपलं ना तिथ आकडी येते. उन्हाळ्यात तर पंख्याची पण गरज नाही. लय मस्त आहे. घर आपल आवडेल तुला. बघ बाबा तुझी मर्जी.
मधुरा : मला बघायचं आहे ते घर
चंद्र्विलास : हम कधी ?
मधुरा : गणपतीच्या शेवटच्या दिवशी ?
चंद्र्विलास : आणि घरी काय सांगून येणार ?
मधुरा : किती वेळ लागतो इथून जायला तिथ ?
चंद्र्विलास : पंधरा मिनिट.
मधुरा : म्हणजे दोन तास हवेत ना. मी बघते.
चंद्र्विलास : चालेल वाट बघेन. पण नुसतच येणार का घर बघायला ?
मधुरा : हो मग अजून काय बघायचं ? काय दाखवणारेस ?
चंद्र्विलास : प्रेम दाखवायचं होत तुला माझ.
मधुरा : ते कस ?
चंद्र्विलास : तुझ्यावर प्रेम करायचं होत.
मधुरा : मग ते आत्ता पण करतोसच कि.
चंद्रविलास : तस नाही. तुला जवळ घ्यायचं होत.
मधुरा : ए नाही हा तसलं मला नाही आवडत काहीपण.
चंद्र्विलास : का ? आवडणार नाही का तुला मी जवळ घेतेलेल प्रेमाने ?
मधुरा : तस काही नाही पण नको ना
चंद्र्विलास : का ग ?
मधुरा : मी येऊ का नको सांग बघायला घर ?
चंद्र्विलास : हो
मधुरा : मग तसल काही करायचं नाही.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : जाते मी.
चंद्र्विलास : हो काळजी घे.
मधुरा निघून जाते. चंद्र्विलास गणपती जायचे वाट बघत होता....
|
| ( image by google ) |
08
गणपती निघाले. मधुराने घरी कारण सांगून ठेवलेलं कि मी मैत्रीणीच्या
घरी जाणार आहे. तिचा गणपती विसर्जन करायला. प्रत्येकाच्याच घरी पाच दिवसाचा नसतो
ना गणपती. मग देवाच्या कुठल्याच गोष्टीला सहसा आपल्याला परवानगी मिळत नाही अस होत
नाही. आणि तसच झाल वडिलांनी तिला परवानगी दिली. पण साडे सहापर्यंत ये घरी आपल्याला
खाली गणपती बघायला जायचं आहे अस त्यांनी बजावून सांगितल. आत्ता वाजलेले तीन. खूप
वेळ मिळाला होता तिला. ती आवरून आली खाली. आणि तिला चंद्र्विलास दिसला. त्यांनी
तिला भुवई उंचावून खुणावल, कुठ चाललीस ? आणि डोळ्यांच्या पापण्या मिटवून मधुराने
त्याला खुणावल, चल म्हणून.
झाल, चंद्र्विलासला समजल काय समजायचं होत ते. तो गाडी जवळ गेला. आणि
खिशातून चावी काढून दार उघडल आणि आत बसून गाडी तिच्यामागे घेतली. प्रश्न असा होता कि,
रस्ता सामसूम नव्हता. कारण गणपतीच्या जायच्या तयारीसाठी जो तो बाहेर फिरत होता.
आणि कोण मोठ दिसल नाही तर कोणी ना कोणी बारकी चिल्लीपिल्ली पोर तर होतीच होती. जी
मधुराला ओळखत नव्हती पण चंद्र्विलास तर ओळखतच होती. पुढे एक खांब होता. मधुरा त्या
खांबांपासून जात असताना अचानक चंद्र्विलासने गाडी तिथे घेतली आणि तिला हि समजल
तिने एक नजर मागे टाकली कोण नव्हत. आणि असत तरी त्याला दिसल नसत काहीच कारण तिथे
मोठ वाढलेलं झुडूप होत पाच एक फुटाच. ती पटकन गाडीत मागे बसली.
मागे का ? तर रस्ता पेठेचा अजून संपायचा होता. कुणी तिला पुढ
त्याच्यासोबत बसलेल बघितल असत तर म्हणून ती मागे बसली. ते ही चंद्र्विलासच्या
सीटच्या मागे. चंद्र्विलासने जमेल तितक गाडीला जोरात चालवत तो पेठेबाहेर पडला. आणि
मग एके ठिकाणी गाडी थांबून तो मेडिकल मध्ये गेला. तिथे त्याने कॅडबरी घेतली. आणि
गाडीपाशी येऊन काचेतून हात घालून आत त्याने तिला विचारलं हि आवडते का तुला ? तिने
होकार दिला. तिने ती कॅडबरी घेतली. आणि ती घेताना चंद्र्विलासचा तिने हात नकळत पण
जरा मुद्दामून पकडला. एक ते दोन सेकंदच पण चंद्र्विलासला काय झाल काय माहित.
त्यांनी पुढचा दरवाजा उघडला आणि तिला सांगिलत पुढ बस. आता काय टेन्शन नाही. ती
जाऊन बसते. आणि काच वर करते. आणि चंद्र्विलास परत मेडिकल मध्ये जाऊन कंडोम घेतो.
आणि ते खिशात ठेवून तो गाडीत बसला. गाडी सुरु झाली. आणि थेट रहिमतपूरला थांबली ते
हि घरासमोर.
बाहेरून घर छान दिसत होत. पुढे मोकळी जागा. मागे त्याहून दुप्पट मोकळ
रान. आजूबाजूला चारपाच घर तेही खूप खूप अंतरावर. घराला नाव “विलास” ठेवलेल. दोघ घरा
जवळ गेले. तो कुलूप काढत होता. पण त्याने दुसरीच चावी आणलेली. आता काय करायचं या
विचारात त्याला आठवल. अजून एक चावी गाडीत आहे. तो तिला तिथेच थांब म्हणून गाडीत
गेला आणि चावी शोधू लागला. चावी मिळाली. खिशातली कोणती तरी चावी त्याने काढली गाडीत
ठेवली आणि खिशात त्याच्या बरच काही होत. चिडून त्याने ती खिशातली कागद काढली आणि
खाली रस्त्यावर टाकून दिली. आणि घराची चावी खिशात ठेवून त्याने गाडी लॉक केली आणि
तो घरापाशी गेला. दार उघडल त्याने. आणि दोघ आत गेली.
त्याने तिला हॉल,किचन,वरच्या मजल्यावरच्या दोन खोल्या म्हणजे थोडक्यात
बेडरूम दाखवल्या. आणि मग वरच्या मजल्याच्या बाल्कनीतून त्यान तिला मागच शेत दाखवल.
वारा इतका येत होता. कि मधुरा खूशच झाली. तिला अस वाटल आजच इथ राहायला याव. ती
त्या विचारात होती आणि एकदम तीच शेजारी लक्ष जात शेजारी चंद्र्विलासच नसतो. तिला
वाटत, असेल इथेच कुठे म्हणून ती उडणाऱ्या केसांना मोकळ करायला तिने हात उचलून
केसात घातला आणि मागून चंद्र्विलासने तिला घट्ट धरल.
09
चंद्र्विलासने शर्ट नीट केला आणि तिच्याकडे बघितल. तिची नजर खाली होती. त्याने तिच्या हनुवटीला पकडून चेहरा तिचा वर उचलला. तिची नजर त्यच्या डोळ्यात गुंतली. आणि त्याने हनुवटी वरचा हात काढला आणि दोन्ही हातांनी तिला घट्ट जवळ घेतल. तिची अधांतरी हनुवटी आता त्याच्या खांद्याला रुतत होती. आणि नकळत तिचे बाजूला असलेले हात आता चंद्र्विलासला जवळ घेण्यासाठी आतुरले. आणि तिने तेच केल जे तिच्या मनाला ठीक वाटल. तिने त्याला जवळ घेतल. आणि चंद्र्विलासने अजूनच तिला जवळ घेतल. आणि तिच्या कपाळाला कीस केल. तिला कस तरी होत होत. त्याने कीस करण सुरुच ठेवल कपाळावर, नाकाच्या टोकावर, गालावर, कानाला आणि तिथून ओठांजवळ आला. तिने त्याच्या ओठांवर हात ठेवला. चंद्र्विलासला वाटल ती आडवतीय त्याला. पण तिने आपल्या भीतीने कोरड्या पडलेल्या ओठांवर जीभ फिरवली आणि मग तो त्याच्या ओठांवरचा हात काढला आणि मग चंद्र्विलासने तिचा खालचा ओठ आपल्या ओठात पकडला. आणि त्याच नादात तो तिला खाटेवर घेऊन गेला. आणि तिने फक्त त्याला जवळ घेतल बाकीच काय करतात तिला काहीच माहित नव्हत. त्याला माहित होत पण ते करण्याआधी तिने त्याला स्वतची म्हणजे तिची शप्पथ घातली. तरी चंद्र्विलास तिला किस करत होता आणि त्यातच ती वाहून, बदल्यात तीही त्याला कीस करत होती. वयाच भान हरवलेलं. हरवलेल त्याचं नात जे कि त्यांनी इतके वर्ष जपलेल. हरवल होत तीच बालपण. अजून ती मोठी नव्हतीच झाली तरी हरवल तीच बालपण. थोड्यावेळाने काय झाल काय माहित आणि मधुराने तिची शप्पथ माघारी घेतली आणि चंद्र्विलास खुश झाला. आलोच म्हणून तो आत बाथरूम मध्ये गेला. आणि त्याने खिशात हात घातला. कंडोम मिळाल नाही. कुठ गेल असेल या विचारात त्याने सगळे खिसे दोन दोन तीन तीनदा तपासले पण प्रयत्न निष्फळ झाले. मग असुदे करू काळजी घेऊन म्हणून तो बाहेर आला. मधुरा छातीवरची ओढणी काढून बसलेली त्याची वाट बघत. आणि चंद्र्विलास तिच्याजवळ जाऊन तिला झोपवतो. आणि ती प्रश्न करते काही होणार नाही ना ? चंद्र्विलासचा नकार ऐकून ती मग गप्प पडून राहते. बाल्कनीतून येणारा वारा अजून धुंद करत होता मधुराला.
10
09
तिला जस मागून त्याने धरल तस मधुराच्या छातीत धस्स झाल. काळीज
लटपटायला लागल.
इकडे दिलीप आणि दीपक दोघ वाट बघत होते चंद्र्विलास कधी येतोय बाहेर
याची. अर्धातास वाट बघून शेवटी दोघ चंद्र्विलासच्या घरी गेली. तर कळाल चंद्र्विलास
गेले तास झाला गायब आहे. गेला ते गेला वर गाडी घेऊन गेलाय. आपल्याला सोडून तो असा
फक्त गावाला जातो शेतात. पण आज शेतात कसा जाईल तो ? आज गणपती जाणारे. दोघांना
काहीच समजेना गेला कुठ हा. दोघ गेली मग महेशकडे. महेश साईशाचा भाऊ. तिथ गेल्यावर
त्याच्याशी ते बोलत बसले. थोड्या वेळाने साईशा आली. आईने विचारल तिला लगेच आलीस पण
? तर तिने सांगितल मधुरा बाहेर गेलीय कुठे तरी. आणि दीपकच्या डोक्यातली ट्यूब
पेटली. त्याने लगेच संबंध जोडला. चंद्र्विलास पण नाही आणि वाहिनी पण नाहीत. आणि
त्याची गाडी पण नाही. दोघ गेलीतर नसतील कुठ ? पण परत त्यानेच विचार केला. तो लाख
नेईल पण मधुराचे आई वडील तिला कशाला सोडतील बाहेर अस इतका वेळ. मग सगळे विचार
बाजूला ठेवून तो पुन्हा त्या दोघांशी बोलू लागला.
इकडे चंद्र्विलासला बाजूला सारल मधुराने.
चंद्र्विलास : काय झाल ?
मधुरा : हे करायचं नाही असल काही सांगितल होत ना मी आणि तुही करणार नाही म्हणाला होतास. म्हणून आलीय मी इथे. आहे ना लक्षात ?
चंद्र्विलास : तूला मी आवडत नाही का ?
मधुरा : मी अस म्हंटल आहे का पण नको हे आता सगळ
चंद्र्विलास : मग कधी ? नंतर करायचं ते आत्ता करू आणि मी फक्त मिठीत तर घेतोय तुला.
मधुरा : मला कस तरी होतय
चंद्र्विलास :मला पण कस तरी झाल तुला बघून. म्हणून मी मिठीत घेतल तुला
मधुरा : का चांगली नाही का दिसत मी ?
चंद्र्विलास : खूप छान सुंदर दिसतीयस
मधुरा : हा.
चंद्र्विलास : घेऊ का ? सांग ना
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : तुला मिठीत ?
मधुरा : नको ना विलास
चंद्र्विलास : प्लीज.प्लीज
मधुरा :नको ना मला त्रास होतो
चंद्र्विलास : जास्त नको एक दोन तीन चार सेकंद
मधुरा :एकदाच पण
चंद्र्विलास : हो
चंद्र्विलास : काय झाल ?
मधुरा : हे करायचं नाही असल काही सांगितल होत ना मी आणि तुही करणार नाही म्हणाला होतास. म्हणून आलीय मी इथे. आहे ना लक्षात ?
चंद्र्विलास : तूला मी आवडत नाही का ?
मधुरा : मी अस म्हंटल आहे का पण नको हे आता सगळ
चंद्र्विलास : मग कधी ? नंतर करायचं ते आत्ता करू आणि मी फक्त मिठीत तर घेतोय तुला.
मधुरा : मला कस तरी होतय
चंद्र्विलास :मला पण कस तरी झाल तुला बघून. म्हणून मी मिठीत घेतल तुला
मधुरा : का चांगली नाही का दिसत मी ?
चंद्र्विलास : खूप छान सुंदर दिसतीयस
मधुरा : हा.
चंद्र्विलास : घेऊ का ? सांग ना
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : तुला मिठीत ?
मधुरा : नको ना विलास
चंद्र्विलास : प्लीज.प्लीज
मधुरा :नको ना मला त्रास होतो
चंद्र्विलास : जास्त नको एक दोन तीन चार सेकंद
मधुरा :एकदाच पण
चंद्र्विलास : हो
चंद्र्विलासने शर्ट नीट केला आणि तिच्याकडे बघितल. तिची नजर खाली होती. त्याने तिच्या हनुवटीला पकडून चेहरा तिचा वर उचलला. तिची नजर त्यच्या डोळ्यात गुंतली. आणि त्याने हनुवटी वरचा हात काढला आणि दोन्ही हातांनी तिला घट्ट जवळ घेतल. तिची अधांतरी हनुवटी आता त्याच्या खांद्याला रुतत होती. आणि नकळत तिचे बाजूला असलेले हात आता चंद्र्विलासला जवळ घेण्यासाठी आतुरले. आणि तिने तेच केल जे तिच्या मनाला ठीक वाटल. तिने त्याला जवळ घेतल. आणि चंद्र्विलासने अजूनच तिला जवळ घेतल. आणि तिच्या कपाळाला कीस केल. तिला कस तरी होत होत. त्याने कीस करण सुरुच ठेवल कपाळावर, नाकाच्या टोकावर, गालावर, कानाला आणि तिथून ओठांजवळ आला. तिने त्याच्या ओठांवर हात ठेवला. चंद्र्विलासला वाटल ती आडवतीय त्याला. पण तिने आपल्या भीतीने कोरड्या पडलेल्या ओठांवर जीभ फिरवली आणि मग तो त्याच्या ओठांवरचा हात काढला आणि मग चंद्र्विलासने तिचा खालचा ओठ आपल्या ओठात पकडला. आणि त्याच नादात तो तिला खाटेवर घेऊन गेला. आणि तिने फक्त त्याला जवळ घेतल बाकीच काय करतात तिला काहीच माहित नव्हत. त्याला माहित होत पण ते करण्याआधी तिने त्याला स्वतची म्हणजे तिची शप्पथ घातली. तरी चंद्र्विलास तिला किस करत होता आणि त्यातच ती वाहून, बदल्यात तीही त्याला कीस करत होती. वयाच भान हरवलेलं. हरवलेल त्याचं नात जे कि त्यांनी इतके वर्ष जपलेल. हरवल होत तीच बालपण. अजून ती मोठी नव्हतीच झाली तरी हरवल तीच बालपण. थोड्यावेळाने काय झाल काय माहित आणि मधुराने तिची शप्पथ माघारी घेतली आणि चंद्र्विलास खुश झाला. आलोच म्हणून तो आत बाथरूम मध्ये गेला. आणि त्याने खिशात हात घातला. कंडोम मिळाल नाही. कुठ गेल असेल या विचारात त्याने सगळे खिसे दोन दोन तीन तीनदा तपासले पण प्रयत्न निष्फळ झाले. मग असुदे करू काळजी घेऊन म्हणून तो बाहेर आला. मधुरा छातीवरची ओढणी काढून बसलेली त्याची वाट बघत. आणि चंद्र्विलास तिच्याजवळ जाऊन तिला झोपवतो. आणि ती प्रश्न करते काही होणार नाही ना ? चंद्र्विलासचा नकार ऐकून ती मग गप्प पडून राहते. बाल्कनीतून येणारा वारा अजून धुंद करत होता मधुराला.
|
| ( images by google ) |
10
दोघांच आनंद देण आणि घेण संपल. मधुरा पडून होती. चंद्र्विलास शर्टची
बटन लावून बाल्कनीत गेला. माघुन मधुरा हि गेली.
मधुरा : सोडून नाही ना जाणार मला ?
चंद्र्विलास : जायचं असत तर हे केल नसत मी. इतका पण नालायक नाही मी .
मधुरा : शु......क मी म्हणटल आहे का तस ?
चंद्र्विलास : हम. आहे आणि असेन मी कायम सोबत तुझ्या.
मधुरा : मला आता कोणी नको. कोण काय बोलल तुझ्या बद्दल तरी मी ऐकून
घेणार नाहीये.
चंद्र्विलास : आणि आपल्या दोघांबद्दल बोलल कोण तर ?
मधुरा : बघेन एकेकाला. तू सोबत असशील ना ?
चंद्र्विलास : हो. पण म्हणून कुणाशी भांडण करू नको. सगळ्यांपासून
लपवून ठेव आपल नात.
मधुरा : हो. ऐक ना ?
चंद्र्विलास : बोल
मधुरा : माझ्याशी लग्न करशील का ?
चंद्र्विलास : आत्ता ?
मधुरा : नाही दहावी झाली कि ?
चंद्र्विलास : कस ?
मधुरा : आपण इथ येऊन राहू. मी येते घर सोडून.
चंद्र्विलास : चालेल. नक्की ना ?
मधुरा : वचन आहे माझ तुला. मी केल तर तुझ्याशीच लग्न करेन नाहीतर जीव
देईन.
चंद्र्विलास : हा. निघायचं ?
मधुरा : कुठ ?
चंद्र्विलास : घरी. विसरलीस का ?
मधुरा : जाऊ वाटत नाहीये. तुझ्या जवळच झोपू वाटतय
चंद्र्विलास : नंतर येऊ परत नक्की. चालेल ?
मधुरा : हो.
चंद्र्विलास : तेव्हा शेंद्र्याला ( शेंद्रे गाव ) जाऊ.
मधुरा : तिथ का ?
चंद्र्विलास : तिथ शेत आहे आपल. उस लावलाय तिथ. तिथ पण घर आहे. घर
म्हणजे शेड आहे पत्र्याच दोन खोल्यांचं.
मधुरा : तुझ्याच नावावर आहे का ?
चंद्र्विलास : हो. हे घर आणि जमीन, ते घर आणि जमीन आणि सुमो गाडी एवढी
माझी प्रॉपर्टी आहे.
मधुरा : बस झाल. खूप आहे.
मग चंद्र्विलास बाल्कनीतल्या दाराला आतून कडी लावतो. आणि दोघ खाली
येतात. आणि घराला कुलूप लाऊन गाडीत बसतात. चंद्र्विलास गाडी सुरु करतो.
मधुरा : गाडी हळू चालव.
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : घरी लवकर पोचणार नाही म्हणजे. मला तुझ्यासोबत राहू वाटतय
अजून.
चंद्र्विलास हळू गाडी चालवतो. आणि पेठेच्या अलीकडे तिला सोडून पुढे
पेठेत जाऊन गाडी लाऊन तिची वाट बघत बसतो. तिकडून थोड्या वेळाने ती येते. नेहमी
सारख मधुरा त्याच्यासमोरून जाते आणि त्याच्याकडे बघते. पण आज ती हसते खर पण
डोळ्यात पाणी असत तिच्या. चंद्र्विलास निघून जातो घरी आणि झोपतो. मधुरा हि घरी
जाऊन घर आवरत बसते.
संध्याकाळी.
गणपतीची मिरवणूक निघते. सगळीकडे गर्दी अंधार, त्यात वेगवेगळ्या लाईट आणि
कर्णकर्कश स्पीकरवर लावलेली गाणी.
गल्लीच्छ् नाचणारी लोक आणि त्यांना बघणारी रस्त्याच्या कडेला उभी असलेली
लोक. आणि या सगळ्यांना उंचावरून बघणारी निर्जीव गणपतीची मूर्ती. आणि त्याच
रस्त्याच्या बाजूच्या गर्दीत मधुरा, तिचे बाबा आणि आई असतात. आणि त्या
नाचणार्यांच्या गर्दीत चकमकिने तोंड भरलेला एक ओळखीचा चेहरा मधुराला दिसला.
तो चंद्र्विलास होता. कसाही नाचत होता. नागीण डान्स करत. रस्त्यावर
लोळत. कुणाला तो कळाला नाही. पण ज्याच्यासोबत खाट वाटून घेतली त्याला ती ओळखणार
नाही का ? चंद्र्विलास दारू प्यायला होता.
जो बोलल होता तुझ्यासाठी गुटखा, तंबाखू सोडतो. आणि सोडल म्हणून सांगत
होता तो दारू हि पितो. हे बघून तिला राग आला. तिने आईचा हात धरून पुढ चल म्हणाली,
पुढचा मोठा गणपती बघता अस ती बोलली. |
| ( images by google ) |
11
गणपती झाले. सगळ सामसूम झाल. सगळा उत्साह गेला. आता उरले ते गणपतीतले भकास
देखावे , मोकळे मंडप , जागो जागी लागलेले रिकामे गाडे. इतकच उरलेलं आता. इकडे
मधुराच्या मनातल प्रेम ओसरलेल. चंद्र्विलासने तिला फसवलेले अस तिला तरी वाटत होत.
झाल.... ती उठली दुकानात गेली. या दहा दिवसात सगळ मार्केट गजबजलेल. पण आज ओस
पडलेला. म्हणून आज लवकरच ती दुपारी दुकान बंद करून आली. आईनेच तिला सांगितलेलं.
घरी येताना तिला वाटेत एका वडापावच्या गाड्यावर चंद्र्विलास चहा पीताना दिसला. ते
हि भर दुपारी एक वाजता. तिला समजल नाही. पण त्याच माधुराकडे लक्ष गेल. त्याने तिला
बोलवल. अस हि त्यांना काहीहि भीती नव्हती जगाची. कारण कुणी जरी त्यांना बघीतल तरी
बाप बेटी वाटावी असेच ते होते.परफेक्ट कपल.
ती गेली. त्याने तिला विचारल चहाच. तीने नकार दिला. कारण ती जेवायला
जात होती घरी. मग चंद्रविलास निम्म्यात चहा ठेवून पैसे देऊ लागला. आणि जरासा
जागेवर डूलाला. दुकानदाराने त्याला टोमणा मारलाच आणि मग मधुराला कळाल एक वाजता चहा
प्यायचं चंद्र्विलास एक सत्य. ते सत्य होत अस कि दारू पिल्यावर दुसर्यादिवशी चहा प्यायला
तर डोक दुखायचं थांबत आणि थोडी दारू हि उतरते. आणि चंद्र्विलासचा मधुराला तिटकारा
आला. ती निघून गेली. तो तिच्या मागे गेला. पण ती थांबली. नाही.
दोन तीन दिवस तिने चंद्र्विलासकडे दुर्लक्ष केल. पण एका सकाळी, आईने
मधुराला सांगितल आज जरा फारशी तू पूस कारण मला पिरेड आलाय. पाठ कंबर दुखतीय आणि
मधुराला अंगावर काटा आला. ती फारशी पुसताना तिला विचार आला. आपली तर वेळ गेलीय
निघून. आपल्याला का आला नाही अजून पिरेड ? आईला विचारू का ? पण नको भीती वाटली
तिला. जाऊ दे आधीही तिला उशिरा व्हायचा. म्हणून तिने विचार सोडला.
मग ती शाळेत गेली. तेव्हा तिने एका मैत्रिणीला विचारल, आणि तिच्याकडून
तिला समजल कि सेक्स केला तर पिरेड येत नाही. डायरेक्ट बाळ येत नऊ महिन्यांनी.....
झाल अंगातून जीवच गेला मधुराच्या. ती घरी आली संध्याकाळी आणि चंद्र्विलास होताच
शाळेपाशी. त्याच्या ती गाडीत बसली तिने त्याच्या कानाखाली वाजवली. आणि सांगितल
तिला पिरेड आला नाहीये. काय झालय मला ?
चंद्रविलासला हि आता कस तरी झाल. त्याने मग तिला पपीता , वांग आणि काय
काय खायला सांगितल. पण झाल काहीच नाही. उगीचच विचारांनी तिच्या विनाकारण पोटात
दुखायला लागल. तिला वाटल आता आपल्याला बाळ होणार. तीन दिवसांनी तिने भेटून
चंद्र्विलासला सांगितल मला तुझ्याशी लग्न करायचं आहे. मला काही माहित नाही. तू मला
फसवल आहेस. त्याने तिला दवाखान्यात जायला सांगितल. तो जाऊ शकत नव्हता तिच्या सोबत.
कारण डॉक्टर त्याच्या ओळखीचे होते. ती एकटीच गेली आणि तिला काळाल कि हार्मोन्स
चेंज मुळे जरा उशीर झालाय बाकी काही नाही. तिला गोळ्या दिल्या आणि तिला दुसर्या
दिवशी पिरेड आला. आणि तीच टेन्शन हलक झाल. आणि मग तिने अभ्यासावर लक्ष दिल.....
आणि चंद्र्विलासचा नाद सोडला.
|
| ( image by google ) |
12
पूर्वपरीक्षा झाली आणि आता वार्षिक परीक्षा सुरु होणार होती. इतके
दिवस बोलन, बघण, भेटन सगळ बंद झालेलं. आता काहीतरी कारण काढून भेटायचं होत. पण
कारण मिळत नव्हत. एकदा त्याला ती भेटली स्वतःहून. दोघ शाळेपाशी भेटले.
मधुरा : इथून पुढे मी तुला भेटणार नाही कधीच.
चंद्र्विलास : या आधी तरी कुठ भेटत होतीस ?
मधुरा : मुद्दामच नाही भेटले
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : तुझ्यामुळे खूप टेन्शन आलेल मला, चुकून झाले असते प्रेग्नंट
तर ? खूप वाईट झाल असत आयुष्य माझ तोंड कुणाला दखवल असत मी ?
चंद्र्विलास : मी कुठ नाकारलं आहे तुला ?
मधुरा : नकोच ना पण मला आता कळाल आहे शिक्षण महत्वाच आहे. मी त्यात
लक्ष देते. मी शिकते. तुझ्या मनात प्रेम असेल मान्य आहे पण मी जाणर आहे सातारा
सोडून पुन्हा आज्जीकडे.
चंद्र्विलास : माझ काय होईल ?
मधुरा : काय म्हणजे बघ ना तुझ तू , लग्न कर.
चंद्र्विलास : होका ? सगळ विसरलीस का आपल्यात झालेलं ?
मधुरा : हो ,का तुझ्या आहे का लक्षात ?
चंद्र्विलास : हो एक एक क्षण
मधुरा : विसर मग आता ते सगळ
चंद्र्विलास : शक्य नाही इतक्या सहज
मधुरा : आहे. मीच दिसत नाही तुला आता एवढे सहा पेपर झाले कि, मग चट
विसरशील
चंद्र्विलास : बर एक करशील इच्छा पूर्ण ?
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : मी तुला न्यायला सोड्याला येऊ पेपरला ?
मधुरा : नको
चंद्र्विलास : शेवटची इच्छा समज
मधुरा : अस नको ना म्हणू मला नाही आवडत
चंद्र्विलास : कळत नाही न तुला नीट.
मधुरा : बर फक्त न्यायला ये सकाळी नको.
चंद्र्विलास : चालेल. आता पेपरच्या दिवशी भेटू आणि बोलू जाते.
ती निघून जाते.
दिवस निघून गेले लगेच आणि पहिला मराठीचा पेपर झाला. मधुर पेपर लिहून
बाहेर आली तिच्या लक्षात नव्हत पण त्याच्या होत. तो सुमो घेऊन उभाच होता. ती पटकन
गाडीत बसली. आणि त्याने गाडी पेठेकडे घेतली. मधल्या वेळात दोघ शांत होते. आणि
त्याने अलीकड तिला उतरवल.
आणि ती निघून गेली. आणि हे त्याचं चार दिवस सुरु होत. आणि हे कुणाला
काही माहित नव्हत.
13 |
| ( image by google ) |
पुढचे तीन दिवस मधुरा आणि चंद्र्विलास यांच्यात घरी जाताना बोलण झाल
आणि आज चंद्र्विलास सुमो घेऊन शाळेच्या दारात थांबला. पेपर संपला मधुरा त्याला
दिसली. तिने त्याच्याकडे बघितल. त्याने तिच्याकडे बघितल. चंद्र्विलासने गाडीच दार
उघडल आणि मधुरा शाळेच्या गेटबाहेर आली आणि बाजूने दुसरीकडे गेली. आणि जाऊन
बाबांच्या गाडीवर बसली. आज चंद्र्विलासला मधुराचा सहवास मिळाला नाही.
दुसऱ्यादिवशी मात्र ती आली त्याच्यासोबत. पण आज त्याने गाडी पेठेत
न्यायच्या ऐवजी कास पठारच्या दिशेने घेतली. मधुराने त्याला ओरडून सांगितल गाडी
घराकडे ने. तिकडे का चाललो आहे आपण आणि चंद्र्विलासने सांगितल कि त्याला शेवटच
प्रेम हवय. तिने नकार दिला. आणि चंद्र्विलासने तिला खूप केविलवान्या पद्धतीने तिची
समजूत काढली तिला सगळ समजून सांगितल. कि मागच्यावेळी काय चूक झाली म्हणून ते सगळ
झाल. पण मधुरा ऐकत नाही बघून त्याने पेठेकडे गाडी वळवली. पेठेजवळ आल्यावर तिने
सांगितल मी नाही करू शकत पुन्हा काहीच आणि ती गाडीतून उतरून गेली.
आठ वाजता चंद्र्विलास गाडीत बसलेला. आणि त्याच्या सोबत दीपक बसला
होता. दिलीप कुठे गेलेला काय माहित. दीपकला जाणवल चंद्र्विलास नाराज आहे. तेव्हा
त्याने विचारल,
दीपक : काय झाल ? गरम होतय किती गाडीत आणि इथ का बसलायस ?
चंद्र्विलास : तिने मला नकार दिला ?
दीपक : कशाला ? लग्नाला ?
चंद्र्विलास : नाही प्रेम करायला.
दीपक : असुदे लहान आहे भीत असेल.
चंद्र्विलास : पण आम्ही केलय या आधी.
दीपक : कधी आणि मला कस माहित नाही ? मला का सांगितल नाहीस ?
चंद्र्विलास : गणपतीत. लास्ट डे ला.
दीपक : तिने केल का तू केल ?
चंद्र्विलास : म्हणजे
दीपक : सुरुवात कोणी केली ?
चंद्र्विलास : मी पण तिने पण मला सगळ करून दिल पण मोठा प्रोब्लेम झाला.
दीपक : कसला ?
चंद्र्विलास : ती प्रेग्नेंट झालेली
दीपक : काय सांगतो ?
चंद्र्विलास : हो तीन काय काय खाऊन पडायचा प्रयत्न केला पण नंतर कळाल
कि पिरेड उशिरा आला तिला आम्ही ते केल म्हणून
दीपक : नशीब. तुला करायचं ते कर सगळ पण तिला फसवू नकोस.
चंद्र्विलास : नाही रे. मी लग्न करणार आहे तिच्याशी.
दीपक : आणि ती ?
चंद्र्विलास : हो दोघपण. ती बोललीय सोडून येईल आई बाबांना माझ्याकडे.
कुणाला सांगू नको, आम्ही रहिमतपूरच्या घरी राहणार आहे लग्न करून. पण प्रोब्लेम
झालाय.
दीपक : पुन्हा ?
चंद्र्विलास : हो. तिने तेव्हा पासून म्हणजे गणपतीपासून बोलण , भेटण
बंद केल आत्ता सुरु केलय आठवडा झाला, तेपण ती आता कायमची आज्जीकडे जाणार आहे आणि
मला म्हणाली मी तुला विसरणार आहे तू पण मला विसर.
दीपक : अरे यार.
चंद्र्विलास : मी तिला पेपर वरून आणायला जातो रोज. आज तिला मी घराऐवजी
कासला ( कास पठार ) घेऊन चाललेलो ति खूप ओरडली मला. मग तिला खाली बागवान आहेत न
त्यांच्या घरापाशी सोडल आणि वर आलो मी.
दीपक : तिकड का घेऊन चाललेला तू ?
चंद्र्विलास : प्रेम करायला.
दीपक : वेडायस का ? अक्कल घाण टाकलीस का ? एकदा वाचलायस आता पुन्हा
तीच चूक करतोयस. विचार कर उद्या काय झाल तुमच्यात किंवा तुमच कुणाला कळाल तर ?
तुला कोण नाही बोलणार तीच जगण मुश्कील होईल. ती आज्जीकडे गेली किंवा जगाच्या
पाठीवर कुठ जरी गेली तरी बदनामच होईल. आणि कसल तुझ प्रेम. ती किती लहान आहे
तुज्यापेक्षा. ठीक आहे ती तुला भाव देते. पहिल्यांदा मी पण तुला उचकवल होत कि तिला
पटव म्हणून पण आता खूप पुढ गेला आहेस तू आणि हे सगळ चूक आहे. नको नादाला लागू
तिच्या प्लीज.
चंद्र्विलास : हे सांगायला आलायस का तू मला ? काहीही केल तरी मी शेवटच
प्रेम करणार आहे तिच्यासोबत
काहीही करून.
दीपक निघून जातो.
दुसऱ्यादिवशी,
चंद्र्विलास मधुराला आणायला जातो. आणि पुन्हा तीच मागणी करतो. आणि तो
तिला आईची शप्पथ घालतो. आणि साहजिकच ती त्याला होकार देते. आणि पेपर शुक्रवारी
संपणार होता. आणि ती बुधवारी गावाला जाणर होती कायमची. ती रविवारी करू अस म्हणते.
तो होकार देतो. पेपर संपतात आणि रविवारी ठरल्याप्रमाणे तो तिला घेऊन रहिमतपूरच्या
घरी जातो. दोघ प्रेम करतात आणि मुद्दाम तिने आपल्या पासून लांब जाऊ नये म्हणून
सुरक्षा घेऊन तो काहीच करत नाही. आणि तिला हि सांगत नाही. सगळ होत त्याचं घरी
येतात ते. आणि बुधवारी ती जाते गावाला कायमची. चंद्र्विलासला ती गेल्यावर रात्री
कळत. दिवस जात होते. दीपक आणि दिलीप जोडीने एम.आय.डी.सी. मध्ये कामाला लागलेले.
चंद्र्विलासच रहिमतपूरला सोयाबीनच काम सुरु होत. आणि दोन महिन्यांनी मधुरा त्याला दिसली
पेठेत. चंद्र्विलासच्या जवळ जाऊन तिने त्याला गाडी न्यायला लावली रहिमतपूरला.
पेठेतली दोन तीन लोक बघत होती त्यांना पण तिला त्याची तमा नव्हती. दोघ तिकडे गेली
आणि तिने चंद्र्विलासला सांगितल ती दोन महिन्यांची प्रेग्नेंट आहे.
चंद्र्विलासने काही मोठ न झाल्यासारखं तिला कोरेगावला नेल एका बंगाली बाबाकडे.
त्यांना सगळ सांगून चंद्र्विलासने एक अंगाऱ्याची पुडी घेतली. पण त्याने बाळ तीन
दिवसांनी पडणार होत. त्यांनी एका दिवसात पडणार काहीतरी मागितल. त्या बाबाने तिला
झोपायला सांगितला आणि काही मंत्र म्हंटले. आणि दहा मिनिटांनी चंद्र्विलासला
सांगितल बाळ मेल आहे. मी एक औषध देतो. आई कालीमातेच आहे. ते खायचं एका तासात बाळ
पडेल. बाळ पडल कि ते पुरायचं जिथ कुणाला दिसणार नाही. आणि इथ येऊन आमच्या देवीला खणा
नारळाची ओटी द्यायची. पण दोघांनी यायचं.
चंद्र्विलासने सांगितल, पण हि जाणार आहे दुपारी. बाबा बोलले तस नाही
चालणार. मग ते औषध तिने खाल्ल आणि दोघ रहिमतपूरला घरी बसले. आणि मधुराच्या पोटात
जोरात दुखायला लागल. तिला असह्य होत होत. आणि तीला काहीतरी बाहेर येताना जाणवल ती
बाथरूम मध्ये गेली खूप वेळ थांबली पण ते आलच नाही बाळ बाहेर. मग शेवटी ती
चंद्र्विलासच्या शेजारी बेडवर बसली आणि त्याचा हात घट्ट धरून ओरडत होती. आणि एकदम
शांत झाली. अर्धवट तयार एक बाळ खाली जमनीवर पडल. ते मेल होत. अस त्यांना वाटल.
कारण तस बाब्बानी सांगितलेलं . पण चंद्र्विलासने ते हातात धरल आणि त्या बाळाने बोट
नसलेला हात हलवला. आणि चंद्र्विलास घाबरला. मधुरातर त्याच्याकडे बघू पण शकत
नव्हती.
दोघ बाहेर गेले शेतात. आणि त्यांनी मातीत त्या बाळाला तसच ठेवल. बाळ
मरेल कधी हि वाट बघता बघता. दहा मिनिट होऊन गेले. आणि त्या बाळाचे हात हलायचे
थांबले आणि त्यांनी त्यावर माती टाकायला सुरुवात केली. आणि त्या बाळाला मुंग्या
लागल्या रक्ताच्या वासाने. ते त्यांना दिसल नाही. ते सगळ पुरून झाल.
मधुराने सगळ पुसून घेतल रक्त अंगाच. आणि मग तिला त्याने पेठेत सोडल ती
गावाला गेली. चंद्र्विलास. इकडच होता. त्या बाबाच्या देवीला ह्यांनी दक्षिणा दिलीच
नाही. आणि त्यान सांगितलेलं खोट ठरल बाळ मेल नव्हतच त्याच्या मंत्रांनी.
मधुराच लग्न झाल शिक्षण झाल्यावर पण तिला दोन्ही मुलीच झाल्या. आणि
तिचा नवरा आणि सासू मुलगा होत नाही म्हणून तिचा मानसिक छळ करतात. आणि चंद्र्विलास ?
त्याच तर लग्नच झाल नाही.
बहुतेक त्या निष्पाप बाळाचा दोघांना शाप लागला आहे. अस मला तरी वाटत...
समाप्त.
लेखक : अजिंक्य अरुण भोसले.
|
| ( image by google ) |
01
हल्ली ऊन किती आहे माहितीय ना ? एप्रिलच ऊन खरच भयाण असत. या उन्हात
चंद्र सावलीत उभा थांबायचा. चंद्र ? आकाशातला नाही. चंद्र , चंद्रविलास. मधुरा रोज
त्यांच्या इथून शाळेला जायची. दहावीच पूर्ण वर्ष अस झालच
नाही कि. मधुरा तिथून
पेठेतून गेलीय आणि चंद्र्विलास तिथ तिची वाट बघत उभा राहिला नाहीये. आणि नुसता वाट
बघत उभा नाहीतर तिच्या माग माग सुमो चारचाकी घेऊन हि जायचा. कितीदा त्यान प्रयत्न
केला पण ती एकदा हि त्याच्या गाडीत बसली नाही. पण तरी हा रोज शाळेत सकाळी ती जाताना आणि
संध्याकाळी येताना दोन्ही वेळा डीझेल जाळत तिच्या माग ये जा करायचा. शाळेकडे
जाताना रस्ता अरुंद होता तरी हॉर्न वर हात ठेवूनच त्यातून त्याच गाडीने रोज येण जाण
तिच्यामाग सुरु होत. अशात त्यान तिला सांगितल होत गणपती बसले असताना कि तू मला
आवडतेस. झाल अस कि ,
मधुराला बहिण भाऊ कोणी नाही. एकुलती एकच. बाबांचं कॉस्मेटिकच दुकान
होत. आणि आई सुद्धा दुपारी घरातल्या कामातून मोकळी झाली कि दुकानात जाऊन बसत. मग बाबा घरी येऊन जेवून झोपत. त्यांची परिस्थिती मध्यमच. पण आई बाबा पेक्षा उजळ सुंदर दिसायला होती मधुरा. न जाणे
कित्येक तिच्या मागावर होते. सातवीत असताना ती इकड आलेली राहायला. म्हणजे तिसरीत
असताना घरी बरेच पेच-प्रसंग आले कि तिच्या आई बाबांनी तिला आजोळी शिकवायचं ठरवल.
ती तिकडच शिकायला लागली. तिकड तीच शिक्षण सुरु होत. इकड आईच बाबांचं कामधंद्याच
सुरु होत. आणि मग एका-माग एक लिंक लागत गेली आणि त्याचं कॉस्मेटिकच दुकान उभ
राहील. उभारल आणि चालायला हि लागल. मग आता सगळ ठीक आहे तर कशाला मधुराला तिकड
ठेवायचं म्हणून मग सातवीच्या सुट्टीत तिला इकड आणल. सगळ नव नव वाटत होत तिला. ती
कोणाला ओळखत नव्हती पण तिला सगळे ओळखत होते.
एकदा चंद्रविलास मित्रांसोबत बोलत असताना. तीथ तीन मुली आल्या तिघी
सारख्याच वयाच्या होत्या. तिघीं रस्त्यावर बाजूला खेळत असतात. तेव्हा चंद्र्विलास सहज
विचारतो,
चंद्र्विलास : कोणे रे हि ? कोण नवीन आलय का पेठेत रहायला ?
दिलीप :अरे ते सोनावणे आहेत ना वर चढाला राहतात बघ ?
चंद्रविलास : ते पिवळसर रंगाच घर आहे ते ?
दिलीप : हा.
चंद्र्विलास : फौंडेशनवाल्याची आहे वे. भारी आहे रे अजून तीन-चार वर्षांनी गाजवणारे गल्ली हि.
दिलीप : हा ती भोसल्यांची पण आहे कि साईशा.
चंद्र्विलास : नाही हि भारीय. सुंदर आहे खूप.
चंद्र्विलास : इथ काय करती मग हि खाली ?
दिलीप : असतील या तिच्या मैत्रिणी. सोड.
चंद्र्विलास : कोणे रे हि ? कोण नवीन आलय का पेठेत रहायला ?
दिलीप :अरे ते सोनावणे आहेत ना वर चढाला राहतात बघ ?
चंद्रविलास : ते पिवळसर रंगाच घर आहे ते ?
दिलीप : हा.
चंद्र्विलास : फौंडेशनवाल्याची आहे वे. भारी आहे रे अजून तीन-चार वर्षांनी गाजवणारे गल्ली हि.
दिलीप : हा ती भोसल्यांची पण आहे कि साईशा.
चंद्र्विलास : नाही हि भारीय. सुंदर आहे खूप.
चंद्र्विलास : इथ काय करती मग हि खाली ?
दिलीप : असतील या तिच्या मैत्रिणी. सोड.
चंद्र विलास तिच्याकडे अधून मधून बघत मित्रांशी बोलत असतो.
थोड्यावेळाने मधुरा निघून जाते. हि अशी पहिली तोंड ओळख झालेली चंद्र्विलासची मधुराशी. मधुराला मात्र नंतर कळाल कि चंद्रविलास
आपल्याकडे बघतोय.
|
| ( image by google ) |
02
रोज कधी तरी मधुरा काहीना काही कारणाने खाली यायची खेळायला. कधी कधी आईसोबत दुकानात जाताना हि ती चंद्रविलासला दिसायची. तो रोखून बघायचा तिच्याकडे पण तिची हिम्मत व्हायची नाही त्याच्याकडे बघायची. तरीही रोज मिळेल तितक मधुराला नजरेत भरण चंद्र्विलासच सुरु होत. एक दिवस ती शाळेत जाताना चंद्रविलास नेहमी सारखा रस्त्याच्या उताराला थांबलेला. एका दुमजली घराच्या खाली आडोशाला. ऊन होत ना. आणि नुकताच तो आवरून आलेला बाहेर. ती लांबून येताना दिसली. तिला हि चंद्रविलास दिसला. तिने नजर खाली केली आणि येऊ लागली. आणि वरून बाल्कनीतल्या फुलाच्या कुंडीतल पाणी चंद्र्विलासच्या शर्टवर सांडायला लागल. तो वर बघून तोंडातल्या तोंडात बडबडायला लागल. आणि पुढ एक पाऊल टाकल आणि याचा पाय सटकला. तस त्यान पटकन पुढच्या कट्याच्या भिंतीला धरल. एकदम त्याची झालेली हालचाल मधुराला दिसली तिने त्याच्याकड बघितल आणि स्वतःला सावरूच शकली नाही. ती हसली. आणि चंद्र्विलास हि.
मधुरा पुढ गेली. आणि चंद्रविलास आत घरी गेला. काळा शर्ट घातला आणि
तिच्या मागे गेला. आज पहिल्यांदा मधुरा त्याच्याकडे वळून वळून बघत होती. शाळेपर्यंत
तेच चाललेलं. तो तिच्यामाग तिच्या गतीला पकडत देत चालत होता. आणि ती त्याला अधून
मधून गाड्या ये-जा करत होत्या गर्दीत मग त्या बघण्याच्या बहाण्याने त्याला वळून बघत
होती. मग ती शाळेत गेली आणि चंद्र्विलास घरी आला.
आज त्याला खूप भारी अस वेगळच काहीतरी वाटत होत. ते म्हणतात ना कस तरी
होतय ? तस त्याला होत होत. बारा वाजलेले पाच कधी वाजणार अस झालेलं त्याला. कस तरी
इकड तिकड टंगळ-मंगळ करत वेळ घालवला त्याने आणि आत्ताशी फक्त दोन वाजेलेले. मग काय
करायचं हा नालायक वेळ घालवण्यासाठी म्हणून त्याने एक पर्याय निवडला जो या वेळेसाठी
जहाल होता. त्यान उशी घेतली खाली चटई टाकली आणि पंखा लाऊन त्यान ताणून दिली मस्त.
ते त्याला जाग आली पाच वाजून दहा मिनिटांनी
.
घाई गडबडीत तो बाहेर आला. मधुराच्या आधी कांबळेची साक्षी जायची पेठेतून. तिला
घरी जायची खूप घाई असायची ना आणि मग चंद्र्विलासला मधुरा दिसायची. पण आत्ता साक्षी पण
दिसत नव्हती. उशीर झाला का काय मला असा विचार करत करत चंद्र्विलास दुचाकी गाडीच्या
आरशात बघून भांग पाडत होता. आणि त्याला तितक्यात मधुरा दिसली. आणि मागून एक जोरात
पाठीवर थाप पडली दीपकची. आणि चंद्र्विलास त्याला शांत करतो. आणि दोघ शांत उभी
राहतात. आणि मधुरा समोरून जाते. चंद्र्विलास, दीपक तिला बघत राहतात आणि नंतर मग मधुरा
पुढे जाऊन माग वळून बघते. आणि पुढ निघून जाते.
दीपक : आयला पटवलीस वे एका दिवसात ?
चंद्र्विलास : एक दिवस वे ? रोज थांबतोय इथ तेव्हा कुठ आज लाईन दिली तिन मला.
दीपक : चल
चंद्र्विलास : कुठ ?
दीपक : जाता कि वहिनींच्या माग, कोपर्यापर्यंत वर ?
चंद्र्विलास : नको जाऊदे तिला. एकाच दिवशी नको सारख माग लागायला. उद्या बघायची नाही परत
दीपक : मग खाली तर चल सोबत तंबाखू आणायला ?
चंद्र्विलास : हो चल.
ते जातात.
दीपक : आयला पटवलीस वे एका दिवसात ?
चंद्र्विलास : एक दिवस वे ? रोज थांबतोय इथ तेव्हा कुठ आज लाईन दिली तिन मला.
दीपक : चल
चंद्र्विलास : कुठ ?
दीपक : जाता कि वहिनींच्या माग, कोपर्यापर्यंत वर ?
चंद्र्विलास : नको जाऊदे तिला. एकाच दिवशी नको सारख माग लागायला. उद्या बघायची नाही परत
दीपक : मग खाली तर चल सोबत तंबाखू आणायला ?
चंद्र्विलास : हो चल.
ते जातात.
|
| ( indian reception image by google ) |
03
शनिवार होता आणि आज
मधुराला सकाळची शाळा होती. मग काय इकडे तिच्या आधी चंद्रविलास आवरून सकाळी पावणे
सातला बाहेर येऊन थांबलेला. आत्ता येईल मग येईल या विचारात साडे सात वाजले तरी
मधुराचा पत्ता नव्हता. बहुतेक आजारी असेल अस त्याला वाटल. बर बघू दुपारी आली इकड
खाली खेळायला तर दिसेलच असा त्यान विचार केला आणि घरी जाऊन झोपला. अकरा वाजता सगळ
आवरून तो कट्ट्यावर आला. कट्ट्यावर कोण पोर जमली नव्हती. मग तो एकटाच तिथ बसला.
तिकडून नवीन कपडे घालून दीपक आला.
चंद्र्विलास : कुठ चालला रे ?
दीपक : आहेस कुठ तू ?
चंद्र्विलास : आहे कि इथच का काय झाल ?
दीपक : मग गल्लीतल्या गल्लीतल माहित नाय का तुला
चंद्र्विलास : काय ते तर सांग
दीपक : विज्या भाऊंच्या पोराच लग्न आहे आज.
चंद्र्विलास : पिंटूच ?
दीपक : हा मग पत्रिका दिलीय कि तुला पण
चंद्र्विलास : काय माहित बघितल नाही
दीपक : हो तुम्ही मोठी माणस बाबा, तुम्ही पत्रिका नाही वहिनींना बघता होणा ?
चंद्र्विलास : अरे खरच माहित नाही मला.
दीपक : असुदे असुदे , जा आवरून ये. जाता आपण मी आलो गाडीत पेट्रोल टाकून तोवर तू आवरून थांब इथ.
चंद्र्विलास : आलोच.
चंद्र्विलास : कुठ चालला रे ?
दीपक : आहेस कुठ तू ?
चंद्र्विलास : आहे कि इथच का काय झाल ?
दीपक : मग गल्लीतल्या गल्लीतल माहित नाय का तुला
चंद्र्विलास : काय ते तर सांग
दीपक : विज्या भाऊंच्या पोराच लग्न आहे आज.
चंद्र्विलास : पिंटूच ?
दीपक : हा मग पत्रिका दिलीय कि तुला पण
चंद्र्विलास : काय माहित बघितल नाही
दीपक : हो तुम्ही मोठी माणस बाबा, तुम्ही पत्रिका नाही वहिनींना बघता होणा ?
चंद्र्विलास : अरे खरच माहित नाही मला.
दीपक : असुदे असुदे , जा आवरून ये. जाता आपण मी आलो गाडीत पेट्रोल टाकून तोवर तू आवरून थांब इथ.
चंद्र्विलास : आलोच.
दीपक जातो गाडी घेऊन. आणि
चंद्र्विलास घरी आवरायला जातो. मग आवरून बाहेर येतो तर दीपक मित्राशी बोलत असतो.
मग ते तीघ ट्रिप्सी जातात. लग्नाच्या हॉलमध्ये जातात तोच त्यांचा जीव घशाशी येतो.
बाहेर ऊन, आत गर्दी, गरम जेवण आणि त्याचा येणारा वास सगळीकडे, लावलेल्या फुलांचा
येणारा वास, त्यात वेगवेगळे सेंट आणि अत्तर मारून फिरणारे लोक आणि त्यांचा वास आणि
आलच कोण जवळ तर येणारा त्याच्या अंगाचा घामाचा वास, आणि यात भर म्हणून त्या हॉल
मध्ये चार ए.सी. होते. मग काय होणार ? आतला वास आतल्या आतच घुमत होता. पोटातला
नाष्टा चंद्र्विलासच्या तर घशाशी आलेला. पण परत जाता हि येत नव्हत त्याला. मग लग्न
सुरु झाल. मंगलाष्टका सुरु झाल्या तोच निम्मा मॉब जेवणाच्या पंगतीत जाऊन बसला.
तिकडे स्टेजवर वधुवराची
सप्तपदी चालली होती. आणि चंद्रविलास ते बघायचं सोडून इकड तिकड नजर टाकत होता.
तेवढ्यात त्याच्या खांद्याला धरून दीपक त्याचा कानात बोलला,
दीपक : अरे ती बघ फौंडेशनवाली.
चंद्रविलास : कुठय ?
दीपक : त्या खांबापाशी बघ , मरून रंगाची साडी घातलीय बघ
चंद्रविलास : कुठ दिसतीय तुला ?
दीपक : माझ्या चेहऱ्याकड बघ आणि कुठ बघतोय बघ मी आणि त्याच रेषेत बघ
चंद्रविलास : नाही रे दिसत
दीपक : मरून रंग म्हणजे कोणता माहितीय का तुला आधी ?
चंद्रविलास : हो. हा दिसली. पण एकटीच ?
दीपक : हा मग अजून कोण पाहिजे तुला ? तिचा नवरा ?
चंद्रविलास : तो कशाला ? मधुरा दिसेना
दीपक : असतील वाहिनी इथच कुठ तरी
चंद्रविलास : मी बघतोयच पण तुला पण दिसली तर सांग
दीपक : बस का भाव तुला नाय तर कोणाला सांगणार ?
दीपक : अरे ती बघ फौंडेशनवाली.
चंद्रविलास : कुठय ?
दीपक : त्या खांबापाशी बघ , मरून रंगाची साडी घातलीय बघ
चंद्रविलास : कुठ दिसतीय तुला ?
दीपक : माझ्या चेहऱ्याकड बघ आणि कुठ बघतोय बघ मी आणि त्याच रेषेत बघ
चंद्रविलास : नाही रे दिसत
दीपक : मरून रंग म्हणजे कोणता माहितीय का तुला आधी ?
चंद्रविलास : हो. हा दिसली. पण एकटीच ?
दीपक : हा मग अजून कोण पाहिजे तुला ? तिचा नवरा ?
चंद्रविलास : तो कशाला ? मधुरा दिसेना
दीपक : असतील वाहिनी इथच कुठ तरी
चंद्रविलास : मी बघतोयच पण तुला पण दिसली तर सांग
दीपक : बस का भाव तुला नाय तर कोणाला सांगणार ?
सप्तपदीची सातवी फेरी
झाली आणि दीपक चंद्रविलासला जेवायला घेऊन गेला. आत पहिली पंगत आता उठणार होती.
लग्न राहील बाजूला आशीर्वाद राहिले बाजूला लोकांच पहिलं खाण सुरु होत. याच साठी
केला होता हा धुमधडाक्यात लग्न करण्याचा अट्टाहास. ( बहुतेक )
जो तो आपली जागा पकडायला
पुढ जेवण करत बसलेल्या लोकांच्या मागे खुर्ची धरून उभा होता. चंद्रविलास दीपक आणि
अजून एक मित्र तिघे थांबलेले वाट बघत. दीपक आणि त्याच्या मित्राच्या पुढचे खाणारे
जेवून उठले. आणि निम्मी पंगत हि उठली तरी चंद्रविलासने धरलेल्या खुर्चीवरचा आजोबा
काही उठायला तयार नव्हता.
दिपकने त्याला शेजारच्या
खुर्चीवर बसायला सांगितल पण चंद्रविलासला त्या दोघांशेजारीच बसायचं होत. इतक्यात
नवीन ताट वाढून जेवण वाटायला वाड्प्यांनी सुरुवात केली. आणि आता कंटाळून चंद्रविलास
शेजारच्या रिकाम्या खुर्चीवर बसणार तेवढ्यात तिथ मधुर आली.
मधुरा : कोण बसलय का इथ ?
चंद्रविलास : नाही. नाही. बस कि तू.
मधुरा : नक्की ना ?
चंद्रविलास : हो.
मधुरा : पण तू धरलेली ना जागा ?
चंद्रविलास : नाही ते मी असच पकडलेली खुर्ची. बस तू माझी होईल जागा आता रिकामी.
मधुरा : कोण बसलय का इथ ?
चंद्रविलास : नाही. नाही. बस कि तू.
मधुरा : नक्की ना ?
चंद्रविलास : हो.
मधुरा : पण तू धरलेली ना जागा ?
चंद्रविलास : नाही ते मी असच पकडलेली खुर्ची. बस तू माझी होईल जागा आता रिकामी.
तेवढ्यात अर्धवट जेवण
टाकून ते आजोबा उठले. दीपक आणि तो मुलगा चंद्रविलासकडे
बघत असतात आणि मधुरा आणि चंद्रविलास एकमेकांकडे बघत असतात आणि चंद्रविलास तिच्या
शेजारी बसतो. अंगात जोश आलेला असतो त्याच्या आणि त्या जोशात पोकळ स्टाईल मारत तो
एकाला हाक मारतो,
चंद्रविलास : इथल पूस रे निट आणि दोन ताट आण.
चंद्रविलास : इथल पूस रे निट आणि दोन ताट आण.
|
| ( image by google ) |
04
त्या दिवशी चंद्रविलासला अस वाटत होत कि तिथून उठूच नये. नॉनस्टोप
फक्त खातच रहाव. फक्त मधुराकडे बघत. पण अस होण शक्य नव्हत. कारण पंगत उठत आलेली.
आणि मधुरा आधी जेवून उठते. मधुरा त्याच्याकडे बघते. आणि चंद्र्विलास पटकन उठतो.
ताटात सगळ अर्धनिम्म जेवण उरलेलं असत.
मधुरा : अरे ते खा ना...
चंद्र्विलास : नाही नको झाल माझ.
मधुरा : मग घ्यायचं कशाला ? मला नाही आवडत अस जेवण टाकून द्यायला.
चंद्र्विलास : मी एकटा कसा जेवू मग ?
मधुरा : मी बसू का सोबत ?
चंद्रविलास : हो.
मधुरा : अरे ते खा ना...
चंद्र्विलास : नाही नको झाल माझ.
मधुरा : मग घ्यायचं कशाला ? मला नाही आवडत अस जेवण टाकून द्यायला.
चंद्र्विलास : मी एकटा कसा जेवू मग ?
मधुरा : मी बसू का सोबत ?
चंद्रविलास : हो.
ती बसते. आणि मग तो जेवतो. दोघ मिळून हात धुवायला जातात. तिथून तिच्या सोबत
हॉल पर्यंत जातो. आणि मग मधुरा जाते आईजवळ आणि त्या दोघी रिक्षाला बोलवून त्यात
बसून घरी जातात. आपण पण जाऊ मागून अस ठरवून तो घाईत बाहेर जातो आणि त्याला आठवत
आपण तर दीपक सोबत आलोय. मग तो आत जातो. आणि दीपकच्या मागे लागतो चल लवकर घरी
म्हणून आणि मग ते तीघ निघतात. गाडी जोरात चालवायला लावतो तो दीपकला. आणि ते गल्लीत
पोचतात. पण तो पर्यंत वाटेत मधुराची रिक्षा त्यांना दिसत नाहीच.
त्या दिवसांनंतर शाळेत जाताना आणि शाळेतून येताना
रोज मधुरा त्याला बघायची. असच वर्ष गेल. काही ना काही कारणाने ती यायची खाली पेठेत
आणि मग ती त्याला तो तिला बघायचा. आणि दोघ तोंडसुख घ्यायचे. पण ती त्याला कधी काय
बोलली नाही. आणि चंद्र्विलासलाही विचारायची घाई कधी करावीशी वाटली नाही. आणि तिची
वार्षिक परीक्षा झाली. आणि गावाला म्हणून ती गेली ते परत तीन वर्षाने दहावीलाच आली
पुन्हा साताऱ्याला.
तीन वर्षात खूप आठवण आली मधुराची त्याला. पण
पर्याय नव्हता. मित्रांच्यात रमून होता चंद्र्विलास. या मधल्या काळात त्यान बरीच
काम केली. आणि स्वतःच्या कष्टाने हप्त्यावर पहिली टाटा सुमो गाडी घेतली. सकाळी
त्यातून तो ट्रीप भरवायचा. कधी शहराबाहेर गेला तर तिथेच राहायचा. अस सुरु होत.
एकदा असाच सुमो धूत असताना. पिवळा पंजाबी ड्रेस आणि छान पाठीएवढी केस वाढवून हातात
गुंडाळलेली पिशवी पकडून खालून वरून खाली एक मुलगी येत होती. हि तर मधुरा होती. चंद्र्विलासच्या
अंगात काहीतरी होत-होत. हृदय मिनिटाला शंभर वेळा वैगरे धडकत होत. हात पाय कापत
होते. आणि तेवढ्यात तिने समोर बघितल तर चंद्र्विलास दिसला तिला आणि तिने नजर
फिरवून खाली मान केली आणि निघून गेली. चंद्र्विलासला काही कळालच नाही.
तो तिच्या मागे चालत गेला. तिला तो माग येत
असल्याच जाणवलं. तिने मागे बघितल आणि तो थबकला आणि जागेवर थांबला. तिच्या नजरेत
त्याला थोडा राग दिसला आणि चंद्र्विलास माघारी फिरला. संध्याकाळी सहाच्या दरम्यान सुद्धा
ती खाली आलेली. पण तेव्हा हि तिने त्याला बघितल नाही. चार दिवस असच ती त्याला टाळत
राहिली. तेव्हा तीन वर्षापूर्वी ती जस आपल्याकड बघत होती. ते प्रेमच होत. मग आत्ता
काय झाल तिला ? तिला कोण दुसर आवडत का ? कि माझी काय चुकी झाली ? या विचारात तो
होता. दीपकशी बोलाव तर तो चारचौघात बोभाटा करेल. काही नसताना उगीच गावभर होईल.
म्हणून त्यान शांत राहण पसंत केल.
एकदा चंद्र्विलास गाडीत बसला होता. समोरून मधुरा
आली. आणि तिकडून तिची मैत्रीण आली. तिने विचारल तिला कुठे चालली. आणि तिने सांगितल
दुकानात चालले आहे. आणि ती निघून गेली. चंद्र्विलासला रहावल नाही. त्याने गाडी सुरु
केली. आणि तिच्यामागुन पुढे गेला. नंतर तिच्या शाळेच्यापाशी जाऊन थांबला.पाच
मिनिटांनी ती तिथे आली. तिला त्याची गाडी दिसली. इकड गाडीत चंद्र्विलास त्याच्या
आवडत गाण लावत असतो. त्यामुळे ती आली कि नाही त्याला समजत नाही. आणि नेमकि तीच वेळ
साधून मधुरा दुसऱ्याच बोळकांड्या रस्त्याने जाते आणि थेट दुकानात पोचते. वीस मिनिट थांबून शेवटी चंद्र्विलासला रहावेना.
शेवटी त्याला राग आला. आणि त्याने गाडी तिच्या दुकानापाशी घेतली. दारात गाडी
थांबली आणि दुकानात फक्त त्याला तीच एकटी दिसली. तो गाडीतून उतरला. आणि तिला जाब
विचारायला आत गेला. आणि आत शिरताच तो बोलाल ,
चंद्र्विलास : थांबली.....
मधुराची आई : काय पाहिजे ?
चंद्र्विलास : थांबली.....
मधुराची आई : काय पाहिजे ?
मधुराची आई आतल्या बाजूला बसलेली. त्या जाणार होत्याच घरी पण टायमिंग
चुकल चंद्र्विलासच.
चंद्र्विलास( माधुराकडे बघत ) : लीपबाम आहे का ?
मधुराची आई : हो पाचवाल का पंचवीसच देऊ ?
चंद्र्विलास : द्या पाचच.
चंद्र्विलास( माधुराकडे बघत ) : लीपबाम आहे का ?
मधुराची आई : हो पाचवाल का पंचवीसच देऊ ?
चंद्र्विलास : द्या पाचच.
आणि तो ते घेऊन गाडीत बसतो आणि गाडी सुरु करून उगीचच मोठा हॉर्न
वाजवून निघून जातो. इकड मधुराच मन खायला उठत. पण ती दुर्लक्ष करते.
05
06
07
08
12
लेखक : अजिंक्य अरुण भोसले.
त्या दिवसानंतर जेव्हा जेव्हा मधुरा पेठेत आली तेव्हा-तेव्हा
चंद्र्विलास तिच्याकडे बघायचा बंद झाला. तिला त्रास झाला. पण नंतर-नंतर तिला सवय
लागली. आणि मग त्यान बघितल काय किंवा बघितल नाही काय तिला काही वाटत नव्हत उलट
त्यान बघितल तिच्याकडे तर तिला कस तरी व्हायचं जस सुरुवातीला वाटायचं. परीक्षा जवळ
आलेली त्यामुळे हल्ली तरी ती घराबाहेर कमी पडायची. एक म्हणजे शाळेत जायला आणि
कधीतरी त्यांच्या दुकानात जायला बाकीची काम बाहेरची,घरची तर आईच सांभाळत होती.
मधुराचा फक्त अभ्यास सुरु होता. परीक्षा चाचणी होती पण तरी त्यात चांगलेच मार्क
मिळाले पाहिजे असा वडिलांचा हट्ट असायचा. जे काय करतो ते आम्ही तुझ्यासाठी करतो. तुला
हव ते देतो. मग त्याबदल्यात तुला फक्त चांगले मार्क मिळवायला काहीही अवघड नाही असे
तिचे वडील तिला बोलत आणि मुलापेक्षा मुलींना समज जास्त असते. ती समज मधुराला हि
होतीच. त्यामुळे चांगले मार्क हि फक्त एकच गोष्ट हवीय बाबांना, आईला आपल्याकडून
आणि ती आपण देऊ शकतो अस मनाशी पक्क करून ती दरवर्षी अधिकाधिक मार्क मिळवत होती.
या सगळ्या परीक्षेच्या काळात शाळेत जायचा रस्ता हि तिने बदलला होता.
उगीच चंद्र्विलास दिसायचा आणि आपल मन भरकटल जायचं म्हणून तिने लांबचा रस्ता जायला
निवडला. हा रोज आठ मिनिट लागायचे पोचायला शाळेत. पण या लांबच्या रस्त्याने पंधरा
मिनिट लागत होते. पण ती जात होती. इकड तीन दिवस तर चंद्र्विलासला मधुरा दिसलीच
नाही. मग चौथ्या दिवशी तो सरळ दीपकची दुचाकी गाडी घेऊन शाळेपाशी गेला. पण मधुरा
त्याला दिसली नाही. चुकामुक झाली असेल. दुसऱ्या दिवशी परत गेला तेव्हा हि ती दिसली
नाही. तो ज्या रस्त्याला थांबायचा तो रोजचा यायचा जायचा रस्ता होता मधुराचा पण
तिने रस्ता बदलला आहे हे त्याला माहित नव्हत.
त्या दिवशी संध्याकाळी दीपकशी बोलताना त्याला समजल कि उद्या शेवटचा
पेपर आहे. साईशाचा भाऊ दीपकचा मित्र होता त्यामुळे बोलता बोलता दीपकला तो बोलून
गेला होता. आणि तेच चंद्र्विलासला त्याने बोलता बोलता सांगितल. चंद्रविलासने मनाशी
पक्क ठरवल. आणि दुसऱ्या दिवशी पाचला वाजता त्याने शाळा गाठली. आणि उभा राहिला गेट
पाशी. आतल्या वॉचमनने बाजूला थांबायला
सांगितल. मुलींच्या शाळेपाशी अस थांबू नका. कोण घरातल असेल इथ शिकणार तरच थांबा.
त्याच्या बडबडीने चंद्र्विलास बाजूला थांबला. शाळा सुटायला पाच मिनिट होते. बाजूला
टपरीत जाऊन त्याने मावा आणला. आणि जरास तोंडात टाकून चघळायला लागला. स्पीकरवर वंदे
मातरम् सुरु झाल. ते संपल आणि मुलींची रीघ बाहेर पडायला सुरुवात झाली. पाचवी सहावी
मग सातवी अश्या क्रमाने वर्ग सोडले जात होते. सगळे झाले आता दहावीचे वर्ग सुटले.
त्याला माहित नव्हत कि दहावीच्या मुली आहेत या कि नववीच्या कारण दोन्ही वर्गातल्या
अंगाकाठीने जेमतेम सारख्या होत्या. आणि केसातून हात फिरवत त्याने तोंडात साठलेल्या
माव्याच्या थुंकिला रस्ता दाखवला आणि त्याने ओठावरून बोट फिरवत समोर बघितल आणि
मधुराने ओठ वाकडे करून स्वतःशीच ईई...! असा हावभाव केला. चंद्र्विलासला त्याचीच
लाज वाटली. त्यान तोंड चालवायचा बंद केल.
आणि तिने बघितल आपल्याला या बिचक्याने त्याने निम्मा मावा गिळला. तो पुढे जाणार
तोच तिने नजर फिरवून दुसरा रस्ता धरला. चंद्र्विलास पटकन गाडीत बसला गाडी सुरु
केली. त्याला ठसका लागला. बहुतेक माव्यातली एखादी सुपारी अडकली असेल घशात. पण काहीतरी
टोचत होत घशांत. पाण्याची बाटली समोरच होती. पण ती घेऊन पाणी पिऊन चूळ भरावी हे सगळ सोडून त्याने
घशाला चोळत एका हाताने गाडी चालवण सुरु ठेवल. आणि तिच्या पुढे जाऊन एका बाजूला
गाडी थांबवली.
तिकडून मधुरा आली त्याने तिला इशारा केला. तिने हि इशाऱ्याने नाही अस
त्याला खुणावल. पण तरी चंद्र्विलास तिच्या जवळ गेला. आणि मागून येणाऱ्या मुलीना घाबरून
आणि आपली इज्जत जाऊ नये कारण हा काय बोलला मोठ्याने तर चार लोक बघतील या भीतीने मधुरा
गाडीजवळ गेली. चंद्र्विलासने गाडीच दार उघडल.
ती त्यच्याकडे बघत होती. त्याने तिला खुणावल आत बसायला. पण तिने नकार
दिला.
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नको मला घरी जायचं आहे.
चंद्र्विलास : जायचं नाही आपण कुठ. दोन मिनिट बस गाडीत तुझ्याशी बोलायचं आहे मला. मग जा तू किंवा अलीकड सोडतो तुला.मी
मधुरा : नको.नको. बघेल कोण तरी. काय बोलायचं आहे सांग ?
चंद्र्विलास : तू रस्ता का बदललास ?
मधुरा : नाही दुकानात जाव लागता मला म्हणून.
चंद्र्विलास : खर का ?
मधुरा : होय.
चंद्र्विलास : वाटत तर नाही.
मधुरा : मी काय करू मग ?
चंद्र्विलास : अस का बोलतीस ?
मधुरा : अस म्हणजे कस ?
चंद्र्विलास : रागाने ?
मधुरा : हो मग तू गुटका खातोस. शी...... मला नाही आवडत.
चंद्र्विलास : सोडतो आजपासून.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : तुला नाही ना आवडत.म्हणून
मधुरा : माझ्यासाठी ? नको तुझ आयुष्य आहे तू हव ते कर
चंद्र्विलास : नाही अस नाही. तुला आवडेल तेच मी करेन.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : कारण....
मधुरा : काय?
चंद्र्विलास : काही नाही. जाऊदे. सोड.
मधुरा : सांग कि
चंद्र्विलास : काही नाही. फक्त माझ्याशी बोलत जा मला टाळू नकोस ना
मधुरा : मी कुठ टाळल तुला ?
चंद्र्विलास : उशीर होतोय ना ? सोडू का ?
मधुरा : नको दुकानात जाते मी.
चंद्र्विलास : बर. तुला लिपस्टिक कोणते आवडते. म्हणजे कोणत्या रंगाची.
मधुरा : मी लावत नाही.
चंद्र्विलास : मग नेलपेंट कोणत्या रंगाच आवडत ?
मधुरा : मी मेकअप करत नाही. नुसती पावडर लावते.
चंद्र्विलास : तरी इतकी भारी दिसतेस.
मधुरा : म्हणूनच लावत नाही. काही गरज नाही काय लावायची. जाऊ मी ?
चंद्र्विलास : हो. पुन्हा कधी भेटशील ?
मधुरा : माहित नाही.
चंद्र्विलास : अस कस ? सांग ना
मधुरा : बघू.
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नको मला घरी जायचं आहे.
चंद्र्विलास : जायचं नाही आपण कुठ. दोन मिनिट बस गाडीत तुझ्याशी बोलायचं आहे मला. मग जा तू किंवा अलीकड सोडतो तुला.मी
मधुरा : नको.नको. बघेल कोण तरी. काय बोलायचं आहे सांग ?
चंद्र्विलास : तू रस्ता का बदललास ?
मधुरा : नाही दुकानात जाव लागता मला म्हणून.
चंद्र्विलास : खर का ?
मधुरा : होय.
चंद्र्विलास : वाटत तर नाही.
मधुरा : मी काय करू मग ?
चंद्र्विलास : अस का बोलतीस ?
मधुरा : अस म्हणजे कस ?
चंद्र्विलास : रागाने ?
मधुरा : हो मग तू गुटका खातोस. शी...... मला नाही आवडत.
चंद्र्विलास : सोडतो आजपासून.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : तुला नाही ना आवडत.म्हणून
मधुरा : माझ्यासाठी ? नको तुझ आयुष्य आहे तू हव ते कर
चंद्र्विलास : नाही अस नाही. तुला आवडेल तेच मी करेन.
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : कारण....
मधुरा : काय?
चंद्र्विलास : काही नाही. जाऊदे. सोड.
मधुरा : सांग कि
चंद्र्विलास : काही नाही. फक्त माझ्याशी बोलत जा मला टाळू नकोस ना
मधुरा : मी कुठ टाळल तुला ?
चंद्र्विलास : उशीर होतोय ना ? सोडू का ?
मधुरा : नको दुकानात जाते मी.
चंद्र्विलास : बर. तुला लिपस्टिक कोणते आवडते. म्हणजे कोणत्या रंगाची.
मधुरा : मी लावत नाही.
चंद्र्विलास : मग नेलपेंट कोणत्या रंगाच आवडत ?
मधुरा : मी मेकअप करत नाही. नुसती पावडर लावते.
चंद्र्विलास : तरी इतकी भारी दिसतेस.
मधुरा : म्हणूनच लावत नाही. काही गरज नाही काय लावायची. जाऊ मी ?
चंद्र्विलास : हो. पुन्हा कधी भेटशील ?
मधुरा : माहित नाही.
चंद्र्विलास : अस कस ? सांग ना
मधुरा : बघू.
आणि ती निघून जाते.
|
| ( image by google ) |
06
पुन्हा तेच ते रोजच बघण सुरु झाल. फक्त एकमेकांना बघण. आणि अशात दिवस
सरत राहिले आणि गणपती आले. पहिले पाच दिवस तर मधुरा घरातल्या गणपतीच करण्यात सगळ
व्यस्त झालेली. पण जश्या गौरी उठल्या तसे गणपती हि गेले. आणि मग सुरु झाले
सार्वजनिक मंडळांच्या गणपतीचे देखावे. आणि मग कशी बशी दोन मैत्रिणींना घरी आणून
त्यांच्या करवी आई बाबांना सांगून मधुराने देखावे बघायला जायची परवानगी मिळवली.
दोन देखावे बघून झाले. आणि तिसऱ्या मंडळापाशी त्या तिघी गेल्या आणि तिथल्या
रस्त्यावरच्या खांबावरची लाईट घालवली. आणि देखावा सुरु झाला. आणि त्या स्टेजवरच्या
थोड्या प्रकाशात चंद्रविलासला दिसल दोन माणस सोडून पलीकडे आपली मधुरा उभी आहे.
त्याने दीपकच्या खांद्यावरचा हात काढला. आणि नकळत मधुरा शेजारी गेला.
चंद्र्विलास : कुणासोबत आलीयस ?
मधुरा : तू ? इथपण ?
चंद्र्विलास : तुझ्याआधी आलोय पण मी.
मधुरा : आलीय ह्या दोघींसोबत.
चंद्र्विलास : घरी कधी जाणारेस ?
मधुरा : हा देखावा संपला कि
चंद्र्विलास : इतक्या लवकर ? दहा तर वाजत आलेत. मस्त एक पर्यंत असतात देखावे.
मधुरा : बाबांना नाही आवडत.
चंद्र्विलास : मी आहे कि
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : तुझ्यासोबत. तुझ्या माघारी. तुझ्या माग-माग
मधुरा : नको. कुणी बघितल तर उगीच. राहूदे
चंद्रविलास : सारख काय ग कोण तरी बघेल, कोण तरी बघेल.
मधुरां : मग काय म्हणू ? मला भीती वाटते.
चंद्रविलास : कुणाची ? माझी ? का लोकांची ?
मधुरा : सगळ्यांचीच.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : हम. बघयचा का देखावा नाहीतर परत उद्या याव लागेल बघायला. बाबा सोडतील का नाही माहित नाही मला.
चंद्र्विलास : ऐक न मला तुझ्याशी बोलायचा आहे.
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : मला तू खूप आवडतेस ?
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : मी का आवडते ?
चंद्र्विलास : तू खूप छान दिसतेस.
मधुरा : होका ? फक्त मी चांगली दिसते म्हणून का ?
चंद्र्विलास : नाही तू भारी बोलतेस
मधुरा : आपली बोलायची हि दुसरीच वेळ आहे.
चंद्र्विलास : हो पण तरीही आवडतेस
मधुरा : मी आवडते ठीक आहे पण पुढे काय आहे विचार तुझ्या डोक्यात ?
चंद्र्विलास : पुढे प्रेम आणि मग लग्न.
मधुरा : अस कस शक्य आहे. आणि मला लग्न नाही करायचं
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नाही मला आई बाबांना सोडून नाही जायचं कुठ
चंद्र्विलास : वेडी आहेस का ? सगळे असच म्हणतात पण करायला सगळ्यानांच लागत.
मधुरा : पुढच पुढ बघू
चंद्र्विलास : पुढच मग आत्ताच बघ ना
मधुरा : म्हणजे ?
चंद्र्विलास : तुझ शिक्षण होईल मग तुझ लग्न लावतील घरातले. तू कुणासोबत प्रेम वैगरे करणार नाही माहितीय मला. पण मग घरातले सांगतील त्याच्याशी लग्न करून लांब जाशील. त्यापेक्षा माझ्याशी लग्न कर इथल्या इथ पेठेत आई बाबांना तुला भेटायला बघायला मिळेल. आणि त्यांना हि त्रास नाही होणार तू डोळ्यांआड गेल्याचा.
मधुरा : नाही होकार देणार ते कधीच
चंद्र्विलास : तू कशाला काळजी करतेस मी बघतो ना. मी मागणी घालेन त्यांच्या जवळ तुझी
मधुरा : बाबांना वाटत मला चांगला मुलगा मिळावा चांगले पैसे कमावणारा. आम्ही जे दिवस काढले ते परत मला मिळायला नको म्हणून ते मला शिकायला लावतायत. आणि ते शिकलेलाच नवरा बघणार आहेत मला.
चंद्र्विलास : तुला आवडणार आहे का कोणाशी पण लग्न करायला ?
मधुरा : हो त्याला काय झाल. आई बाबा माझ वाईट बघणार नाहीत कधी माहितीय मला.
चंद्र्विलास : मग माझ्यासोबत राहायला नाही का आवडणार तुला ?
मधुरा : अस काही नाही.
चंद्र्विलास : मग कस आहे ? तुला मी नाही का आवडत ?
मधुरा : खर सांगू आधी नव्हतास आवडत पण आता आवडतो तू चांगला आहेस. फक्त मावा खायचं सोडून दे.
चंद्र्विलास : कधीच खायचं सोडून दिल.
मधुरा : हा.बर झाल. पण मला तू फक्त आवडतोस. माझ तुझ्यावर प्रेम नाही.
चंद्र्विलास : मग कोण आवडत का तुला ?
मधुरा : सांगितल ना तू आवडतोस
चंद्र्विलास : मी फक्त आवडतो तुला. मी प्रेमाच विचारतोय. आहे का कुणावर तुझ प्रेम किंवा कुणाच तुझ्यावर ?
मधुरा : माझ तर कुणावर प्रेम नाही. बाकी कुणाच असेल माझ्यावर तर माहित नाही.
चंद्र्विलास : मला माहित आहे.
मधुरा : कोण आहे ?
चंद्र्विलास : मीच.
मधुरा : खर ?
चंद्र्विलास : खोट बोलत नाही मी कधीच.
मधुरा : एक विसरलास का तू ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : तू माझ्याहून मोठा आहेस
चंद्र्विलास : हा मग काय झाल मुल मोठीच असतात मुलींपेक्षा
मधुरा : पण तू जरा जास्तच मोठा आहेस.
चंद्र्विलास : तू आता वय बघणार का आपल?
मधुरा : मी आत्ता सोळा वर्षाची आहे.
चंद्र्विलास : हा माहित आहे. आणि मी एकतीस.
मधुरा : मग ?
चंद्र्विलास : तू होकार दे बाकीच मी बघतो.
मधुरा : मी नकार दिला तर ?
चंद्र्विलास : वाट बघायला तयार आहे तुझी आयुष्यभर
मधुरा : संपला देखावा मी जाऊ ?
चंद्र्विलास : उत्तर दे मला निदान.
मधुरा : सांगेन
चंद्र्विलास : कधी ?
मधुरा : सांगेन.
चंद्र्विलास : कुणासोबत आलीयस ?
मधुरा : तू ? इथपण ?
चंद्र्विलास : तुझ्याआधी आलोय पण मी.
मधुरा : आलीय ह्या दोघींसोबत.
चंद्र्विलास : घरी कधी जाणारेस ?
मधुरा : हा देखावा संपला कि
चंद्र्विलास : इतक्या लवकर ? दहा तर वाजत आलेत. मस्त एक पर्यंत असतात देखावे.
मधुरा : बाबांना नाही आवडत.
चंद्र्विलास : मी आहे कि
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : तुझ्यासोबत. तुझ्या माघारी. तुझ्या माग-माग
मधुरा : नको. कुणी बघितल तर उगीच. राहूदे
चंद्रविलास : सारख काय ग कोण तरी बघेल, कोण तरी बघेल.
मधुरां : मग काय म्हणू ? मला भीती वाटते.
चंद्रविलास : कुणाची ? माझी ? का लोकांची ?
मधुरा : सगळ्यांचीच.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : हम. बघयचा का देखावा नाहीतर परत उद्या याव लागेल बघायला. बाबा सोडतील का नाही माहित नाही मला.
चंद्र्विलास : ऐक न मला तुझ्याशी बोलायचा आहे.
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : मला तू खूप आवडतेस ?
मधुरा : का ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : मी का आवडते ?
चंद्र्विलास : तू खूप छान दिसतेस.
मधुरा : होका ? फक्त मी चांगली दिसते म्हणून का ?
चंद्र्विलास : नाही तू भारी बोलतेस
मधुरा : आपली बोलायची हि दुसरीच वेळ आहे.
चंद्र्विलास : हो पण तरीही आवडतेस
मधुरा : मी आवडते ठीक आहे पण पुढे काय आहे विचार तुझ्या डोक्यात ?
चंद्र्विलास : पुढे प्रेम आणि मग लग्न.
मधुरा : अस कस शक्य आहे. आणि मला लग्न नाही करायचं
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : नाही मला आई बाबांना सोडून नाही जायचं कुठ
चंद्र्विलास : वेडी आहेस का ? सगळे असच म्हणतात पण करायला सगळ्यानांच लागत.
मधुरा : पुढच पुढ बघू
चंद्र्विलास : पुढच मग आत्ताच बघ ना
मधुरा : म्हणजे ?
चंद्र्विलास : तुझ शिक्षण होईल मग तुझ लग्न लावतील घरातले. तू कुणासोबत प्रेम वैगरे करणार नाही माहितीय मला. पण मग घरातले सांगतील त्याच्याशी लग्न करून लांब जाशील. त्यापेक्षा माझ्याशी लग्न कर इथल्या इथ पेठेत आई बाबांना तुला भेटायला बघायला मिळेल. आणि त्यांना हि त्रास नाही होणार तू डोळ्यांआड गेल्याचा.
मधुरा : नाही होकार देणार ते कधीच
चंद्र्विलास : तू कशाला काळजी करतेस मी बघतो ना. मी मागणी घालेन त्यांच्या जवळ तुझी
मधुरा : बाबांना वाटत मला चांगला मुलगा मिळावा चांगले पैसे कमावणारा. आम्ही जे दिवस काढले ते परत मला मिळायला नको म्हणून ते मला शिकायला लावतायत. आणि ते शिकलेलाच नवरा बघणार आहेत मला.
चंद्र्विलास : तुला आवडणार आहे का कोणाशी पण लग्न करायला ?
मधुरा : हो त्याला काय झाल. आई बाबा माझ वाईट बघणार नाहीत कधी माहितीय मला.
चंद्र्विलास : मग माझ्यासोबत राहायला नाही का आवडणार तुला ?
मधुरा : अस काही नाही.
चंद्र्विलास : मग कस आहे ? तुला मी नाही का आवडत ?
मधुरा : खर सांगू आधी नव्हतास आवडत पण आता आवडतो तू चांगला आहेस. फक्त मावा खायचं सोडून दे.
चंद्र्विलास : कधीच खायचं सोडून दिल.
मधुरा : हा.बर झाल. पण मला तू फक्त आवडतोस. माझ तुझ्यावर प्रेम नाही.
चंद्र्विलास : मग कोण आवडत का तुला ?
मधुरा : सांगितल ना तू आवडतोस
चंद्र्विलास : मी फक्त आवडतो तुला. मी प्रेमाच विचारतोय. आहे का कुणावर तुझ प्रेम किंवा कुणाच तुझ्यावर ?
मधुरा : माझ तर कुणावर प्रेम नाही. बाकी कुणाच असेल माझ्यावर तर माहित नाही.
चंद्र्विलास : मला माहित आहे.
मधुरा : कोण आहे ?
चंद्र्विलास : मीच.
मधुरा : खर ?
चंद्र्विलास : खोट बोलत नाही मी कधीच.
मधुरा : एक विसरलास का तू ?
चंद्र्विलास : काय ?
मधुरा : तू माझ्याहून मोठा आहेस
चंद्र्विलास : हा मग काय झाल मुल मोठीच असतात मुलींपेक्षा
मधुरा : पण तू जरा जास्तच मोठा आहेस.
चंद्र्विलास : तू आता वय बघणार का आपल?
मधुरा : मी आत्ता सोळा वर्षाची आहे.
चंद्र्विलास : हा माहित आहे. आणि मी एकतीस.
मधुरा : मग ?
चंद्र्विलास : तू होकार दे बाकीच मी बघतो.
मधुरा : मी नकार दिला तर ?
चंद्र्विलास : वाट बघायला तयार आहे तुझी आयुष्यभर
मधुरा : संपला देखावा मी जाऊ ?
चंद्र्विलास : उत्तर दे मला निदान.
मधुरा : सांगेन
चंद्र्विलास : कधी ?
मधुरा : सांगेन.
आणि ती नघून जाते त्या दोघींसोबत.
|
| ( image by google ) |
07
काल रात्रीपासून मधुराला आता चंद्र्विलासचे विचार यायला लागले होते.
तस प्रेम वैगरे काहीच नव्हत तिच्या मनात तरी. पण त्याच काही तिला माहित नव्हत.
त्याने सांगितलेलं फक्त कि त्याला ती आवडते. बाकीच आय लव्ह यु वैगरे काही नव्हत
झाल. पण तरी आता विचार येतोय आणि विचार कसा घालवायचा म्हणून मधुरा गाणी ऐकत आणि
बघत होती टीव्ही वर. गणपतीच इतक प्रसन्न वातावरण झालय. बाहेर मंडळात स्पीकरवर
लावलेली गणपतीची लावलेली गाणी ऐकू येत होती त्यामुळे सगळ वातावरण प्रसन्न झालेल.
पण मधेच इकड घरात “कैसा लागता हे अच्छा लगता है ? प्यार का सपना सच्चा लगता है” हे
गाण लागलेलं असत. सगळ्या वातावरणाचा भंग झाला. इतक सुंदर गाण होत ते लागलेलं पण ते
गाण तिला ऐकू वाटलच नाही. कारण तिला प्रेम झाल नव्हत आणि प्रेमभंग पण झाला नव्हता.
तरी तिची इच्छा मेली. मग ती जाऊन झोपली. भर दुपारच मधुराला झोपलेलं बघून बाबांनी
तिला दुकानात जायला सांगितल आई सोबत बसायला. मधुरा गेली.
आज संध्याकाळी हि तिच्या दोन मैत्रिणी मधुराला देखावा बघायला
नेण्यासाठी आल्या मधुराला आज पण परवानगी मिळाली. पण दुसऱ्या मैत्रिणीला ऐनवेळेस
तिच्या आईने सोडलच नाही. मग या दोघीच गेल्या देखावा बघायला. तीन देखावे झाले बघून
वेगवेगळे. तिच्या मैत्रिणीने बघितले सगळे देखावे पण मधुराचे डोळे मात्र चंद्रविलासला
शोधत होते. आज हि तो यावा कालसारखा अस तिला उगीचच वाटत होत. पण शेवट पर्यंत तो आला
नाही. सव्वा दहा वाजत आलेले. आता तिला घरी जाव लागणार होत. ती घरी पोचली तरी तो
तिला दिसला नाही.
दुसऱ्या दिवशी परत ती देखावा बघयला गेली. आणि नेमका एका बाजूला तो
थांबलेला दिसला. ती थेट त्याच्याकडे गेली,
मधुरा : काल कुठ होतास ?
चंद्र्विलास : म्हस्व्याला गेलेलो.
मधुरा : बर, कधी आलास ?
चंद्र्विलास : पाचला मगाशी. का आठवण आली का माझी?
मधुरा : नाही तस काही नाही पण येतोस न माझ्या माग माग रोज ती सवय लागलीय. कुणी बघितल माझ्याकड तर चिडचिड होते माझी अस वाटत तू यावस आणि बघव माझ्याकडे.
चंद्र्विलास : होका. यालाच प्रेम म्हणतात.
मधुरा : मला नाही येत प्रेम.
चंद्र्विलास : प्रेम सगळ्यांना येत. ते शिकायचं नसत कुठ. आणि अस हि मी तुला परवा सांगितलेले मला तू खूप आवडतीस.
मधुरा : पण पुढे काय ?
चंद्र्विलास : सांगितल होत कि मी तुला.
मधुरा : पण मला खात्री हवीय. मला त्याच्याशीच प्रेम करायचं आहे ज्याच्याशी माझ लग्न होणारे. किंवा जो तयार असेल मला स्वीकारायला.
चंद्र्विलास : मी आहेच कि तयार
मधुरा : हो तू तयार आहेस. मी हि होईन पण
चंद्र्विलास : मग आत्ता नाहीयेस का तयार ?
मधुरा : आहे. पण लोक काय म्हणतील आपल्या वयात इतक अंतर आहे मग.आणि माझे आई बाबा मला परत घरात नाही घेणार.
चंद्र्विलास : तुला मी घेऊन जाईन सातारा सोडून दुसरीकडे.
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : रहिमतपूरला आहे माझ घर. माझ्या नावावर आहे तिथल घर.
मधुरा : तिकड कोण असत ?
चंद्र्विलास : कुलूप
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : कुलूप असत तिथ. कधीतरी जातो मी लक्ष द्यायला. एखादी रात्र वैगरे राहतो आणि येतो मग माघारी.
मधुरा : किती खोल्या आहेत ?
चंद्रविलास : आहेत कि पाच खोल्या आहेत. पुढ मोकळी जागा माग सोयाबीन लावलाय. माग मोकळ रान आहे ना.
मधुरा : मस्तच. खूप गार वार असेल ना.
चंद्र्विलास : हो खूप असत. थंडीत तर झोपलं ना तिथ आकडी येते. उन्हाळ्यात तर पंख्याची पण गरज नाही. लय मस्त आहे. घर आपल आवडेल तुला. बघ बाबा तुझी मर्जी.
मधुरा : मला बघायचं आहे ते घर
चंद्र्विलास : हम कधी ?
मधुरा : गणपतीच्या शेवटच्या दिवशी ?
चंद्र्विलास : आणि घरी काय सांगून येणार ?
मधुरा : किती वेळ लागतो इथून जायला तिथ ?
चंद्र्विलास : पंधरा मिनिट.
मधुरा : म्हणजे दोन तास हवेत ना. मी बघते.
चंद्र्विलास : चालेल वाट बघेन. पण नुसतच येणार का घर बघायला ?
मधुरा : हो मग अजून काय बघायचं ? काय दाखवणारेस ?
चंद्र्विलास : प्रेम दाखवायचं होत तुला माझ.
मधुरा : ते कस ?
चंद्र्विलास : तुझ्यावर प्रेम करायचं होत.
मधुरा : मग ते आत्ता पण करतोसच कि.
चंद्रविलास : तस नाही. तुला जवळ घ्यायचं होत.
मधुरा : ए नाही हा तसलं मला नाही आवडत काहीपण.
चंद्र्विलास : का ? आवडणार नाही का तुला मी जवळ घेतेलेल प्रेमाने ?
मधुरा : तस काही नाही पण नको ना
चंद्र्विलास : का ग ?
मधुरा : मी येऊ का नको सांग बघायला घर ?
चंद्र्विलास : हो
मधुरा : मग तसल काही करायचं नाही.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : जाते मी.
चंद्र्विलास : हो काळजी घे.
मधुरा : काल कुठ होतास ?
चंद्र्विलास : म्हस्व्याला गेलेलो.
मधुरा : बर, कधी आलास ?
चंद्र्विलास : पाचला मगाशी. का आठवण आली का माझी?
मधुरा : नाही तस काही नाही पण येतोस न माझ्या माग माग रोज ती सवय लागलीय. कुणी बघितल माझ्याकड तर चिडचिड होते माझी अस वाटत तू यावस आणि बघव माझ्याकडे.
चंद्र्विलास : होका. यालाच प्रेम म्हणतात.
मधुरा : मला नाही येत प्रेम.
चंद्र्विलास : प्रेम सगळ्यांना येत. ते शिकायचं नसत कुठ. आणि अस हि मी तुला परवा सांगितलेले मला तू खूप आवडतीस.
मधुरा : पण पुढे काय ?
चंद्र्विलास : सांगितल होत कि मी तुला.
मधुरा : पण मला खात्री हवीय. मला त्याच्याशीच प्रेम करायचं आहे ज्याच्याशी माझ लग्न होणारे. किंवा जो तयार असेल मला स्वीकारायला.
चंद्र्विलास : मी आहेच कि तयार
मधुरा : हो तू तयार आहेस. मी हि होईन पण
चंद्र्विलास : मग आत्ता नाहीयेस का तयार ?
मधुरा : आहे. पण लोक काय म्हणतील आपल्या वयात इतक अंतर आहे मग.आणि माझे आई बाबा मला परत घरात नाही घेणार.
चंद्र्विलास : तुला मी घेऊन जाईन सातारा सोडून दुसरीकडे.
मधुरा : कुठ ?
चंद्रविलास : रहिमतपूरला आहे माझ घर. माझ्या नावावर आहे तिथल घर.
मधुरा : तिकड कोण असत ?
चंद्र्विलास : कुलूप
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : कुलूप असत तिथ. कधीतरी जातो मी लक्ष द्यायला. एखादी रात्र वैगरे राहतो आणि येतो मग माघारी.
मधुरा : किती खोल्या आहेत ?
चंद्रविलास : आहेत कि पाच खोल्या आहेत. पुढ मोकळी जागा माग सोयाबीन लावलाय. माग मोकळ रान आहे ना.
मधुरा : मस्तच. खूप गार वार असेल ना.
चंद्र्विलास : हो खूप असत. थंडीत तर झोपलं ना तिथ आकडी येते. उन्हाळ्यात तर पंख्याची पण गरज नाही. लय मस्त आहे. घर आपल आवडेल तुला. बघ बाबा तुझी मर्जी.
मधुरा : मला बघायचं आहे ते घर
चंद्र्विलास : हम कधी ?
मधुरा : गणपतीच्या शेवटच्या दिवशी ?
चंद्र्विलास : आणि घरी काय सांगून येणार ?
मधुरा : किती वेळ लागतो इथून जायला तिथ ?
चंद्र्विलास : पंधरा मिनिट.
मधुरा : म्हणजे दोन तास हवेत ना. मी बघते.
चंद्र्विलास : चालेल वाट बघेन. पण नुसतच येणार का घर बघायला ?
मधुरा : हो मग अजून काय बघायचं ? काय दाखवणारेस ?
चंद्र्विलास : प्रेम दाखवायचं होत तुला माझ.
मधुरा : ते कस ?
चंद्र्विलास : तुझ्यावर प्रेम करायचं होत.
मधुरा : मग ते आत्ता पण करतोसच कि.
चंद्रविलास : तस नाही. तुला जवळ घ्यायचं होत.
मधुरा : ए नाही हा तसलं मला नाही आवडत काहीपण.
चंद्र्विलास : का ? आवडणार नाही का तुला मी जवळ घेतेलेल प्रेमाने ?
मधुरा : तस काही नाही पण नको ना
चंद्र्विलास : का ग ?
मधुरा : मी येऊ का नको सांग बघायला घर ?
चंद्र्विलास : हो
मधुरा : मग तसल काही करायचं नाही.
चंद्र्विलास : बर.
मधुरा : जाते मी.
चंद्र्विलास : हो काळजी घे.
मधुरा निघून जाते. चंद्र्विलास गणपती जायचे वाट बघत होता....
|
| ( image by google ) |
08
गणपती निघाले. मधुराने घरी कारण सांगून ठेवलेलं कि मी मैत्रीणीच्या
घरी जाणार आहे. तिचा गणपती विसर्जन करायला. प्रत्येकाच्याच घरी पाच दिवसाचा नसतो
ना गणपती. मग देवाच्या कुठल्याच गोष्टीला सहसा आपल्याला परवानगी मिळत नाही अस होत
नाही. आणि तसच झाल वडिलांनी तिला परवानगी दिली. पण साडे सहापर्यंत ये घरी आपल्याला
खाली गणपती बघायला जायचं आहे अस त्यांनी बजावून सांगितल. आत्ता वाजलेले तीन. खूप
वेळ मिळाला होता तिला. ती आवरून आली खाली. आणि तिला चंद्र्विलास दिसला. त्यांनी
तिला भुवई उंचावून खुणावल, कुठ चाललीस ? आणि डोळ्यांच्या पापण्या मिटवून मधुराने
त्याला खुणावल, चल म्हणून.
झाल, चंद्र्विलासला समजल काय समजायचं होत ते. तो गाडी जवळ गेला. आणि
खिशातून चावी काढून दार उघडल आणि आत बसून गाडी तिच्यामागे घेतली. प्रश्न असा होता कि,
रस्ता सामसूम नव्हता. कारण गणपतीच्या जायच्या तयारीसाठी जो तो बाहेर फिरत होता.
आणि कोण मोठ दिसल नाही तर कोणी ना कोणी बारकी चिल्लीपिल्ली पोर तर होतीच होती. जी
मधुराला ओळखत नव्हती पण चंद्र्विलास तर ओळखतच होती. पुढे एक खांब होता. मधुरा त्या
खांबांपासून जात असताना अचानक चंद्र्विलासने गाडी तिथे घेतली आणि तिला हि समजल
तिने एक नजर मागे टाकली कोण नव्हत. आणि असत तरी त्याला दिसल नसत काहीच कारण तिथे
मोठ वाढलेलं झुडूप होत पाच एक फुटाच. ती पटकन गाडीत मागे बसली.
मागे का ? तर रस्ता पेठेचा अजून संपायचा होता. कुणी तिला पुढ
त्याच्यासोबत बसलेल बघितल असत तर म्हणून ती मागे बसली. ते ही चंद्र्विलासच्या
सीटच्या मागे. चंद्र्विलासने जमेल तितक गाडीला जोरात चालवत तो पेठेबाहेर पडला. आणि
मग एके ठिकाणी गाडी थांबून तो मेडिकल मध्ये गेला. तिथे त्याने कॅडबरी घेतली. आणि
गाडीपाशी येऊन काचेतून हात घालून आत त्याने तिला विचारलं हि आवडते का तुला ? तिने
होकार दिला. तिने ती कॅडबरी घेतली. आणि ती घेताना चंद्र्विलासचा तिने हात नकळत पण
जरा मुद्दामून पकडला. एक ते दोन सेकंदच पण चंद्र्विलासला काय झाल काय माहित.
त्यांनी पुढचा दरवाजा उघडला आणि तिला सांगिलत पुढ बस. आता काय टेन्शन नाही. ती
जाऊन बसते. आणि काच वर करते. आणि चंद्र्विलास परत मेडिकल मध्ये जाऊन कंडोम घेतो.
आणि ते खिशात ठेवून तो गाडीत बसला. गाडी सुरु झाली. आणि थेट रहिमतपूरला थांबली ते
हि घरासमोर.
बाहेरून घर छान दिसत होत. पुढे मोकळी जागा. मागे त्याहून दुप्पट मोकळ
रान. आजूबाजूला चारपाच घर तेही खूप खूप अंतरावर. घराला नाव “विलास” ठेवलेल. दोघ घरा
जवळ गेले. तो कुलूप काढत होता. पण त्याने दुसरीच चावी आणलेली. आता काय करायचं या
विचारात त्याला आठवल. अजून एक चावी गाडीत आहे. तो तिला तिथेच थांब म्हणून गाडीत
गेला आणि चावी शोधू लागला. चावी मिळाली. खिशातली कोणती तरी चावी त्याने काढली गाडीत
ठेवली आणि खिशात त्याच्या बरच काही होत. चिडून त्याने ती खिशातली कागद काढली आणि
खाली रस्त्यावर टाकून दिली. आणि घराची चावी खिशात ठेवून त्याने गाडी लॉक केली आणि
तो घरापाशी गेला. दार उघडल त्याने. आणि दोघ आत गेली.
त्याने तिला हॉल,किचन,वरच्या मजल्यावरच्या दोन खोल्या म्हणजे थोडक्यात
बेडरूम दाखवल्या. आणि मग वरच्या मजल्याच्या बाल्कनीतून त्यान तिला मागच शेत दाखवल.
वारा इतका येत होता. कि मधुरा खूशच झाली. तिला अस वाटल आजच इथ राहायला याव. ती
त्या विचारात होती आणि एकदम तीच शेजारी लक्ष जात शेजारी चंद्र्विलासच नसतो. तिला
वाटत, असेल इथेच कुठे म्हणून ती उडणाऱ्या केसांना मोकळ करायला तिने हात उचलून
केसात घातला आणि मागून चंद्र्विलासने तिला घट्ट धरल.
09
चंद्र्विलासने शर्ट नीट केला आणि तिच्याकडे बघितल. तिची नजर खाली होती. त्याने तिच्या हनुवटीला पकडून चेहरा तिचा वर उचलला. तिची नजर त्यच्या डोळ्यात गुंतली. आणि त्याने हनुवटी वरचा हात काढला आणि दोन्ही हातांनी तिला घट्ट जवळ घेतल. तिची अधांतरी हनुवटी आता त्याच्या खांद्याला रुतत होती. आणि नकळत तिचे बाजूला असलेले हात आता चंद्र्विलासला जवळ घेण्यासाठी आतुरले. आणि तिने तेच केल जे तिच्या मनाला ठीक वाटल. तिने त्याला जवळ घेतल. आणि चंद्र्विलासने अजूनच तिला जवळ घेतल. आणि तिच्या कपाळाला कीस केल. तिला कस तरी होत होत. त्याने कीस करण सुरुच ठेवल कपाळावर, नाकाच्या टोकावर, गालावर, कानाला आणि तिथून ओठांजवळ आला. तिने त्याच्या ओठांवर हात ठेवला. चंद्र्विलासला वाटल ती आडवतीय त्याला. पण तिने आपल्या भीतीने कोरड्या पडलेल्या ओठांवर जीभ फिरवली आणि मग तो त्याच्या ओठांवरचा हात काढला आणि मग चंद्र्विलासने तिचा खालचा ओठ आपल्या ओठात पकडला. आणि त्याच नादात तो तिला खाटेवर घेऊन गेला. आणि तिने फक्त त्याला जवळ घेतल बाकीच काय करतात तिला काहीच माहित नव्हत. त्याला माहित होत पण ते करण्याआधी तिने त्याला स्वतची म्हणजे तिची शप्पथ घातली. तरी चंद्र्विलास तिला किस करत होता आणि त्यातच ती वाहून, बदल्यात तीही त्याला कीस करत होती. वयाच भान हरवलेलं. हरवलेल त्याचं नात जे कि त्यांनी इतके वर्ष जपलेल. हरवल होत तीच बालपण. अजून ती मोठी नव्हतीच झाली तरी हरवल तीच बालपण. थोड्यावेळाने काय झाल काय माहित आणि मधुराने तिची शप्पथ माघारी घेतली आणि चंद्र्विलास खुश झाला. आलोच म्हणून तो आत बाथरूम मध्ये गेला. आणि त्याने खिशात हात घातला. कंडोम मिळाल नाही. कुठ गेल असेल या विचारात त्याने सगळे खिसे दोन दोन तीन तीनदा तपासले पण प्रयत्न निष्फळ झाले. मग असुदे करू काळजी घेऊन म्हणून तो बाहेर आला. मधुरा छातीवरची ओढणी काढून बसलेली त्याची वाट बघत. आणि चंद्र्विलास तिच्याजवळ जाऊन तिला झोपवतो. आणि ती प्रश्न करते काही होणार नाही ना ? चंद्र्विलासचा नकार ऐकून ती मग गप्प पडून राहते. बाल्कनीतून येणारा वारा अजून धुंद करत होता मधुराला.
10
09
तिला जस मागून त्याने धरल तस मधुराच्या छातीत धस्स झाल. काळीज
लटपटायला लागल.
इकडे दिलीप आणि दीपक दोघ वाट बघत होते चंद्र्विलास कधी येतोय बाहेर
याची. अर्धातास वाट बघून शेवटी दोघ चंद्र्विलासच्या घरी गेली. तर कळाल चंद्र्विलास
गेले तास झाला गायब आहे. गेला ते गेला वर गाडी घेऊन गेलाय. आपल्याला सोडून तो असा
फक्त गावाला जातो शेतात. पण आज शेतात कसा जाईल तो ? आज गणपती जाणारे. दोघांना
काहीच समजेना गेला कुठ हा. दोघ गेली मग महेशकडे. महेश साईशाचा भाऊ. तिथ गेल्यावर
त्याच्याशी ते बोलत बसले. थोड्या वेळाने साईशा आली. आईने विचारल तिला लगेच आलीस पण
? तर तिने सांगितल मधुरा बाहेर गेलीय कुठे तरी. आणि दीपकच्या डोक्यातली ट्यूब
पेटली. त्याने लगेच संबंध जोडला. चंद्र्विलास पण नाही आणि वाहिनी पण नाहीत. आणि
त्याची गाडी पण नाही. दोघ गेलीतर नसतील कुठ ? पण परत त्यानेच विचार केला. तो लाख
नेईल पण मधुराचे आई वडील तिला कशाला सोडतील बाहेर अस इतका वेळ. मग सगळे विचार
बाजूला ठेवून तो पुन्हा त्या दोघांशी बोलू लागला.
इकडे चंद्र्विलासला बाजूला सारल मधुराने.
चंद्र्विलास : काय झाल ?
मधुरा : हे करायचं नाही असल काही सांगितल होत ना मी आणि तुही करणार नाही म्हणाला होतास. म्हणून आलीय मी इथे. आहे ना लक्षात ?
चंद्र्विलास : तूला मी आवडत नाही का ?
मधुरा : मी अस म्हंटल आहे का पण नको हे आता सगळ
चंद्र्विलास : मग कधी ? नंतर करायचं ते आत्ता करू आणि मी फक्त मिठीत तर घेतोय तुला.
मधुरा : मला कस तरी होतय
चंद्र्विलास :मला पण कस तरी झाल तुला बघून. म्हणून मी मिठीत घेतल तुला
मधुरा : का चांगली नाही का दिसत मी ?
चंद्र्विलास : खूप छान सुंदर दिसतीयस
मधुरा : हा.
चंद्र्विलास : घेऊ का ? सांग ना
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : तुला मिठीत ?
मधुरा : नको ना विलास
चंद्र्विलास : प्लीज.प्लीज
मधुरा :नको ना मला त्रास होतो
चंद्र्विलास : जास्त नको एक दोन तीन चार सेकंद
मधुरा :एकदाच पण
चंद्र्विलास : हो
चंद्र्विलास : काय झाल ?
मधुरा : हे करायचं नाही असल काही सांगितल होत ना मी आणि तुही करणार नाही म्हणाला होतास. म्हणून आलीय मी इथे. आहे ना लक्षात ?
चंद्र्विलास : तूला मी आवडत नाही का ?
मधुरा : मी अस म्हंटल आहे का पण नको हे आता सगळ
चंद्र्विलास : मग कधी ? नंतर करायचं ते आत्ता करू आणि मी फक्त मिठीत तर घेतोय तुला.
मधुरा : मला कस तरी होतय
चंद्र्विलास :मला पण कस तरी झाल तुला बघून. म्हणून मी मिठीत घेतल तुला
मधुरा : का चांगली नाही का दिसत मी ?
चंद्र्विलास : खूप छान सुंदर दिसतीयस
मधुरा : हा.
चंद्र्विलास : घेऊ का ? सांग ना
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : तुला मिठीत ?
मधुरा : नको ना विलास
चंद्र्विलास : प्लीज.प्लीज
मधुरा :नको ना मला त्रास होतो
चंद्र्विलास : जास्त नको एक दोन तीन चार सेकंद
मधुरा :एकदाच पण
चंद्र्विलास : हो
चंद्र्विलासने शर्ट नीट केला आणि तिच्याकडे बघितल. तिची नजर खाली होती. त्याने तिच्या हनुवटीला पकडून चेहरा तिचा वर उचलला. तिची नजर त्यच्या डोळ्यात गुंतली. आणि त्याने हनुवटी वरचा हात काढला आणि दोन्ही हातांनी तिला घट्ट जवळ घेतल. तिची अधांतरी हनुवटी आता त्याच्या खांद्याला रुतत होती. आणि नकळत तिचे बाजूला असलेले हात आता चंद्र्विलासला जवळ घेण्यासाठी आतुरले. आणि तिने तेच केल जे तिच्या मनाला ठीक वाटल. तिने त्याला जवळ घेतल. आणि चंद्र्विलासने अजूनच तिला जवळ घेतल. आणि तिच्या कपाळाला कीस केल. तिला कस तरी होत होत. त्याने कीस करण सुरुच ठेवल कपाळावर, नाकाच्या टोकावर, गालावर, कानाला आणि तिथून ओठांजवळ आला. तिने त्याच्या ओठांवर हात ठेवला. चंद्र्विलासला वाटल ती आडवतीय त्याला. पण तिने आपल्या भीतीने कोरड्या पडलेल्या ओठांवर जीभ फिरवली आणि मग तो त्याच्या ओठांवरचा हात काढला आणि मग चंद्र्विलासने तिचा खालचा ओठ आपल्या ओठात पकडला. आणि त्याच नादात तो तिला खाटेवर घेऊन गेला. आणि तिने फक्त त्याला जवळ घेतल बाकीच काय करतात तिला काहीच माहित नव्हत. त्याला माहित होत पण ते करण्याआधी तिने त्याला स्वतची म्हणजे तिची शप्पथ घातली. तरी चंद्र्विलास तिला किस करत होता आणि त्यातच ती वाहून, बदल्यात तीही त्याला कीस करत होती. वयाच भान हरवलेलं. हरवलेल त्याचं नात जे कि त्यांनी इतके वर्ष जपलेल. हरवल होत तीच बालपण. अजून ती मोठी नव्हतीच झाली तरी हरवल तीच बालपण. थोड्यावेळाने काय झाल काय माहित आणि मधुराने तिची शप्पथ माघारी घेतली आणि चंद्र्विलास खुश झाला. आलोच म्हणून तो आत बाथरूम मध्ये गेला. आणि त्याने खिशात हात घातला. कंडोम मिळाल नाही. कुठ गेल असेल या विचारात त्याने सगळे खिसे दोन दोन तीन तीनदा तपासले पण प्रयत्न निष्फळ झाले. मग असुदे करू काळजी घेऊन म्हणून तो बाहेर आला. मधुरा छातीवरची ओढणी काढून बसलेली त्याची वाट बघत. आणि चंद्र्विलास तिच्याजवळ जाऊन तिला झोपवतो. आणि ती प्रश्न करते काही होणार नाही ना ? चंद्र्विलासचा नकार ऐकून ती मग गप्प पडून राहते. बाल्कनीतून येणारा वारा अजून धुंद करत होता मधुराला.
|
| ( images by google ) |
10
दोघांच आनंद देण आणि घेण संपल. मधुरा पडून होती. चंद्र्विलास शर्टची
बटन लावून बाल्कनीत गेला. माघुन मधुरा हि गेली.
मधुरा : सोडून नाही ना जाणार मला ?
चंद्र्विलास : जायचं असत तर हे केल नसत मी. इतका पण नालायक नाही मी .
मधुरा : शु......क मी म्हणटल आहे का तस ?
चंद्र्विलास : हम. आहे आणि असेन मी कायम सोबत तुझ्या.
मधुरा : मला आता कोणी नको. कोण काय बोलल तुझ्या बद्दल तरी मी ऐकून
घेणार नाहीये.
चंद्र्विलास : आणि आपल्या दोघांबद्दल बोलल कोण तर ?
मधुरा : बघेन एकेकाला. तू सोबत असशील ना ?
चंद्र्विलास : हो. पण म्हणून कुणाशी भांडण करू नको. सगळ्यांपासून
लपवून ठेव आपल नात.
मधुरा : हो. ऐक ना ?
चंद्र्विलास : बोल
मधुरा : माझ्याशी लग्न करशील का ?
चंद्र्विलास : आत्ता ?
मधुरा : नाही दहावी झाली कि ?
चंद्र्विलास : कस ?
मधुरा : आपण इथ येऊन राहू. मी येते घर सोडून.
चंद्र्विलास : चालेल. नक्की ना ?
मधुरा : वचन आहे माझ तुला. मी केल तर तुझ्याशीच लग्न करेन नाहीतर जीव
देईन.
चंद्र्विलास : हा. निघायचं ?
मधुरा : कुठ ?
चंद्र्विलास : घरी. विसरलीस का ?
मधुरा : जाऊ वाटत नाहीये. तुझ्या जवळच झोपू वाटतय
चंद्र्विलास : नंतर येऊ परत नक्की. चालेल ?
मधुरा : हो.
चंद्र्विलास : तेव्हा शेंद्र्याला ( शेंद्रे गाव ) जाऊ.
मधुरा : तिथ का ?
चंद्र्विलास : तिथ शेत आहे आपल. उस लावलाय तिथ. तिथ पण घर आहे. घर
म्हणजे शेड आहे पत्र्याच दोन खोल्यांचं.
मधुरा : तुझ्याच नावावर आहे का ?
चंद्र्विलास : हो. हे घर आणि जमीन, ते घर आणि जमीन आणि सुमो गाडी एवढी
माझी प्रॉपर्टी आहे.
मधुरा : बस झाल. खूप आहे.
मग चंद्र्विलास बाल्कनीतल्या दाराला आतून कडी लावतो. आणि दोघ खाली
येतात. आणि घराला कुलूप लाऊन गाडीत बसतात. चंद्र्विलास गाडी सुरु करतो.
मधुरा : गाडी हळू चालव.
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : घरी लवकर पोचणार नाही म्हणजे. मला तुझ्यासोबत राहू वाटतय
अजून.
चंद्र्विलास हळू गाडी चालवतो. आणि पेठेच्या अलीकडे तिला सोडून पुढे
पेठेत जाऊन गाडी लाऊन तिची वाट बघत बसतो. तिकडून थोड्या वेळाने ती येते. नेहमी
सारख मधुरा त्याच्यासमोरून जाते आणि त्याच्याकडे बघते. पण आज ती हसते खर पण
डोळ्यात पाणी असत तिच्या. चंद्र्विलास निघून जातो घरी आणि झोपतो. मधुरा हि घरी
जाऊन घर आवरत बसते.
संध्याकाळी.
गणपतीची मिरवणूक निघते. सगळीकडे गर्दी अंधार, त्यात वेगवेगळ्या लाईट आणि
कर्णकर्कश स्पीकरवर लावलेली गाणी.
गल्लीच्छ् नाचणारी लोक आणि त्यांना बघणारी रस्त्याच्या कडेला उभी असलेली
लोक. आणि या सगळ्यांना उंचावरून बघणारी निर्जीव गणपतीची मूर्ती. आणि त्याच
रस्त्याच्या बाजूच्या गर्दीत मधुरा, तिचे बाबा आणि आई असतात. आणि त्या
नाचणार्यांच्या गर्दीत चकमकिने तोंड भरलेला एक ओळखीचा चेहरा मधुराला दिसला.
तो चंद्र्विलास होता. कसाही नाचत होता. नागीण डान्स करत. रस्त्यावर
लोळत. कुणाला तो कळाला नाही. पण ज्याच्यासोबत खाट वाटून घेतली त्याला ती ओळखणार
नाही का ? चंद्र्विलास दारू प्यायला होता.
जो बोलल होता तुझ्यासाठी गुटखा, तंबाखू सोडतो. आणि सोडल म्हणून सांगत
होता तो दारू हि पितो. हे बघून तिला राग आला. तिने आईचा हात धरून पुढ चल म्हणाली,
पुढचा मोठा गणपती बघता अस ती बोलली. |
| ( images by google ) |
11
गणपती झाले. सगळ सामसूम झाल. सगळा उत्साह गेला. आता उरले ते गणपतीतले भकास
देखावे , मोकळे मंडप , जागो जागी लागलेले रिकामे गाडे. इतकच उरलेलं आता. इकडे
मधुराच्या मनातल प्रेम ओसरलेल. चंद्र्विलासने तिला फसवलेले अस तिला तरी वाटत होत.
झाल.... ती उठली दुकानात गेली. या दहा दिवसात सगळ मार्केट गजबजलेल. पण आज ओस
पडलेला. म्हणून आज लवकरच ती दुपारी दुकान बंद करून आली. आईनेच तिला सांगितलेलं.
घरी येताना तिला वाटेत एका वडापावच्या गाड्यावर चंद्र्विलास चहा पीताना दिसला. ते
हि भर दुपारी एक वाजता. तिला समजल नाही. पण त्याच माधुराकडे लक्ष गेल. त्याने तिला
बोलवल. अस हि त्यांना काहीहि भीती नव्हती जगाची. कारण कुणी जरी त्यांना बघीतल तरी
बाप बेटी वाटावी असेच ते होते.परफेक्ट कपल.
ती गेली. त्याने तिला विचारल चहाच. तीने नकार दिला. कारण ती जेवायला
जात होती घरी. मग चंद्रविलास निम्म्यात चहा ठेवून पैसे देऊ लागला. आणि जरासा
जागेवर डूलाला. दुकानदाराने त्याला टोमणा मारलाच आणि मग मधुराला कळाल एक वाजता चहा
प्यायचं चंद्र्विलास एक सत्य. ते सत्य होत अस कि दारू पिल्यावर दुसर्यादिवशी चहा प्यायला
तर डोक दुखायचं थांबत आणि थोडी दारू हि उतरते. आणि चंद्र्विलासचा मधुराला तिटकारा
आला. ती निघून गेली. तो तिच्या मागे गेला. पण ती थांबली. नाही.
दोन तीन दिवस तिने चंद्र्विलासकडे दुर्लक्ष केल. पण एका सकाळी, आईने
मधुराला सांगितल आज जरा फारशी तू पूस कारण मला पिरेड आलाय. पाठ कंबर दुखतीय आणि
मधुराला अंगावर काटा आला. ती फारशी पुसताना तिला विचार आला. आपली तर वेळ गेलीय
निघून. आपल्याला का आला नाही अजून पिरेड ? आईला विचारू का ? पण नको भीती वाटली
तिला. जाऊ दे आधीही तिला उशिरा व्हायचा. म्हणून तिने विचार सोडला.
मग ती शाळेत गेली. तेव्हा तिने एका मैत्रिणीला विचारल, आणि तिच्याकडून
तिला समजल कि सेक्स केला तर पिरेड येत नाही. डायरेक्ट बाळ येत नऊ महिन्यांनी.....
झाल अंगातून जीवच गेला मधुराच्या. ती घरी आली संध्याकाळी आणि चंद्र्विलास होताच
शाळेपाशी. त्याच्या ती गाडीत बसली तिने त्याच्या कानाखाली वाजवली. आणि सांगितल
तिला पिरेड आला नाहीये. काय झालय मला ?
चंद्रविलासला हि आता कस तरी झाल. त्याने मग तिला पपीता , वांग आणि काय
काय खायला सांगितल. पण झाल काहीच नाही. उगीचच विचारांनी तिच्या विनाकारण पोटात
दुखायला लागल. तिला वाटल आता आपल्याला बाळ होणार. तीन दिवसांनी तिने भेटून
चंद्र्विलासला सांगितल मला तुझ्याशी लग्न करायचं आहे. मला काही माहित नाही. तू मला
फसवल आहेस. त्याने तिला दवाखान्यात जायला सांगितल. तो जाऊ शकत नव्हता तिच्या सोबत.
कारण डॉक्टर त्याच्या ओळखीचे होते. ती एकटीच गेली आणि तिला काळाल कि हार्मोन्स
चेंज मुळे जरा उशीर झालाय बाकी काही नाही. तिला गोळ्या दिल्या आणि तिला दुसर्या
दिवशी पिरेड आला. आणि तीच टेन्शन हलक झाल. आणि मग तिने अभ्यासावर लक्ष दिल.....
आणि चंद्र्विलासचा नाद सोडला.
|
| ( image by google ) |
12
पूर्वपरीक्षा झाली आणि आता वार्षिक परीक्षा सुरु होणार होती. इतके
दिवस बोलन, बघण, भेटन सगळ बंद झालेलं. आता काहीतरी कारण काढून भेटायचं होत. पण
कारण मिळत नव्हत. एकदा त्याला ती भेटली स्वतःहून. दोघ शाळेपाशी भेटले.
मधुरा : इथून पुढे मी तुला भेटणार नाही कधीच.
चंद्र्विलास : या आधी तरी कुठ भेटत होतीस ?
मधुरा : मुद्दामच नाही भेटले
चंद्र्विलास : का ?
मधुरा : तुझ्यामुळे खूप टेन्शन आलेल मला, चुकून झाले असते प्रेग्नंट
तर ? खूप वाईट झाल असत आयुष्य माझ तोंड कुणाला दखवल असत मी ?
चंद्र्विलास : मी कुठ नाकारलं आहे तुला ?
मधुरा : नकोच ना पण मला आता कळाल आहे शिक्षण महत्वाच आहे. मी त्यात
लक्ष देते. मी शिकते. तुझ्या मनात प्रेम असेल मान्य आहे पण मी जाणर आहे सातारा
सोडून पुन्हा आज्जीकडे.
चंद्र्विलास : माझ काय होईल ?
मधुरा : काय म्हणजे बघ ना तुझ तू , लग्न कर.
चंद्र्विलास : होका ? सगळ विसरलीस का आपल्यात झालेलं ?
मधुरा : हो ,का तुझ्या आहे का लक्षात ?
चंद्र्विलास : हो एक एक क्षण
मधुरा : विसर मग आता ते सगळ
चंद्र्विलास : शक्य नाही इतक्या सहज
मधुरा : आहे. मीच दिसत नाही तुला आता एवढे सहा पेपर झाले कि, मग चट
विसरशील
चंद्र्विलास : बर एक करशील इच्छा पूर्ण ?
मधुरा : काय ?
चंद्र्विलास : मी तुला न्यायला सोड्याला येऊ पेपरला ?
मधुरा : नको
चंद्र्विलास : शेवटची इच्छा समज
मधुरा : अस नको ना म्हणू मला नाही आवडत
चंद्र्विलास : कळत नाही न तुला नीट.
मधुरा : बर फक्त न्यायला ये सकाळी नको.
चंद्र्विलास : चालेल. आता पेपरच्या दिवशी भेटू आणि बोलू जाते.
ती निघून जाते.
दिवस निघून गेले लगेच आणि पहिला मराठीचा पेपर झाला. मधुर पेपर लिहून
बाहेर आली तिच्या लक्षात नव्हत पण त्याच्या होत. तो सुमो घेऊन उभाच होता. ती पटकन
गाडीत बसली. आणि त्याने गाडी पेठेकडे घेतली. मधल्या वेळात दोघ शांत होते. आणि
त्याने अलीकड तिला उतरवल.
आणि ती निघून गेली. आणि हे त्याचं चार दिवस सुरु होत. आणि हे कुणाला
काही माहित नव्हत.
13 |
| ( image by google ) |
पुढचे तीन दिवस मधुरा आणि चंद्र्विलास यांच्यात घरी जाताना बोलण झाल
आणि आज चंद्र्विलास सुमो घेऊन शाळेच्या दारात थांबला. पेपर संपला मधुरा त्याला
दिसली. तिने त्याच्याकडे बघितल. त्याने तिच्याकडे बघितल. चंद्र्विलासने गाडीच दार
उघडल आणि मधुरा शाळेच्या गेटबाहेर आली आणि बाजूने दुसरीकडे गेली. आणि जाऊन
बाबांच्या गाडीवर बसली. आज चंद्र्विलासला मधुराचा सहवास मिळाला नाही.
दुसऱ्यादिवशी मात्र ती आली त्याच्यासोबत. पण आज त्याने गाडी पेठेत
न्यायच्या ऐवजी कास पठारच्या दिशेने घेतली. मधुराने त्याला ओरडून सांगितल गाडी
घराकडे ने. तिकडे का चाललो आहे आपण आणि चंद्र्विलासने सांगितल कि त्याला शेवटच
प्रेम हवय. तिने नकार दिला. आणि चंद्र्विलासने तिला खूप केविलवान्या पद्धतीने तिची
समजूत काढली तिला सगळ समजून सांगितल. कि मागच्यावेळी काय चूक झाली म्हणून ते सगळ
झाल. पण मधुरा ऐकत नाही बघून त्याने पेठेकडे गाडी वळवली. पेठेजवळ आल्यावर तिने
सांगितल मी नाही करू शकत पुन्हा काहीच आणि ती गाडीतून उतरून गेली.
आठ वाजता चंद्र्विलास गाडीत बसलेला. आणि त्याच्या सोबत दीपक बसला
होता. दिलीप कुठे गेलेला काय माहित. दीपकला जाणवल चंद्र्विलास नाराज आहे. तेव्हा
त्याने विचारल,
दीपक : काय झाल ? गरम होतय किती गाडीत आणि इथ का बसलायस ?
चंद्र्विलास : तिने मला नकार दिला ?
दीपक : कशाला ? लग्नाला ?
चंद्र्विलास : नाही प्रेम करायला.
दीपक : असुदे लहान आहे भीत असेल.
चंद्र्विलास : पण आम्ही केलय या आधी.
दीपक : कधी आणि मला कस माहित नाही ? मला का सांगितल नाहीस ?
चंद्र्विलास : गणपतीत. लास्ट डे ला.
दीपक : तिने केल का तू केल ?
चंद्र्विलास : म्हणजे
दीपक : सुरुवात कोणी केली ?
चंद्र्विलास : मी पण तिने पण मला सगळ करून दिल पण मोठा प्रोब्लेम झाला.
दीपक : कसला ?
चंद्र्विलास : ती प्रेग्नेंट झालेली
दीपक : काय सांगतो ?
चंद्र्विलास : हो तीन काय काय खाऊन पडायचा प्रयत्न केला पण नंतर कळाल
कि पिरेड उशिरा आला तिला आम्ही ते केल म्हणून
दीपक : नशीब. तुला करायचं ते कर सगळ पण तिला फसवू नकोस.
चंद्र्विलास : नाही रे. मी लग्न करणार आहे तिच्याशी.
दीपक : आणि ती ?
चंद्र्विलास : हो दोघपण. ती बोललीय सोडून येईल आई बाबांना माझ्याकडे.
कुणाला सांगू नको, आम्ही रहिमतपूरच्या घरी राहणार आहे लग्न करून. पण प्रोब्लेम
झालाय.
दीपक : पुन्हा ?
चंद्र्विलास : हो. तिने तेव्हा पासून म्हणजे गणपतीपासून बोलण , भेटण
बंद केल आत्ता सुरु केलय आठवडा झाला, तेपण ती आता कायमची आज्जीकडे जाणार आहे आणि
मला म्हणाली मी तुला विसरणार आहे तू पण मला विसर.
दीपक : अरे यार.
चंद्र्विलास : मी तिला पेपर वरून आणायला जातो रोज. आज तिला मी घराऐवजी
कासला ( कास पठार ) घेऊन चाललेलो ति खूप ओरडली मला. मग तिला खाली बागवान आहेत न
त्यांच्या घरापाशी सोडल आणि वर आलो मी.
दीपक : तिकड का घेऊन चाललेला तू ?
चंद्र्विलास : प्रेम करायला.
दीपक : वेडायस का ? अक्कल घाण टाकलीस का ? एकदा वाचलायस आता पुन्हा
तीच चूक करतोयस. विचार कर उद्या काय झाल तुमच्यात किंवा तुमच कुणाला कळाल तर ?
तुला कोण नाही बोलणार तीच जगण मुश्कील होईल. ती आज्जीकडे गेली किंवा जगाच्या
पाठीवर कुठ जरी गेली तरी बदनामच होईल. आणि कसल तुझ प्रेम. ती किती लहान आहे
तुज्यापेक्षा. ठीक आहे ती तुला भाव देते. पहिल्यांदा मी पण तुला उचकवल होत कि तिला
पटव म्हणून पण आता खूप पुढ गेला आहेस तू आणि हे सगळ चूक आहे. नको नादाला लागू
तिच्या प्लीज.
चंद्र्विलास : हे सांगायला आलायस का तू मला ? काहीही केल तरी मी शेवटच
प्रेम करणार आहे तिच्यासोबत
काहीही करून.
दीपक निघून जातो.
दुसऱ्यादिवशी,
चंद्र्विलास मधुराला आणायला जातो. आणि पुन्हा तीच मागणी करतो. आणि तो
तिला आईची शप्पथ घालतो. आणि साहजिकच ती त्याला होकार देते. आणि पेपर शुक्रवारी
संपणार होता. आणि ती बुधवारी गावाला जाणर होती कायमची. ती रविवारी करू अस म्हणते.
तो होकार देतो. पेपर संपतात आणि रविवारी ठरल्याप्रमाणे तो तिला घेऊन रहिमतपूरच्या
घरी जातो. दोघ प्रेम करतात आणि मुद्दाम तिने आपल्या पासून लांब जाऊ नये म्हणून
सुरक्षा घेऊन तो काहीच करत नाही. आणि तिला हि सांगत नाही. सगळ होत त्याचं घरी
येतात ते. आणि बुधवारी ती जाते गावाला कायमची. चंद्र्विलासला ती गेल्यावर रात्री
कळत. दिवस जात होते. दीपक आणि दिलीप जोडीने एम.आय.डी.सी. मध्ये कामाला लागलेले.
चंद्र्विलासच रहिमतपूरला सोयाबीनच काम सुरु होत. आणि दोन महिन्यांनी मधुरा त्याला दिसली
पेठेत. चंद्र्विलासच्या जवळ जाऊन तिने त्याला गाडी न्यायला लावली रहिमतपूरला.
पेठेतली दोन तीन लोक बघत होती त्यांना पण तिला त्याची तमा नव्हती. दोघ तिकडे गेली
आणि तिने चंद्र्विलासला सांगितल ती दोन महिन्यांची प्रेग्नेंट आहे.
चंद्र्विलासने काही मोठ न झाल्यासारखं तिला कोरेगावला नेल एका बंगाली बाबाकडे.
त्यांना सगळ सांगून चंद्र्विलासने एक अंगाऱ्याची पुडी घेतली. पण त्याने बाळ तीन
दिवसांनी पडणार होत. त्यांनी एका दिवसात पडणार काहीतरी मागितल. त्या बाबाने तिला
झोपायला सांगितला आणि काही मंत्र म्हंटले. आणि दहा मिनिटांनी चंद्र्विलासला
सांगितल बाळ मेल आहे. मी एक औषध देतो. आई कालीमातेच आहे. ते खायचं एका तासात बाळ
पडेल. बाळ पडल कि ते पुरायचं जिथ कुणाला दिसणार नाही. आणि इथ येऊन आमच्या देवीला खणा
नारळाची ओटी द्यायची. पण दोघांनी यायचं.
चंद्र्विलासने सांगितल, पण हि जाणार आहे दुपारी. बाबा बोलले तस नाही
चालणार. मग ते औषध तिने खाल्ल आणि दोघ रहिमतपूरला घरी बसले. आणि मधुराच्या पोटात
जोरात दुखायला लागल. तिला असह्य होत होत. आणि तीला काहीतरी बाहेर येताना जाणवल ती
बाथरूम मध्ये गेली खूप वेळ थांबली पण ते आलच नाही बाळ बाहेर. मग शेवटी ती
चंद्र्विलासच्या शेजारी बेडवर बसली आणि त्याचा हात घट्ट धरून ओरडत होती. आणि एकदम
शांत झाली. अर्धवट तयार एक बाळ खाली जमनीवर पडल. ते मेल होत. अस त्यांना वाटल.
कारण तस बाब्बानी सांगितलेलं . पण चंद्र्विलासने ते हातात धरल आणि त्या बाळाने बोट
नसलेला हात हलवला. आणि चंद्र्विलास घाबरला. मधुरातर त्याच्याकडे बघू पण शकत
नव्हती.
दोघ बाहेर गेले शेतात. आणि त्यांनी मातीत त्या बाळाला तसच ठेवल. बाळ
मरेल कधी हि वाट बघता बघता. दहा मिनिट होऊन गेले. आणि त्या बाळाचे हात हलायचे
थांबले आणि त्यांनी त्यावर माती टाकायला सुरुवात केली. आणि त्या बाळाला मुंग्या
लागल्या रक्ताच्या वासाने. ते त्यांना दिसल नाही. ते सगळ पुरून झाल.
मधुराने सगळ पुसून घेतल रक्त अंगाच. आणि मग तिला त्याने पेठेत सोडल ती
गावाला गेली. चंद्र्विलास. इकडच होता. त्या बाबाच्या देवीला ह्यांनी दक्षिणा दिलीच
नाही. आणि त्यान सांगितलेलं खोट ठरल बाळ मेल नव्हतच त्याच्या मंत्रांनी.
मधुराच लग्न झाल शिक्षण झाल्यावर पण तिला दोन्ही मुलीच झाल्या. आणि
तिचा नवरा आणि सासू मुलगा होत नाही म्हणून तिचा मानसिक छळ करतात. आणि चंद्र्विलास ?
त्याच तर लग्नच झाल नाही.
बहुतेक त्या निष्पाप बाळाचा दोघांना शाप लागला आहे. अस मला तरी वाटत...
समाप्त.
लेखक : अजिंक्य अरुण भोसले.
